خرد را عجب آید از این نبید وز آنکو به نبیدش دل آرمید می از تن بزداید توان و هوش فراوان ضرر است اندرین نبید در آغاز، عروسی بود نکو به فرجام‌، عجوزی شود پلید خدایی که به خیر آفرید خلق شرانگیزتر از می نیافرید بسا سرو بلندا که کرد پست بسا جان گرامی که بشکرید بسا مرد شریفا که می بخورد پلیدی به جهان درپراکنید ملک‌الشعرای بهار : قصاید : شمارهٔ ۱۰۴ - در ذم می گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/51116