در خواب عقل بودیم در زیر سایه گُل
باد بهار عشقت بیدار کرد ما را ...
#صائب_تبريزی

افسرده خاطریم چو پروانه روزها
شبها چو شمع دست و گریبان آتشیم
#صائب_تبريزی

شب را اگر از مرده دلی زنده نداری
جهدی کُن و دامان سحرگاه نگه‌دار
#صائب_تبريزی

وفا و مردمی از روزگار دارم چشم
ببین زِ ساده‌دلی‌ها چه از که می‌جویم
#صائب_تبريزی

ندیدم روزِ خوش تا رفت دامانِ دل از دستم
که در غربت بُوَد هر کس عزیزی در سفر دارد
#صائب_تبريزی

چون وا نمی‌کنی گرهی خود گره مشو
ابرو گشاده باش چو دستت گشاده نیست
#صائب_تبريزی

از صحبتِ ما فیض توان بُرد به دامن
زلفِ شبِ قدرست دلِ پُرشکنِ ما ...
#صائب_تبريزی

بی‌خبری زِ پای خم ، بُرد به سیر عالمم
وَرنه به اختیار کَس ، ترکِ وطن نمی‌کند
#صائب_تبريزی

من در حجابِ عشقم و او در نقابِ شرم
ای وای اگر قدم نَنَهد در میان شراب ...
#صائب_تبريزی

هیچ تعریفی تو را زین بِه نمی‌دانم که شد
در تو پیدا گوهر پاک امیرالمؤمنین ...
#صائب_تبريزی

ذوق وصال می‌گزد از دور پشتِ دست
گرم است بس‌که صحبتِ من با خیالِ تو
#صائب_تبريزی

زِ چشم آن‌کس که دور اُفتاد گردد از فراموشان
من از خواری به پیشِ چشم از دلها فراموشم
#صائب_تبريزی

نه گوشه کلاه و نه زلف و نه توبه‌ایم
خوبان چه بسته‌اند کمر در شکست ما؟
#صائب_تبريزی

می‌داشت کاش حوصلهٔ یک نگاهِ دور
شوقی که می‌بَرد به تماشای او مرا
#صائب_تبريزی

آن‌کس که بر جراحت ما می‌زند نمک
می‌کرد کاش حقِ نمک را رعایتی ...
#صائب_تبريزی

دلم به حال تو ای سینه سخت می‌سوزد
که خانه پهلوی آتش زِ بوریا داری ...
#صائب_تبريزی