صبح بر خورشید می لرزد ز آه سرد ما کوه می دزدد کمر در زیر بار درد ما از رگ خامی نباشد میوه ما ریشه دار پختگی پیداست چون آتش ز رنگ زرد ما فتح ما آزاد مردان در شکست خود بود گو دل از ما جمع دارد دشمن نامرد ما می شود مژگان آتشبار، هر خاری که هست بر گلستان بگذرد گر آه غم پرورد ما بازی ما گر چه اول خام می آید به چشم در عقب دارد تماشاهای رنگین، نرد ما دامن صحرا ز اشک آهوان شد لاله زار روی در حی کرد تا مجنون صحراگرد ما ناز پرورد خرام قامت رعنای اوست برنمی خیزد به تعظیم قیامت، گرد ما این جواب آن غزل صائب که طالب گفته است بعد ازین از خاک، معشوقانه خیزد گرد ما صائب تبریزی : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۲۴۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/52442