.
🔻#شجریان؛ از سپیده تا فریاد – قسمت اول

🔹الان از دیدن مستند شجریان؛ از سپیده تا فریاد فارغ شدم. خیال می‌کردم فیلمی هتاک را خواهم دید که به شیوۀ روزنامۀ کیهان و اقمارش، به شجریان خواهد تاخت. راستش را بخواهید گمان نمی‌کردم در تندروترین شبکۀ صداوسیما چنین مستندی دربارۀ شجریان پخش شود.
🔹این مستند سیاسی است. دیدگاهی انتقادی به برخی مواضع سیاسی شجریان دارد اما درمجموع منصفانه و مؤدبانه است. خلاف مذهب مختار صداوسیما عمل کرده و یک‌طرفه به قاضی نرفته و فرصت داده تا آقایان علیزاده و پیرنیاکان و نوربخش که از دوستان و خیرخواهان شجریان هستند، به انتقادهای مطرح شده پاسخ بدهند.
مستند شجریان؛ از سپیده تا فریاد دو سخن اساسی دارد:
🔹اول اینکه می‌خواهد نتیجه بگیرد این جریان‌های سیاسی‌ که امروزه از شجریان حمایت می‌کنند و از محبوبیت او برای برنده‌شدن در انتخابات بهره می‌برند، صداقت ندارند. با تأکید می‌گوید در دورۀ آقایان موسوی و خاتمی و هاشمی رفسنجانی با شجریان برخورد شده است.
🔹نکتۀ دیگر که سخن اصلی است به مواضع سیاسی شجریان در قضایای پس از انتخابات سال ۸۸ برمی‌گردد. به اعتقاد سازندۀ مستند، شجریان در وقایع سال ۸۸ نادرست عمل کرده و در مصاحبه‌هایی که با رسانه‌های خارج از ایران داشته مواضع غیرقابل قبولی گرفته است. این حرف البته تازه نیست. از زخم کهنۀ سال ۸۸ هنوز خون تازه می‌رود... نکتۀ تازه این است که این انتقادها متین و مؤدبانه است. دیگر اینکه نظر موافقان شجریان هم مفصل نقل شده است؛ اینکه در این ماجراها فقط شجریان مقصّر نبوده و این قصّه دو سر داشته است؛ به قول آقای پیرنیاکان «شجریان را بر دندۀ لج انداختند» و آن‌قدر او را عصبانی کردند که خلاف منش سیاسی معهودش عمل کرده و آن سخنان تندوتیز را گفته است. همدلی تلویحی سازندۀ مستند با توجیهات مصلحت‌اندیشانۀ دوستان شجریان جالب است. چند سال بعد شجریان در مصاحبۀ مشهورش با روزنامۀ ایران دربارۀ برخی نظریات مناقشه‌برانگیزش توضیح داد و به‌نوعی آنها را تعدیل کرد. این توضیح و تعدیل‌ها هم به شکل معناداری برجسته شده است.

🔹من مستند شجریان؛ از سپیده تا فریاد را مجموعاْ مثبت تلقی می‌کنم. با توجه به حساسیت موضوع وقایع سال۸۸ برای جمهوری اسلامی و مواضع آتشین شجریان در آن ایام، این مستند ملایم و معقول و مصلحت‌سنجانه است. بوی مماشات و مدارا و عقل می‌دهد. انگار پاسخی است به مصاحبۀ مسالمت‌جویانۀ شجریان با روزنامۀ ایران. شاید هم گامی محتاط برای آشتی یا ترک مخاصمت باشد. به گمانم شجریان؛ از سپیده تا فریاد در حدود مقدورات کوشیده شجریان را از چهارچوب صلب و سیاست‌اندود «آوازه‌خوان جریان فتنه» (تعبیر کیهان) خارج کند و بر مسند «استاد» شجریان پیش از وقایع سال ۸۸ بنشاند که این شجریان هرچه بود در چارچوب خطوط قرمز گام می‌زد و به کار اصلی خود که موسیقی بود مشغول بود و حرمتش هم اجمالاْ باید مراعات می‌شد.

🔹هدف از نمایش مستند شجریان؛ از سپیده تا فریاد هرچه باشدحقیقت این است که شجریان فراموش‌شدنی و حذف‌شدنی نیست. در سینه‌های مردم ایران مقام اوست و ثبت است بر جریدۀ عالم دوام او. وانگهی شجریان شخصیتی ملّی است. به همۀ ملّت ایران تعلق دارد. هنرش طیف‌های رنگارنگ مردم ما را با فرهنگ و ادب و هنر ایران پیوند داده است. درست است که در گرماگرم هنگامۀ حوادث سال ۸۸ گفت که صدای «خس و خاشاک»است اما خیلی از مخالفان مواضع سیاسی شجریان هم با هنر او حال می‌کنند و با آن خاطره دارند. شجریان را نباید بر مبنای سیاست داوری کرد. معیار سنجش شجریان «هنر» اوست. او هنرمند بی‌همتایی است و سزاوار قدر دیدن. سال‌ها کار کرده و ده‌ها اثر درخشان آفریده است. نباید او را در سال ۸۸ و «تفنگت را زمین بگذار» خلاصه کرد. وقتی سیاست اساس قضاوت باشد، ربّنا که با خوش‌ترین لحظات معنوی مردم درآمیخته شده است، می‌شود دستاویزی برای ستیزه و دل‌چرکینی و این مایۀ غبن و دریغ است.

https://t.me/n00re30yah/604

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://t.me/Baghekhabushan

.
🔻#شجریان؛ از سپیده تا فریاد – قسمت دوم


🔹از منظری که من به شجریان و جایگاهش می‌نگرم مستند شجریان؛ از سپیده تا فریاد یک گام به پیش است. چندسال پیش در بخارا نوشتم:

«نام شجریان در این سال‌ها تا حدودی در سایۀ سیاست قرار گرفته و این موجب تأسف است. شجریان و هنرش بزرگ‌تر از «سیاست» و مسائل و حوادث سیاسی است؛ این جفای به شجریان و جفای به فرهنگ و هنر ایران است که مواضع سیاسی شجریان، معیار اصلی داوری - خوب یا بد - راجع به این هنرمند بی‌بدیل قرار بگیرد؛ به این معنا که عده‌ای چون فلان موضع سیاسی ایشان را نمی‌پسندند، بی‌محابا بر او بتازند و خود را مجاز به عبور از هر حد و مرزی بدانند و عده‌ای دیگر نیز صرفا برخی مواضع سیاسی ایشان را خوش بدارند و بر آن تکیه کنند».

🔹شجریان سرمایۀ ملّی است. عامل همدلی و آشتی و آرامش است نه نماد مبارزۀ سیاسی و موضوع نزاع و موجب جداسری. به اندازه کافی سیاستمدار داریم که با هم دعوا کنند...

https://t.me/n00re30yah/604

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://t.me/Baghekhabushan

#فوری

استاد #شجریان بار دیگر در بیمارستان بستری شد.

بیمارستان جم دقایقی قبل با انتشار اطلاعیه ای خبر نوشت:
«استاد عزیزمان دیروز با شرایط عمومی ، قلبی و ریوی - تنفسی ناپایدار و افت سطح هوشیاری ، افت فشار خون و پلاکت در بخش مراقبت‌های ویژه بستری شدند.
با توجه به شرایط ناپایدار بالینی از ملت عزیز خواهشمندیم از درگاه خداوند متعال برای اسطوره آواز ایران ، سلامتی و بهبودی مسئلت نمایند.

با آرزوی سلامتی برای استاد عزیزمان
۱۴ مهر ۱۳۹۹ ساعت ۱۰
هیئت مدیره بیمارستان جم»

🍁 «خانه‌ی شجریان»
🆔 @Shajarian_Home

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://t.me/Baghekhabushan

.
از #دکتر_شفیعی_کدکنی با آن سواد درباره #محمدرضا_شجریان می‌پرسند، می‌گوید:

«حق و حد خودم نمی‌دانم درباره استاد شجریان صحبت کنم،
چون من در موسیقی شنونده مبتدی و بی‌فرهنگی هستم و #شجریان_در_موسیقی_جایگاه_حافظ_در_شعر_را_دارد»

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://t.me/Baghekhabushan

💧🖤
🎬مستند «همسفر با مرغ سحر»

فیلمی از حسن سربخشیان

مستندی از نظرات و احوالات استاد #محمدرضا_شجریان که کنسرت‌های سال ۱۳۹۱ ایشان در آمریکا را هم پوشش می‌دهد.

این فیلم امروز، ۱۸ مهر ۱۳۹۹، از شبکه‌ی ایران اینترنشنال برای اولین بار پخش شده است.


🍁«خانه‌ی شجریان»

https://t.me/shajarian_home/2197

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://t.me/Baghekhabushan

💧🖤

#درگذشت
#شجریان_صدای_ملت_ایران

● صرفاً برای ثبت در تاریخِ #سینما!

نسبت استاد #محمدرضا_شجریان با سینما فقط این نبود که از صدای‌شان در دو فیلم «#دلشدگان» (علی حاتمی) و «#زمستان_است» (رفیع پیتز) استفاده شد، او در خوش‌نویسی هم دستی بلند داشت، و در سال 1350، که سی ساله بود، برای چند فیلم سینمایی از جمله «#قلاب» (عباس دستمالچی) و «#رضا_چلچله» (مهدی میرصمدزاده) عنوان‌بندی (تیتراژ) فیلم‌ها را نوشت.

● عباس بهارلو | مورخ و پژوهشگر سینما

https://t.me/barsavakhorasan/6775

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://t.me/Baghekhabushan

💧🖤

پیام تسلیت استاد «#عالیم_قاسیم_اف» خواننده شهیر آذربایجان ملقب به بلبل شرق برای فوت استاد «#شجریان»

گویا استاد عالیم قاسیم‌اف متن پیام تسلیت خود را برای خسرو سرتیپی در تبریز فرستاده و ایشان متن را به فارسی ترجمه و با دست خط خود به همان شکلی که در تصویر می‌بینید نوشته و نشر داده است.

https://t.me/shajariyan/8775

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://t.me/Baghekhabushan

💧🖤

همه میدانیم که #شجریان منتقد حکومت بود، اما منتقدی نجیب و شریف بود.

#عبدالکریم_سروش در مقدمه جلسه ۱۰۱ شرح مثنوی ضمن تسلیت درگذشت استاد #محمدرضا_شجریان به جایگاه او در سپهر فرهنگی، ادبی، اجتماعی و هنری پرداخت و با بیان این شعر فواد کرمانی که:
بعد از وفات تربت ما در زمین مجوی
در سینه‌های مردم عارف مزار ماست
از او به عنوان نماینده فرهنگ و ادب ایران یاد کرد که ادبیات و نوای قرون اعصار کهن را به درون دل‌ها برد

دکتر سروش در ادامه از برگزاری بی‌مسئٔله، اما پرشور مراسم و همراهی دولت برای برگزاری مناسب شان و جایگاه استاد شجریان و دفن پیکر آن مرحوم در جایی که وصیت کرده بود( مزار فردوسی) اشاره کرد و از فرهنگستان‌های هنر، زبان و ادب فارسی و علوم انتقاد کرد که چرا در حد یک تسلیت رسمی هم به چنین واقعه مهمی واکنش نشان ندادند.
او مسئولین این نهادها را مورد پرسش قرار داد که چرا برای لحظاتی و برای حفظ میز و پستشان از انجام چنین وظیفه فرهنگی تن می‌زنند.
او همچنین از یکی از رسانه‌ها که به استاد لقب وطن فروش داد انتقاد کرد و آن را رسانه‌ای فرهنگ‌کش نامید که به تمامی اهالی فرهنگ و هنر توهین روا می‌دارد.

https://t.me/DrSoroush/2916

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://t.me/Baghekhabushan

💧🖤

#کیهان_کلهر: از #شجریان بیاموزیم وفاداری به مردم را
یادداشت کیهان کلهر در رثای محمدرضا شجریان
گفتنی‌ست کیهان کلهر درباره علت عدم حضورش در مراسم تشییع و خاکسپاری پیکر استاد شجریان به یکی از شاگردانش گفت:
«دوست داشتم در کنار خانواده عزیز شجریان حضور می‌داشتم. همدرد خانم‌ها فرزانه و افسانه و مژگان بزرگوار و برادرم همایون عزیز و رایان نازنین هستم. اما متاسفانه جبر و خفقان به حدی‌ست که درین شرایط گاهی اداره صددرصدی امور از دست دلسوختگان و صاحبان عزا هم خارج می‌شود. دوست نداشتم تا وقتی که زنده‌ام و اختیارم تحت اراده من است این طرف حصار آهنین روی صندلی نشسته باشم و مردم آن طرف حصار چشم‌شان به ما نشسته‌ها باشد.»

اگر هزار چشم داشتم و هزار چشمه اشک روان، این داغ که بر قلبم نشسته را سرد نمی‌توانستم کرد.
نه، درد فراق و فقدان «محمدرضا شجریان» را به کلام نخواهم آورد، اما شرح زیستنش را چرا.
بعید و دور می‌بینم کس دیگری به بلندای مسندی که او بر آن تکیه زده برسد. مسندی که ارکانش اگرچه طی هجوم و تاخت و تاز یونانیان و اعراب و مغولان و جاهلان و متعصبان از گذشته تا امروز بارها لرزیده، اما هنوز پابرجاست.
مسندی که بر قلب‌های مردم این خاک استوار است.
همه داغدارند، من نیز، اما بر این مرگ اشک نمی‌ریزم چرا که او زندگی را به زیباترین صورت زندگی کرد.
نسل آینده اهل فرهنگ و خصوصا دلدادگان آواز ایرانی از درخت تناوری چون شجریان جوانه میزند همان‌طور که او بر ریشه‌های عمیق فرهنگ کشورمان جوانه زد و طی راهی پر مشقت رشد کرد و سر به آسمان سایید.
همه ما به اقبالِ این هم‌عصری بسیار ازو اموخته‌ایم، اما سلوک و رفتاری که ما پس از مرگ او می‌کنیم مبیّن این خواهد بود که شجریان چه اثری در مردم و مخاطبانش گذاشته است.
می‌خواهم از شجریانی که می‌شناسم بگویم تا با معرفت بیشتر طریقش را پی‌گیریم و بستری که او به هزار دشواری در آن بالید را بشناسیم. من بخشی از آنچه اندوختم را با شما تقسیم می‌کنم.
می‌گویم که سخت بکوشیم و به دقت بیاموزیم.
ازو بیاموزیم احترام گذاشتن به بزرگتر و آنان که حق پیشکسوتی در هر رشته و صنف دارند را.
ازو بیاموزیم احترام به تمام عقاید و باورها را، حتی وقتی سرسختانه با آن مخالفیم.
ازو بیاموزیم پشتکار و هدفمندی‌ و روحیه تحقیق و سوال و قانع نشدن به آنچه که تا این لحظه می‌دانیم را.
ازو جُستنِ راه، برای فراتر رفتن از شرایط موجود را بیاموزیم.
ازو عشق و احترام به فرهنگ‌ها و اقوام، ورای لهجه و زبان و مرز و نژاد را بیاموزیم.
ازو وفاداری‌ به مردم را بیاموزیم.
ازو سرسختی و ایستادگی‌ در برابر ظلم و زشتی و دروغ و فریب را بیاموزیم.
اگر قرارمان بر بهتر شدن حال فرهنگ است همت کنیم، سعدی و فردوسی و نظامی و عطار و حافظ و اخوان و ابتهاج را بخوانیم. همت کنیم خط خوش و نوشتار صحیح فارسی را یاد بگیریم.
به آبادانی بیاندیشیم، باغبان باشیم، به طبیعت احترام بگذاریم و هر جا که ممکن شد از خاک، درخت برویانیم.
مهمترین رسالت او زنده داشتن‌ «موسیقی و آواز» بود در کنار معدود معاصرانش، پس آوازش را بشنویم، آواز قدما را که شجریان عصاره آن بود.
همت کنیم. متحد و همدل شویم در بازسازی فرهنگ کشورمان چرا که خاک ما، فرهنگ ماست و فرهنگ تنها سرزمینی ست که حدود و مرز نمی‌شناسد و فرهنگ تنها مایه و اصلی‌ست که بی جنگ و خونریزی بر هر سلاحی پیروز می‌شود، پس هرجا که فرهنگ ایرانی را بگسترانیم انگار خاکمان را گسترانیده‌ایم.
به هر طریق و هر نشان، پیامبر همدلی و اتحاد باشیم، نه یادآور تفرقه و نفاق.
کاری به از ما بهتران و بالا نشینان ندارم، خودمان را می‌گویم، ما مردم سرزمین سختی‌هاییم، مردمی هنوز جنگ‌زده، هنوز سیل‌زده، هنوز زلزله‌زده، مردم کویر و قنات ، مردم کوهستان‌های صعب و خشن، مردمِ شمال و جنوبی در خطر همیشگی تاخت و تاز که تنها به زنجیر فرهنگ بهم پیوسته‌ایم و این پیوستگی جز به لبخند و مهر و عشق و غمخواری، نمی‌پاید.

https://t.me/shajariyan/8823

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://t.me/Baghekhabushan

💧🖤

✅ سایه گفت...

سایه گفت:
بارها گفته‌ام که نمی‌توانم ایران را بی بودن #شجریان تصور کنم. آنقدر زنده ماندم که این مصیبت را هم دیدم:
هر که را می‌خوانم از یاران ایام جوانی
خاک پاسخ می‌دهد زانسوی مرز زندگانی

شاید باید ده‌سال بگذرد که بتوانم شعری برای شجریان بگویم. برای بزرگی این مصیبت کلمه ندارم. کلماتم سست و ضعیف و کم و کوچک و پوک است. نمی‌تواند دردم را بگوید. عاجزم از بیان. باید سالها بگذرد...

سایه گفت:
به امید دیدار هرچند دیگر امیدی نیست.

https://t.me/n00re30yah/835

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان

https://t.me/Baghekhabushan