ز خود روم، چو پرو بال هستیم باز است که تنگنای دو عالم چه جای پرواز است؟! به انتظار تو خود کرده ام، چنان که ز راه رسیده ای و همان چشم حسرتم باز است به کوی او همه شب تا به روز می نالم فغان که یار نمی پرسد این چه آواز است؟! من و شکایت جور تو بی وفا، هیهات ولی چه چاره کنم؟! آب دیده غماز است! آذر بیگدلی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۲۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/118672