فتنه از ملک شهنشه دور شد بود هر جا دشمنی مقهور شد آخر این دل نیز زان شاه ماست تا بکی مقهور نفس فتنه زاست ای خدا تا کی بباید زیستن گه اسیر نفس و گه مقهور تن قاصد جانی و مقصود دلی خالق جان و دل از آب و گلی چیست جان مرغی و کویت گلشنی چیست دل از تن بسویت روزنی مرگ کو تا رخنه در روزن کند از بن این دیوار غم را بر کند این نه مرگ من بود مرگ تن است تن قفس جان مرغ و جانان گلشن است من قفس را جا بگلشن دیده ام بر قفس سد گونه روزن دیده ام گوش بر آواز مرغان چمن چشم بر شاخ کل و سرو و سمن گه ازین رخنه گه از آن روزنم منتظر تا کی قفس را بشکنم مرگ تن در تن حیات جان شود مشکلات من ز مرگ آسان شود مرگ تن سهل است جان پاینده باد ور شود جان نیز جانان زنده باد من ز مرگ اندیشم ای بس ابلهی شرح این قصه که گوید کو تهی نشاط اصفهانی : دیوان اشعار : مثنویات : شمارهٔ ۲۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/119517