مرا وقتی خوشست امروز و حالی قدحها پر کنید و حجره خالی که داند تا چه خواهد بود فردا بزن رود و بیاور باده حالی رهی دلسوزتر از روز هجران میی خوشتر ز شبهای وصالی ز طبع خود نخواهد گشت گردون اگر زو شکر گویی یا بنالی قدح بر دست من نه تا بنوشم به یاد مجد دین زین‌المعالی انوری : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۲۹۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/15879