آن سان سخن بگوی که بتوان نگاشتن وانرا بکار بستن و معمول داشتن شرط است بهر درک سخن هوش مستمع در شوره زار دانه نبایست کاشتن گفتم بپیر میکده آب حیات چیست کارم مگر بدست ز همت گماشتن گفتا برای راحت خلق از ره و داد تا حد خویش رایت خدمت فراشتن پیرایهٔ وجود هنرمندیست و بس یعنی ز خویش نقش بدیعی نگاشتن چون از جهان صغیر گذشتن مقرر است نیک است نام نیک پس از خود گذاشتن صغیر اصفهانی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۳۶۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/135728