#معماری_داخلی #کارگروه_معماری_داخلی #بافت_نگاره
نگاره در معماری به جزئیات پردازش نقش در بدنه و یا سقف گفته می شود. این نگاره ها مدتی طولانی بار اصلی فهم تقسیمات فضایی، شخصیت بخشی به بنا، تزئینات -که از نگاه کریم پیرنیا دور از بیهودگی بوده است- را عهده دار بوده و در بسیاری موارد با هندسه ترکیب شده اند تا جریانی جدید خلق کنند. شاید از زیباترین این ها بتوان به نگاره های داخلی گنبد مسجد شیخ لطف الله، نگاره های داخلی زیر سقف خانه عامری ها در کاشان و امثال چنین مواردی اشاره کرد.
احساس ما در کارگروه معماری داخلی مدرسه معماری معمارانه این است که این تداوم زمانی به شدت قطع شده و علت آن در عدم وجود تفاسیر عمیق تازه از این نگاره ها و خلق نگاره های نو در معماری جدید ایران است. هیچ گاه به نووارگی این موارد نیندیشیم و با لقب کهنه از میدان بیرونشان کردیم. این تهی بودگی به معنی مدرن نبوده و نیست. معماری مدرن در غرب با تفاسیر مخالف بوده است اما این دلیل نمی شود که نگاه مدرن در ایران، به دنبال همان نگاه فلسفی کانت و دکارت و ریکاردو و اسمیت و کینز و دیدرو و بیکن و ولتر و مونتسکیو و بسیاری از اسامی بزرگ دیگر باشد. هدف اصلی این نوشتار این است که بازخوانی نگاره های ایرانی برای معماری مدرن ایرانی امری واجب و ضروری است.
البته امید است تا با لفظ مدرن ایرانی، جنگ مدرن و پست مدرن در نگیرد. اعتقاد ما بر موقعیت و شرط پست مدرن مانند لیوتار، به مانند یک مقطع زمانی بعد از مدرن است که از نگاه مارشال برمن، خود مدرن است و حرفی تازه برای گفتن دارد.
در ادامه نگاره مسجد شیخ لطف الله را با شما به اشتراک خواهیم گذاشت تا عمق موضوع مشخص گردد.