زِ ابر دست ساقی جسم خشکم لاله‌زاری شد
که در دل هر چه دارد خاک، از باران شود پیدا
#صائب_تبریزی

آن که تسبیح زِ دستش نفتادی هرگز
دیدمش دوش سرِ شیشه به لب وا می‌کرد
#صائب_تبریزی

ما را گزیده است زِ بس تلخی خمار
از ترس ، بوسه بر لب میگون نمی‌دهیم
#صائب_تبریزی

گشاده‌روی‌تر از سینه کریمانیم
اگر زِ خویش به تنگی، درآ به عالم ما
#صائب_تبریزی

قسمتِ ما چون کمان از صید خود خمیازه‌ای است
هر چه داریم از برای دیگران داریم ما ...
#صائب‌_تبریزی

نیست جز پاکیِ دامن، گُنَه‌ام، چون مَهِ مصر
کو عزیزی که بُرون آوَرَد از بَند، مرا؟
#صائب‌_تبریزی

عاشق به ساده‌لوحیِ ما نیست در جهان
کز وعده‌ی تو دل به وفا بسته‌ایم ما ...
#صائب_تبریزی

شیرین کلامیِ ما کاری که کرد با ما
چون خوابِ صبح ما را در دیده‌ها گران کرد
#صائب‌_تبریزی

نیَم ثابت‌قدم در کفر و ایمان از دو رنگیها
گهی بیت‌الحرامِ خویش و گه بتخانه خویشم
#صائب_تبریزی

دو‌ دولت است که یکبار آرزو دارم
تو در کنارِ من و شرم از میان رفته
#صائب‌_تبریزی