هر سال چون هلال محرم شود پدید
بنشسته در مصیبت من گریه سر کنید
هر ماتمی که تا به قیامت فرا رسد
در صبر آن به واقعه من نظر کنید
#فیاض_لاهیجی

زمزم لطف ترا آن تشنه‌ام کز بیخودی
در میان دجله جان می‌داد و خوش می‌گفت آب
#فیاض_لاهیجی

نگه نکرده گذشتی زِ من به ناز امشب
شدم زِ ناز تو شرمنده نیاز امشب ...
#فیاض_لاهیجی

تا بوی زلف یار در آبادی مَنست
هر لب که خنده‌ای کُند از شادی مَنست
#فیاض_لاهیجی

گرچه در آلوده‌دامانی مَثَل گشتیم لیک
آبِ رحمت می‌رود در جویِ استغفار ما
#فیاض_لاهیجی

ای دوستان؛ چو نام لبِ خشک من بَرید
بر یاد من زِ خون جگر دیده تَر کنید
هر گه کنید یاد لبِ چون عقیق من
از اشکِ دیده دامن خود پرگهر کنید
هر سال چون هلال محرم شود پدید
بنشسته در مصیبت من گریه سر کنید
هر ماتمی که تا به قیامت فرا رسد
در صبر آن به واقعة من نظر کنید
در محنت مصیبت دور و دراز من
هر محنتی که روی دهد مختصر کنید
#فیاض_لاهیجی

بیدردی زمانه به خود بسته‌ایم و باز
خون گریه می‌کند نفسِ خنده‌ناکِ ما
#فیاض_لاهیجی

نازِ بهار چند کشم از برای گُل
فصلِ خزان خوشست که هر برگ او گُل است
#فیاض_لاهیجی

نمی‌خواهم که بوی پیرهن از نزد یار آید
گرفتم دیده روشن کرد، بی‌رویش چه کار آید!
#فیاض_لاهیجی

زان دهانم بوسه نه، پیغام نه، دشنام نه
تنگ هم نتوان گرفتن اینقدرها بر کسی
#فیاض_لاهیجی

تا شرم هست پردهٔ بیگانگی بجاست
ما را شراب با تو مگر آشنا کُند ...
#فیاض_لاهیجی

با من دمی که گرمِ جدل بودی، از لبت
بوسی به صد جدل نگرفتم چه فایده؟
#فیاض_لاهیجی

چشم تو یک نگاه به ما کرد در ازل
ما را بس است تا به قیامت همان نگاه
#فیاض_لاهیجی

به دهر خون نخورد آدمی چه چاره کند!
به آب غصّه سرشتند خاک آدم را ...
#فیاض_لاهیجی

من از یادِ تو نادانسته هم بیرون نیارم رفت
که می‌‌ترسم کُنی دانسته از خاطر فراموشم
#فیاض_لاهیجی

هر کجا افتم زِ دست عقل گویم: یا شراب
#فیاض_لاهیجی

مزاجِ دلبری را گرم‌رویی‌ها نمی‌سازد
مَده ای شمعِ خوبان این قَدَر هم رو به پروانه
#فیاض_لاهیجی

به تقریر تغافل با دلم دیگر چه می‌گویی
فدای نازکی‌های نگاهت تیزی هوشم
#فیاض_لاهیجی