ما در مقام صبر فشردیم گام خویش یک گام آن‌طرف ننهیم از مقام خویش این مرغ تنگ حوصله را دانه‌ای بس است صیاد ما به دانه چه آراست دام خویش فارغ نشین که حسن به هر جا که جلوه کرد مخصوص هیچکس نکند لطف عام خویش دل شد کبوتر لب بامی که سد رهش سازند دور و باز نشیند به بام خویش وحشی رمیده‌ایست که رامش کسی نساخت آهوی دشت را نتوان ساخت رام خویش وحشی بافقی : گزیده اشعار : غزلیات : غزل ۲۴۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/13410