#آپولوسیزده موفق‌ترین شکست
#ناسا برای تسخیر #ماه
در روز ۱۱ آوریل سال ۱۹۷۰ ماموریت آپولو ۱۳ آغاز شد. سومین ماموریت فرود بر سطح ماه در برنامه آپولو که کم‌کم داشت به اتفاقی عادی تبدیل می‌شد. فضانوردان ناسا در ماموریت‌های آپولو ۱۱ و آپولو ۱۲ با موفقیت روی ماه فرود آمده و به زمین بازگشته بودند و هیجان اولیه پروژه سفر به ماه ناسا به مرور از بین می‌رفت. اما اتفاقات پیش‌آمده در ماموریت آپولو ۱۳ توجه مردم دنیا را به خود جلب کرد. حوادثی که در این ماموریت اتفاق افتاد آپولو ۱۳ را به یکی از خبرسازترین ماموریت‌های فضایی تاریخ تبدیل کرد. میلیون‌ها نفر در نقاط مختلف دنیا اخبار این ماموریت را دنبال و برای سلامتی فضانوردان دعا می‌کردند. تا جایی که حتی در ایران برخی از مردم برای سلامتی فضانوردان آپولو ۱۳ نذر کردند.
۵۵ ساعت و ۴۶ دقیقه پس از پرتاب فضانوردان آپولو ۱۳ یک برنامه پخش زنده تلویزیونی را به پایان رسانده بودند و کماکان همه چیز طبق برنامه و بدون مشکل پیش می‌رفت. دیگر فاصله چندانی تا ماه باقی نمانده بود و فضاپیما حدود ۳۲۰ هزار کیلومتر از زمین فاصله داشت. صدای یک انفجار و لرزش ناشی از آن اما همه چیز را تغییر داد. چراغ‌های هشدار فضاپیما روشن شده بودند و بخشی از جریان برق و نور فضاپیما نیز از کار افتاده بود.
اندکی پس از انفجار برنامه فرود بر سطح ماه لغو شد. اما این مسئله در مقابل حفظ جان فضانوردان و بازگشت آن‌ها به زمین مشکلی بی‌اهمیت بود. با تغییر برنامه فضاپیما برای بازگشت به زمین باید ماه را دور می‌زد و در مسیر رسیدن به زمین قرار می‌گرفت.
حدود یک ساعت پس از انفجار مرکز کنترل از فضانوردان خواست تا ماژول فرماندهی را ترک کنند و در ماژول قمری مستقر شوند. ماژولی که در اصل قرار بود فضانوردان با آن به سطح ماه سفر کنند. اما پس از انفجار و تغییر برنامه‌ها از آن به عنوان قایق نجات استفاده شد.
ماژول قمری تنها برای استفاده دو فضانورد طراحی شده بود. آن هم در زمان محدود و فقط برای سفر به سطح ماه. به این ترتیب حضور طولانی‌مدت سه نفر در ماژول قمری مشکلات مختلفی را پدید آورد.
یکی از مهم‌ترین نگرانی‌ها ذخیره آب بود. در همان ابتدا تخمین زده شد که ذخیره آب پنج ساعت پیش از رسیدن به زمین به اتمام خواهد رسید. فضانوردان مجبور به صرفه‌جویی شدید در مصرف آب شدند. تا جایی که آب بدن فضانوردان و در پی آن وزن آن‌ها تا حد زیادی کاهش پیدا کرد. مشکل آب تنها به بحث نوشیدن محدود نمی‌شد و برخی از تجهیزات فضاپیما نیز برای خنک‌سازی به آب نیاز داشتند.
چالش مهم بعدی افزایش غلظت دی‌اکسید کربن در فضاپیما بود. ماژول قمری برای استفاده دو فضانورد در دو روز طراحی شده بود اما با مشکلات پیش‌آمده سه فضانورد باید چهار روز را در فضای محدود این فضاپیما می‌گذراندند. و با هر بازدم فضانوردان غلظت دی‌اکسید کربن به مرور افزایش پیدا می‌کرد. حدود یک و نیم روز پس از حضور فضانوردان در ماژول قمری چراغ هشدار افزایش میزان دی‌اکسید کربن روشن شد. مسئله‌ای که می‌توانست منجر به مرگ فضانوردان شود و باید به سرعت حل می‌شد.
مشکلات اما تنها به این موارد محدود نمی‌شد. تحمل شرایط ماژول قمری برای فضانوردان کار آسانی نبود. با توجه به مشکلاتی که در تامین انرژی وجود داشت برخی از ابزارهای گرمایشی خاموش شده بودند و هوا در ماژول قمری بسیار سرد بود. فضانوردان مجبور به جیره‌بندی غذا و آب نیز بودند و سرمای هوا خواب را از چشمان آن‌ها گرفته بود. با خاموش شدن تجهیزات گرمایشی دمای هوای درون فضاپیما به سه درجه سانتی‌گراد رسیده بود. انتظار برای رسیدن به زمین در چنین شرایطی چالشی سخت برای فضانوردان بود. متخصصان مرکز کنترل ماموریت با تلاشی شگفت‌انگیز توانستند دستورالعمل‌های مربوط به این کار را تنها در سه روز آماده کنند. کاری که در شرایط عادی سه ماه طول می‌کشید.
فضاپیما به زمین نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد و در نهایت لحظه حساس ورود به جو زمین فرارسید. ورود به جو باعث قطع ارتباط با مرکز کنترل شد. اتفاقی که بیش از حد معمول طول کشید و باعث نگرانی مرکز کنترل شد.
اما بالاخره ارتباط فضانوردان با مرکز کنترل دوباره برقرار شد و تیم کنترل ماموریت با شنیدن خبر فرود فضاپیما در اقیانوس پس از چند روز نفس راحتی کشید.
داستان ماموریت آپولو ۱۳ چیزی شبیه به یک فیلم سینمایی در دنیای واقعی بود که البته در سال ۱۹۹۵ با کارگردانی ران هاوارد به یک فیلم سینمایی نیز تبدیل شد.
انفجار خوش‌موقع!
انفجار مخزن اکسیژن فضاپیما اما از برخی جهات در بهترین زمان ممکن اتفاق افتاد. اگر انفجار زودتر رخ می‌داد احتمالا منابع فضاپیما پیش از رسیدن به زمین به اتمام می‌رسید. و اگر انفجار کمی دیرتر اتفاق می‌افتاد ممکن بود فضانوردان در مدار یا سطح ماه با این چالش بزرگ مواجه شوند. زمانی که ممکن بود ماژول قمری، یا همان قایق نجات، دیگر در دسترس‌شان نباشد.
@atheism_society
#ناسا برای تسخیر #ماه
در روز ۱۱ آوریل سال ۱۹۷۰ ماموریت آپولو ۱۳ آغاز شد. سومین ماموریت فرود بر سطح ماه در برنامه آپولو که کم‌کم داشت به اتفاقی عادی تبدیل می‌شد. فضانوردان ناسا در ماموریت‌های آپولو ۱۱ و آپولو ۱۲ با موفقیت روی ماه فرود آمده و به زمین بازگشته بودند و هیجان اولیه پروژه سفر به ماه ناسا به مرور از بین می‌رفت. اما اتفاقات پیش‌آمده در ماموریت آپولو ۱۳ توجه مردم دنیا را به خود جلب کرد. حوادثی که در این ماموریت اتفاق افتاد آپولو ۱۳ را به یکی از خبرسازترین ماموریت‌های فضایی تاریخ تبدیل کرد. میلیون‌ها نفر در نقاط مختلف دنیا اخبار این ماموریت را دنبال و برای سلامتی فضانوردان دعا می‌کردند. تا جایی که حتی در ایران برخی از مردم برای سلامتی فضانوردان آپولو ۱۳ نذر کردند.
۵۵ ساعت و ۴۶ دقیقه پس از پرتاب فضانوردان آپولو ۱۳ یک برنامه پخش زنده تلویزیونی را به پایان رسانده بودند و کماکان همه چیز طبق برنامه و بدون مشکل پیش می‌رفت. دیگر فاصله چندانی تا ماه باقی نمانده بود و فضاپیما حدود ۳۲۰ هزار کیلومتر از زمین فاصله داشت. صدای یک انفجار و لرزش ناشی از آن اما همه چیز را تغییر داد. چراغ‌های هشدار فضاپیما روشن شده بودند و بخشی از جریان برق و نور فضاپیما نیز از کار افتاده بود.
اندکی پس از انفجار برنامه فرود بر سطح ماه لغو شد. اما این مسئله در مقابل حفظ جان فضانوردان و بازگشت آن‌ها به زمین مشکلی بی‌اهمیت بود. با تغییر برنامه فضاپیما برای بازگشت به زمین باید ماه را دور می‌زد و در مسیر رسیدن به زمین قرار می‌گرفت.
حدود یک ساعت پس از انفجار مرکز کنترل از فضانوردان خواست تا ماژول فرماندهی را ترک کنند و در ماژول قمری مستقر شوند. ماژولی که در اصل قرار بود فضانوردان با آن به سطح ماه سفر کنند. اما پس از انفجار و تغییر برنامه‌ها از آن به عنوان قایق نجات استفاده شد.
ماژول قمری تنها برای استفاده دو فضانورد طراحی شده بود. آن هم در زمان محدود و فقط برای سفر به سطح ماه. به این ترتیب حضور طولانی‌مدت سه نفر در ماژول قمری مشکلات مختلفی را پدید آورد.
یکی از مهم‌ترین نگرانی‌ها ذخیره آب بود. در همان ابتدا تخمین زده شد که ذخیره آب پنج ساعت پیش از رسیدن به زمین به اتمام خواهد رسید. فضانوردان مجبور به صرفه‌جویی شدید در مصرف آب شدند. تا جایی که آب بدن فضانوردان و در پی آن وزن آن‌ها تا حد زیادی کاهش پیدا کرد. مشکل آب تنها به بحث نوشیدن محدود نمی‌شد و برخی از تجهیزات فضاپیما نیز برای خنک‌سازی به آب نیاز داشتند.
چالش مهم بعدی افزایش غلظت دی‌اکسید کربن در فضاپیما بود. ماژول قمری برای استفاده دو فضانورد در دو روز طراحی شده بود اما با مشکلات پیش‌آمده سه فضانورد باید چهار روز را در فضای محدود این فضاپیما می‌گذراندند. و با هر بازدم فضانوردان غلظت دی‌اکسید کربن به مرور افزایش پیدا می‌کرد. حدود یک و نیم روز پس از حضور فضانوردان در ماژول قمری چراغ هشدار افزایش میزان دی‌اکسید کربن روشن شد. مسئله‌ای که می‌توانست منجر به مرگ فضانوردان شود و باید به سرعت حل می‌شد.
مشکلات اما تنها به این موارد محدود نمی‌شد. تحمل شرایط ماژول قمری برای فضانوردان کار آسانی نبود. با توجه به مشکلاتی که در تامین انرژی وجود داشت برخی از ابزارهای گرمایشی خاموش شده بودند و هوا در ماژول قمری بسیار سرد بود. فضانوردان مجبور به جیره‌بندی غذا و آب نیز بودند و سرمای هوا خواب را از چشمان آن‌ها گرفته بود. با خاموش شدن تجهیزات گرمایشی دمای هوای درون فضاپیما به سه درجه سانتی‌گراد رسیده بود. انتظار برای رسیدن به زمین در چنین شرایطی چالشی سخت برای فضانوردان بود. متخصصان مرکز کنترل ماموریت با تلاشی شگفت‌انگیز توانستند دستورالعمل‌های مربوط به این کار را تنها در سه روز آماده کنند. کاری که در شرایط عادی سه ماه طول می‌کشید.
فضاپیما به زمین نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد و در نهایت لحظه حساس ورود به جو زمین فرارسید. ورود به جو باعث قطع ارتباط با مرکز کنترل شد. اتفاقی که بیش از حد معمول طول کشید و باعث نگرانی مرکز کنترل شد.
اما بالاخره ارتباط فضانوردان با مرکز کنترل دوباره برقرار شد و تیم کنترل ماموریت با شنیدن خبر فرود فضاپیما در اقیانوس پس از چند روز نفس راحتی کشید.
داستان ماموریت آپولو ۱۳ چیزی شبیه به یک فیلم سینمایی در دنیای واقعی بود که البته در سال ۱۹۹۵ با کارگردانی ران هاوارد به یک فیلم سینمایی نیز تبدیل شد.
انفجار خوش‌موقع!
انفجار مخزن اکسیژن فضاپیما اما از برخی جهات در بهترین زمان ممکن اتفاق افتاد. اگر انفجار زودتر رخ می‌داد احتمالا منابع فضاپیما پیش از رسیدن به زمین به اتمام می‌رسید. و اگر انفجار کمی دیرتر اتفاق می‌افتاد ممکن بود فضانوردان در مدار یا سطح ماه با این چالش بزرگ مواجه شوند. زمانی که ممکن بود ماژول قمری، یا همان قایق نجات، دیگر در دسترس‌شان نباشد.
@atheism_society