باز بالای تو ما را در بلا خواهد نهاد دود زلفت آتشی در جان ما خواهد نهاد دامنم پر خون دل گردد ز دست روزگار کان سزا در دامن هر ناسزا خواهد نهاد از سر زلف دلاویز و لب شیرین تو آنکه بر گیرد دل خود در کجا خواهد نهاد؟ دست صبح از چین زلف عنبرآمیزت به لطف نافها در دامن باد صبا خواهد نهاد چرخ را شرم آمدی کوکب نمایی با رخت گر بدانستی که: پروین درسها خواهد نهاد گر سر زلف ترا دیگر جفایی در دلست گو: بیاور، کاوحدی تن در قضا خواهد نهاد اوحدی مراغه‌ای : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۷۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/17124