من به لطفت امید می دارم مگر از غم کنی سبکبارم چون ندارم بجز تو کس به جهان ضایع از لطف خویش مگذارم ماه من جلوه داد در چشمم اوست یا خود خیال پندارم دل به جان آمد ای مسلمانان از جفای بت ستمکارم من به امّید روی چون خورشید شب همه تا به صبح بیدارم از چه میلی ندارد او سوی ما تخم مهرش میان جان کارم من ندارم تمتّعی ز وصال تا نگویی که من جهان دارم جهان ملک خاتون : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۹۶۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/113407