شکوه در مذهب درویش حرامست ولی
با چه یاران دغا و دغلی ساخته‌ام ...
#شهریار

یاد آن زمان که گر بدو ابرو زدیی گره
از کار بسته هم گرهی میگشاد از او
#شهریار

دگران خوشگل یک عضو و تو سر تا پا خوب
آنچه خوبان همه دارند تو تنها داری ...
#شهریار

خوشم که شعله آهم به دوزخت کشد امّا
چه می‌کند به تو دوزخ که خود بهشت برینی
#شهریار

خیالت ساده‌دل‌تر بود و با ما از تو یکروتر ...
#شهریار

در آتشم بنشاند چو با کسان بنشیند
کنار من ننشیند که آتشم بنشاند ...
#شهریار

سوز دلم حکایت ساز تو می‌کند
لب بر لبم بنه که برآرم چو نای وای
#شهریار

در حسرت تو میرم و دانم تو بی‌وفا
روزی وفا کُنی که نیاید به کارِ من
#شهریار

با صد هزار زخمِ‌زبان زنده‌ام هنوز
گردون گمان نداشت به این سخت‌جانیم
#شهریار

جوانی خود مرا تنها امید زندگانی بود
دگر من با چه امیدی توانم زندگانی کرد
#شهریار

چو دل به زلفِ تو بستم به خود قرار ندیدم
برو که چون سرِ زلفت به خود قرار نبینی
#شهریار

برای گفتن با دوست شکوه‌ها به دلم بود
ولی دریغ که در روزگار دوست ندیدم
#شهریار

#صلی‌الله‌علیک‌یااباعبدالله
تا مگر باز به خاکِ سر کوی تو رِسَم
چون صبا شیوهٔ خود ساخته‌ام دربه‌دری
#شهریار

چه دلبخواه به غیر از تو باشد از تو ندانم
که آنچه فوق دل و دلبخواهِ ماست تو آنی
#شهریار‌‌

روزگار این‌سان که خواهد بی‌کس و تنها مرا
سایه هم ترسم نیاید دیگر از دنبالِ من ...
#شهریار