کانال رسمی هزار باده فرهنگ

234 views12:46

.
«تورق و تأملی»

نگاهی به دفترِ شعرِ مصطفی کاظمی ازغدی

«با هر کتاب، سنگی پرتاب می‌شود به آبِ راکدِ مرداب».

بر پیشانی و پیش‌خوانِ دفتر شعر کاظمی، شاعر شیرین‌سخنِ قوچان، دو دیباچه‌ی خواندنی، خوش آرمیده است. نخست، «محمد ریحانی» که تکاپوهای مجدّانه‌ی سرایش‌گر را به باورِ احمد شاملو: «عرق‌ریزانِ روح» یاد نموده است، که این سفر روحی را در جامه‌ی چارانه، چامه، چکامه و بیت و هم نیز قالب‌های دیگر شعری گزارش‌گری می‌نماید.

کاظمی، هم شخصی و هم اجتماعی‌سراست که در درون‌گری‌هایش، پرتره‌ی خود و در برون‌گرایی‌هایش، سیمای مردمش غنوده‌اند.

و اما در درآمد دوم و پیشاسخنی دیگر که توسط «غلام‌رضا معروف»، نگارش‌گری شده است، شاعرِ «اُردی‌به‌عشق» را فرزند خلف حافظ می‌نامد. او چنین پیش می‌رود: الماس‌های ادب دیروز و امروز به کارگردانی آرایه‌های دَرج و تضمین، در مقام پیش‌متن، ظاهر شده و سخن او را گوهرنشان نموده‌اند.

کاظمیِ سخن‌شناس و کلمه‌آشنا در سروده‌ای با یادِ زنده‌رود، حاج قربان سلیمانی، استاد بین‌المللی و ماندگار موسیقی مقامی شمال خراسان، چنین می‌نگارد:

این بخشیِ غریب که سازش به کاج‌ها
بخشیده بود آرزوی فصل‌های سیب

این‌جا شب و سکوت و کویر و تو... نیستی
آن‌جا بگو چه‌گونه‌ای اِی چنگیِ عجیب؟

با من بگو که سازِ سلیمانی‌ات کجاست
هرگز مباد آن‌که دوتارت شود غریب!

سراینده‌ی «اُردی‌به‌عشق»، دانش‌آموخته‌ی زبان و ادب پارسی است. او آبشاروار، راحت و رها می‌سراید، صمیمی و مردمی و دل‌نشین و به‌یادماندنی.
ادب‌آورانه و ادبیات‌شناسانه، دل در گروِ عشق ازلی و دیده به راهِ عشق اسطوره‌ای دارد.

سروده‌های شاعر توانای قوچانی، حاکی از حالِ غزل‌سرایی است که از میکده‌ی معنای هستی، شراب چهل‌ساله‌ی خراسانی را خواهان است. او شعرِ دیروز و امروز را مزمزه نموده و سخن زمانه‌اش را می‌پوید، در ذهن و ضمیر خود، غزالان دشت تغزل را از پای‌فتاده می‌نگرد، شعر را تنها سهم خود از این جهان می‌داند و گاهی خود را نگاه‌بانی در رهگذار باد می‌بیند.

کاظمی، متهورانه، سوزگاریِ روزگار را می‌سراید، تب عشق را از سر گذرانیده است، داغ فراق را با خود همراه دارد، از زخم‌ها بی‌نصیب نبوده است، تصویرگرِ عصر خود دیده می‌شود و ناظر بر آن‌چه در طوفان‌ها می‌گذرد، گاهی نقاشی را می‌ماند که با واژه، رنگ می‌پاشد، بی‌قراری‌های لجام‌گسیخته‌ای در انتهای افکارش به چشم می‌آید، خودسانسوری نمی‌کند، ادبیات را عاشقانه خوانده، خواسته و برگزیده است، راه آرمانی ادب پارسی را به‌درستی مشق نموده است. او شاعر است، کاربلد و کار آگاه، گاهی با حسنک وزیر، هم‌دردی می‌نماید، گاهی مرگ درخت را به طنزی تلخ، ثبت می‌دارد، گُل‌های کاغذین را دوست ندارد و دلش برای خوانشِ عندلیب‌ها و چکاوک‌ها، تنگ می‌شود، از جام‌های میکده‌ی شعر «دهلوی»، لبی تر نموده و از شرابستان آموزه‌های صائب تبریز، پیاله‌ای پر نموده است.
هرچه هست، هنوز عشق، در رگ و پیِ اندیشه‌اش جوش می‌زند، هنوز خونِ جوانی و سرمستی در خُم‌خانه‌ی خِردش، ره می‌پوید، برای شعر امروز، حرف دارد، سخن‌آور است و واژه‌آفرین.

راه ادبی‌اش، رهروخیز باد! قلمش نکته‌پرداز و شعرِ خواندنی‌اش، امیدافشان!

#حجت_حسن_ناظر

هفته‌نامه خیام‌نامه - نشریه خبری - تحليلی. سال پانزدهم ، شماره ۵۰۲

#فصلنامه_فرهنگی_و_هنری_باغ_خبوشان
.
https://t.me/Baghekhabushan