‌


چه زیباست آن کاجِ سپیدِ کهن
بر تپه‌ی کودکی‌ات
که امروز بازدیدش کردی.
زیرِ زمزمه‌اش مردگان‌ات را به‌یاد می‌آوری
و نمی‌دانی کی نوبتِ تو فرا می‌رسد
در زمزمه‌اش خود را چنان احساس می‌کنی
که انگار آخرین کتاب‌ات را نوشته‌‌ای
و اکنون باید تنها خاموش بمانی و بگریی
تا واژه‌ها برویند.
چه زندگانی‌‌ای داشته‌‌ای؟ شناخته را به‌خاطرِ
ناشناخته ترک گفتی.
وسرنوشت؟ تنها یک‌بار روی خوش نشان داد
و تو آن‌جا نبودی...‌

#ولادیمیر_هولان

@Arrt_Cafe