گلستان شو ز می تا نوبهار از چشم رنگ افتد ز بیتابی گلی هر گوشه با سروی به جنگ افتد تماشا می کند آیینه چشم غزالانش نگاه او اگر بر داغ تصویر پلنگ افتد خوش آن شوری که از نیرنگ چون مجلس بیارایی زگلبازی میان شیشه و دل جنگ سنگ افتد برای آسیا یک دانه را یک خوشه می سازد فریبت می دهد نشو و نما چون کار تنگ افتد ز انجام عداوت غافلی بر خویش رحمی کن نمی ترسی کمان از دست دل پیش از خدنگ افتد اسیر شهرستانی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۴۳۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/109343