📖 #شعر_گویشی
درود
شعر گویشی یکی از ریشه‌دارترین شاخه‌ی ادبیات جهانی‌ست که در فرهنگ و فولکلور هر منطقه و قوم و آبادی و قبیله رواج داشته و دارد ، تا اینکه در این دوره با تغییراتی نابجا و ناخواسته دستخوش نرم‌افزارهای رسانه‌ای و ارتباط جمعی اعم از تلگرام و واتساپ ووو شد و این وسیله ارتباطی اگرچه دهکده جهانی خلق کرد اما گویش‌های بومی بیشترین صدمه را دید زیرا اصطلاحات بیگانه وارد گویش‌های بومی گردید و این مسئله کار هنرمندان و شاعران و نویسندگان گویشی را سخت‌تر نمود. خیلی از عزیزان شاعران گویشی محلی ما گمان می‌برند که شعر محلی آسانتر از فارسی‌ست که سخت در اشتباه‌اند. یک شاعر و یا نویسنده گویشی می‌بایست تمام واژگان و اصطلاحات بومی منطقه خود را بدرستی بشناسد؛ با نوع جمله‌بندی و ترکیب‌سازی‌های زبانی خود در شعر آشنا شود و مکان درست فعل و فاعل را در شعر تشخیص دهد تا بتواند یک بیت شعر گویشی بسراید. متاسفانه در اشعاری می‌بینیم کلمات فارسی و حتی نوع چیدمان کلمات برای ساخت جمله در شعر گویشی از دستور زبان فارسی کمک گرفته و مدعی‌ست که شعر محلی گویشی سروده است، که متاسفانه اینگونه نیست. شعر گویشی نقش کلیدی فرهنگ لغت همان آبادی را دارد که زبان مادری وی از قدیم بوده نه زبان محاوره امروز که با فارسی توامان گشته و مردم در دیالوگ روزمره در بازار و کوچه روبرو هستند. اینگونه سروده نمی‌تواند در ذونکن شعر ماندگار بومی که در صد سال آینده برای نسل فردا نقش فرهنگ لغت بومی محلی را بازی کند. درشعرهای محلی بعضی ازشاعران کلمات فارسی به وفور دیده می‌شود که شاعر تنها به معنی احساسی شعر و درست چیدن قافیه‌ها و اوزان آن دلخوش بوده، در کار گویشی درست مثل سبک فرمالیسم روسی که البته با این تفاوت که این سبک به محتوا ارج نمی‌نهد، اما مهمترین اصل زبان شعر است. ما در شعرگویشی زبان در مقام اول و محتوا دوم و فرم می‌تواند در مقام بعدی قرار بگیرد را باید جدی بگیریم. پس می‌توان نتیجه گرفت که در کار گویشی زبان مهمتر از محتوا و فرم شعر است که عزیزان شاعر باید به این قوائد ادبی احترام بگذارند. اگرچه ما ترانه‌های بومی داریم که برای ترانه‌های سبک نو مثل پاپ. رپ. ووو می‌توانیم ترانه‌ها را با زبان رایج کوچه و بازار آبادی‌مان که همان زبان محاوره دیالوگ ما با همدیگراست استفاده کنیم مثل خواننده خوب ما آقای فرامرز دعایی که شعرهای محلی او محاوره است، اما اگر دقت کرده باشیم در کارهای مرحوم استاد پورضا چون سنتی اجرا می‌کردند زبان شعری ایشان اصیل بومی بدون یک کلمه وارداتی فارسی‌ست که شاعر مرحوم کریمی رحیم‌آبادی ترانه (جیرمحله لاکان) را ساختند. با توجه به این دو نوع سبک می‌توان به محتوای عرایضم راحت‌تر پی‌برد.
با سپاس.
ارادتمند. ق.شهبازی
🆔️ @Bahar_Narenj_99
درود
شعر گویشی یکی از ریشه‌دارترین شاخه‌ی ادبیات جهانی‌ست که در فرهنگ و فولکلور هر منطقه و قوم و آبادی و قبیله رواج داشته و دارد ، تا اینکه در این دوره با تغییراتی نابجا و ناخواسته دستخوش نرم‌افزارهای رسانه‌ای و ارتباط جمعی اعم از تلگرام و واتساپ ووو شد و این وسیله ارتباطی اگرچه دهکده جهانی خلق کرد اما گویش‌های بومی بیشترین صدمه را دید زیرا اصطلاحات بیگانه وارد گویش‌های بومی گردید و این مسئله کار هنرمندان و شاعران و نویسندگان گویشی را سخت‌تر نمود. خیلی از عزیزان شاعران گویشی محلی ما گمان می‌برند که شعر محلی آسانتر از فارسی‌ست که سخت در اشتباه‌اند. یک شاعر و یا نویسنده گویشی می‌بایست تمام واژگان و اصطلاحات بومی منطقه خود را بدرستی بشناسد؛ با نوع جمله‌بندی و ترکیب‌سازی‌های زبانی خود در شعر آشنا شود و مکان درست فعل و فاعل را در شعر تشخیص دهد تا بتواند یک بیت شعر گویشی بسراید. متاسفانه در اشعاری می‌بینیم کلمات فارسی و حتی نوع چیدمان کلمات برای ساخت جمله در شعر گویشی از دستور زبان فارسی کمک گرفته و مدعی‌ست که شعر محلی گویشی سروده است، که متاسفانه اینگونه نیست. شعر گویشی نقش کلیدی فرهنگ لغت همان آبادی را دارد که زبان مادری وی از قدیم بوده نه زبان محاوره امروز که با فارسی توامان گشته و مردم در دیالوگ روزمره در بازار و کوچه روبرو هستند. اینگونه سروده نمی‌تواند در ذونکن شعر ماندگار بومی که در صد سال آینده برای نسل فردا نقش فرهنگ لغت بومی محلی را بازی کند. درشعرهای محلی بعضی ازشاعران کلمات فارسی به وفور دیده می‌شود که شاعر تنها به معنی احساسی شعر و درست چیدن قافیه‌ها و اوزان آن دلخوش بوده، در کار گویشی درست مثل سبک فرمالیسم روسی که البته با این تفاوت که این سبک به محتوا ارج نمی‌نهد، اما مهمترین اصل زبان شعر است. ما در شعرگویشی زبان در مقام اول و محتوا دوم و فرم می‌تواند در مقام بعدی قرار بگیرد را باید جدی بگیریم. پس می‌توان نتیجه گرفت که در کار گویشی زبان مهمتر از محتوا و فرم شعر است که عزیزان شاعر باید به این قوائد ادبی احترام بگذارند. اگرچه ما ترانه‌های بومی داریم که برای ترانه‌های سبک نو مثل پاپ. رپ. ووو می‌توانیم ترانه‌ها را با زبان رایج کوچه و بازار آبادی‌مان که همان زبان محاوره دیالوگ ما با همدیگراست استفاده کنیم مثل خواننده خوب ما آقای فرامرز دعایی که شعرهای محلی او محاوره است، اما اگر دقت کرده باشیم در کارهای مرحوم استاد پورضا چون سنتی اجرا می‌کردند زبان شعری ایشان اصیل بومی بدون یک کلمه وارداتی فارسی‌ست که شاعر مرحوم کریمی رحیم‌آبادی ترانه (جیرمحله لاکان) را ساختند. با توجه به این دو نوع سبک می‌توان به محتوای عرایضم راحت‌تر پی‌برد.
با سپاس.
ارادتمند. ق.شهبازی
🆔️ @Bahar_Narenj_99