از آرزوهای دور و درازی که تو را اهل دنیا می‌کند عبور کن...

در گمنامی و بندگی چیزهایی است که ما شهرت طلبان هرگز به آن نمیرسیم.

هرچه خطا کردم جای عقوبت، آبرویم بخشیدی، چه پروردگاری...

حتی دروغ های ما را هم بخر
اندوخته دیگری نداریم

گر بند لسانی گسلد از بندش
ور خاک شود وجود حاجتمندش
بالله که ز مشرق دلش سر نزند
جز مهر علی و یازده فرزندش...

_لسانی شیرازی_

أو تقول حين ترى العذاب لو أنّ لى كرّة فأكون من المحسنين؛

يا هنگامي كه عذاب را مي‌بيند بگويد: آيا مي‌شود بار ديگر (به دنيا) بازگردم تا از نيكوكاران باشم؟!»

زمر / ۵۸

انسان های هشیار از خدا هرگز فراغت نمی‌خواهند، انسان های هشیار دردخواه اند، مدام می‌گویند خدایا قلبم را مبادا از دردها خالی کنی که در شدّت هاست که سر به درگاه تو خالصانه خم می‌کنم، دردخواهان مدام می‌گویند: الهی سینه ای ده، آتش افروز

صبر در برابر اندوه ها؛
ادب است، ادب بندگی.

سخت ترین مجازات خدا این است که آدمی از خودش،غفلت هایش و گذشته اش شرمنده باشد.

مرا به سرزمین دگرگون خود ببر، آنجا،
که صید در پیِ صیّاد می‌دود...

وقتی بندگان مقرّب خدا می‌روند،
قلب ها یتیم می‌شوند.

دی شیخ با چراغ
همی گشت گرد شهر
کز دیو و دد ملولم وُ
انسانم آرزوست،
گفتند یافت می نشود،
گشته ایم ما
گفت آنکه یافت می نشود،
آنم آرزوست...

مشکلات،
انسان های کوچک را متلاشی می‌سازد
و انسان های بزرگ را متعالی.

_مصطفی چمران_

خدا می‌پوشاند عیب کسی را که عیب دیگران را می‌پوشاند...