تو با فراغ خود امروز شاد و فردا هم مرا ز مهر تو دین شد ز دست و دنیا هم میان مسجد و میخانه ام خجل مانده ز بسکه حرمتم آنجا نماند و اینجا هم خراب باده عشق توام که نشه ی او هزار دل شده دیوانه کرد و دانا هم ر بسکه آتش عشقت فرو گرفت مرا وجود من همه او شد نهان و پیدا هم به نیم جرعه که خوردم چو اهلی از کف دوست ز دست رفتم و آخر فتادم از پا هم اهلی شیرازی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۹۷۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/104139