به حرفی چون دهان شکوهٔ ما را نمی‌بندد؟
لبِ لعلی که کار بوسه می‌آید زِ دشنامش
#صائب_تبریزی

طومار درد و داغ عزیزان رفته است
این مهلتی که عمر درازست نام او
#صائب_تبریزی

مرا زِ یاد تو برد و تو را زِ خاطر من
ستم زمانه ازین بیشتر چه خواهد کرد؟
#صائب_تبریزی

مرا زِ روز قیامت غمی که هست این است
که روی مردمِ عالم دو بار باید دید ...
#صائب_تبریزی

خواهی اگر ادا کُنی حق وفای عاشقان
نیم‌شبی به کلبه‌ام مست درآ که همچنین
#صائب_تبریزی

خود را شکفته دار به هر حالتی که هست
خونی که می‌خوری به دلِ روزگار کُن ...
#صائب_تبریزی

صد عُقده، زهدِ خشک به کارم فکنده بود
ذکرش به خیر باد که تسبیحِ من گسیخت
#صائب_تبریزی

بس که بد می‌گذرد زندگی اهلِ جهان
مردم از عمر چو سالی گذرد، عید کُنند
#صائب_تبریزی

چون طفلِ روزه‌دار، سراپای دیده‌ایم
تا از کدام ابر برآید هلالِ دوست ...
#صائب_تبریزی

زِ ابر دست ساقی جسم خشکم لاله‌زاری شد
که در دل هر چه دارد خاک، از باران شود پیدا
#صائب_تبریزی