ای مرد
یادداشتی درباره استاد زنده‌یاد دکتر محمدحسین محمدی (۱۳۹۴-۱۳۴۵)

"باسمه العلّام"
از پدر گر قالب تن یافتیم
از معلم جان روشن یافتیم

در دوره تحصیلی کارشناسی زبان و ادبیات فارسی، افتخار شاگردی وانگهی رفاقت با استاد زنده‌یاد دکتر محمدحسین محمدی را داشته‌ و در درس‌هایی چون ادبیات معاصر نظم و نثر، سبک‌شناسی، نقد ادبی و ... زانوی شاگردی در پیشگاه آن فقید سعید در دانشگاه بین‌المللی امام خمینی بر زمین ادب زده‌ام و بسیاری از آثار تحقیقی آن اوستاد یگانه را مورد مطالعه و مراجعه قرار داده‌ام. "بزرگا مردا که او بود."
دکتر محمد حسین محمدی، از استادان بنام و پرکار رشته زبان و ادبیات فارسی و عضو هیات علمی دانشگاه‌های تهران و بین‌المللی امام خمینی، پژوهشگر و منتقد ادبی و نیز شاعر و داستان نویس معاصر ما بود.

وی در ۲ اردیبهشت سال ۱۳۴۵ در تهران به دنیا آمد و از همان عنفوان جوانی و ایام تحصیلی دبیرستان دانست که شعر و ادبیات فارسی روح تشنه او را سیراب می‌کند. از این رو در سال ۱۳۶۳ در دانشگاه علامه طباطبایی تهران در مقطع کارشناسی مشغول به تحصیل شد و در سال ۱۳۶۷ دوره کارشناسی ارشد دانشگاه تهران را با موفقیت پشت سر گذاشت. در همین سالها علاوه بر تدریس در دبیرستان، مدرس مدعو دانشگاه‌های تهران، علامه طباطبایی و آزاد اسلامی نیز بود. او در سال ۱۳۷۳ در سن ۲۸ سالگی موفق به اخذ مدرک دکترا از دانشگاه تهران شد.

در همان دوران با سرکار خانم حمیرا زمردی که در آن روزگار دانشجوی دوره کارشناسی ارشد دانشگاه تهران بود، ازدواج نمود که حاصل این پیوند، دو فرزند به نام‌های مهراد و‌ سهیل است.
این زوج فرهیخته در اکثر محافل دانشگاهی و همایش‌های ادبی داخل و خارج از ایران، بسیار می‌درخشیدند و از این حیث مورد توجه استادان بزرگ و فرزانگان عرصه ادبیات بودند.

آه و دریغ که قلم روزگار بازی غریبی را در سرنوشت این دانشمند جوان و نکونام رقم زده بود. او در سال ۱۳۹۴ بر اثر ایست قلبی دار فانی را وداع گفت و با نهایت تأثر و تأسف در هجدهمین روز سرد و دلگیر اسفند ماه از مقابل دانشکده ادبیات دانشگاه تهران بر دوش استادان، دانشجویان، همکاران، دودمان و دوستان داغدیده خویش در کمال ناباوری تشییع شد و روح ناآرامش در قطعه ۲۵۵ نام آوران بهشت زهرای تهران، در ردیف ۳۲، شماره ۱۱، برای همیشه آرام گرفت. روان پاکش در بهشت جاویدان خدای مهربان، شاد و آرام و برخوردار باد.

از دکتر محمدی، صرف‌نظر از مقالات و یادداشت‌های بسیار، چند اثر تالیفی و پژوهشی برجای مانده است. سه‌گانه تحقیقی وی با نام‌های "معانی، بیان و بدیع:، "فرهنگ تلمیحات شعر معاصر" و "بیگانه مثل معنی" (توضیح و تحلیل سبک‌شناختی شعر صائب)، نشان از عمق اندیشگی ذهن و توان قلم  و شایستگی او در پژوهش‌های ادبی در حوزه بلاغت، سبک‌شناسی و نقد ادبی دارد و به همین سبب مورد تحسین استادانی چون دکتر کزازی، دکتر شمیسا، دکتر شفیعی کدکنی، دکتر مصفا، دکتر حاکمی و دیگر بزرگان ادب فارسی قرار گرفته است.

زنده‌نام دکتر محمدی، در شعرسرایی و داستان‌نویسی نیز دستی داشت. کتاب "گیسوهای اساطیری" نمونه‌ای خوب و‌ متفاوت از داستان نویسی او به شمار می‌آید که با زبان و نگاه سورئالیستی نوشته شده و در آن از عناصر اسطوره‌ای برای جلوگیری از شبیه گویی و خروج از فضای تکراری استفاده گردیده است. همچنین دفتر شعر "خواب‌های دریایی" تنها مجموعه شعر چاپ شده اوست که در انواع قالب‌های کهن و نیز قوالب نو سروده شده و در سال ۱۳۷۳ به زیور طبع آراسته گردیده است.

در سال‌های اخیر دو دفتر از دست‌نوشته‌های اشعار پراکنده و منتشر نشده استاد با تفقد و کوچک‌نوازی همسر ایشان برای ویرایش و نگارش مقدمه و به امید خدا قرار دادن در جریان نشر، به دست این شاگرد خاکسار رسیده است. از آن میان به فراخور ایام، قطعه‌ای را که حضرت استادی در واپسین شب قدر عمر شریفشان (مقارن با شام ۲۳ رمضان در ۱۶ تیرماه ۱۳۹۴) از دل بر روی ورق مرقوم فرموده‌اند و این ضعیف نام آن را "ای مرد" نهاده‌ام، به یاد ایشان و با عرض تسلیت، در صفحه دوم این پُست به پیروان این صفحه تقدیم می‌نمایم.

حمید عابدیها
۱۳ فروردین ۱۴۰۳ خورشیدی
۲۱ رمضان ۱۴۴۵ مهشیدی

پ.ن: در تنظیم متن بالا از یادداشت سرکار خانم سحر فیض الهی که در ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۱ در کانال تلگرامی استاد محمدی درج گردیده، بسیار بهره برده‌ام.

#حمیدعابدیها #حمید_عابدیها #دکترعابدیها #دکترحمیدعابدیها #دکتر_حمید_عابدیها #دکتر_محمدحسین_محمدی #ادبیات_فارسی #دکتر_حمیرا_زمردی #شعر #دانشگاه_تهران #دانشگاه_بین‌المللی_امام‌خمینی #علی #امام_علی #شعر_علوی #انجمن_ارزش #انجمن_مهر #قزوین