زما بخشم جهان دو رنگ میگذرد صباح و شام برنگ پلنگ میگذرد توان ز عینک پیران به چشم دل دیدن که تیر آه ضعیفان ز سنگ میگذرد تمام عمر تو ای ساده دل زنقش هنر بفکر جامه خوش طرح و رنگ میگذرد بخون خویش نمودیم صلح با تو همان زما چو تیر نگاهت بجنگ میگذرد جهان ز نعمت درد تو گشته مالامال همان معاش دل خسته تنگ میگذرد بگیر بهره خود ای نهال باغ وجود که آب عمر بسی بیدرنگ میگذرد فریب جلوه دنیا نمیخورم واعظ اگر چه پر ز برم شوخ و شنگ میگذرد واعظ قزوینی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۲۵۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/123965