مجله هنرى ژوان🌱

@zhuanchannel
دوم و سوم راهنمایی، دوران سِگا بازی کردن من بود. از مدرسه که آزاد می‌شدیم، یک‌راست می‌رفتم کلوپ پشت مدرسه و پول ‌توجیبی‌هایم را تا ریال آخر خرج مبارزه با هیولاهای «کُمبات» می‌کردم.

یکیشان را باید خودت انتخاب می‌کردی و با حریفی که بغل‌دستی یا خودِ بازی انتخاب می‌کرد، تن‌به‌تن مبارزه می‌کردی تا یکی پیروز شود.

کاراکترهای عجیب‌غریبی بودند؛ یکی کاراته‌باز بود، یکی شکل رامبو بود. یکیشان چهار برابر بقیه هیکل داشت و مشت‌هایش ناکار می‌کرد، ولی چون نمی‌توانست هیکلش را جمع کند، به راحتی رکَب می‌خورد.

بینشان یکی‌دوتا زن بود که یک نفرشان لباس لُختی تنش بود. هیچ‌وقت به عنوان کاراکترِ خودم انتخابش نمی‌کردم. آن‌روزها توی جوّ مذهبی بودم و به این جور چیزها حساس!
اگر هم حریفم می‌شد، شور انقلابی‌ام اضافه می‌شد به بازی و هرجور بود سعی می‌کردم به درَک واصلش کنم!
گاهی هم که او مرا می‌‌کشت، احساس می‌کردم شهید شده‌ام!

یک روز نمی‌دانم چه شد، دسته‌ی بازی خراب بود یا چه! بدون آنکه بخواهم انتخابش کردم!
زیاد وقت نداشتم که بازی را ری‌استارت کنم. لعنت فرستادم به شیطان و فرستادمش میدان که برایم بجنگد.

خیلی تر و فِرز بود؛ با کوچکترین فرمانی می‌پرید هوا و از پشت‌سرِ حریف می‌آمد پایین و ناکارش می‌کرد.

آن‌روز تمام نبردها را با او پیروز شدم. غروب باهاش خداحافظی کردم و گفتم ممنون که برایم جنگیدی، ولی بیرون از اینجا صنمی باهم نداریم!

فرداش که رفتم کلوپ، خودم همان اول انتخابش کردم!
باز کنار هم جنگیدیم و همه‌ی حریف‌ها را لت‌وپار کردیم و دوباره غروب خداحافظی. او شاید بعد از بازی به من فکر می‌کرد، ولی من به او نه!

گذشت و گذشت تا رسیدیم به اواخر خرداد و تمام شدنِ راهنمایی. همزیستیِ مسالمت‌آمیزمان توی این چندماه، فاصله‌ی اعتقادیمان را کمی پر کرده بود.
حس می‌کردم لُختی‌ها آن‌قدرها هم بد نیستند! هرچه بود، او برای من مبارزه می‌کرد و نمی‌شد سهمش را از آن همه پیروزی‌ ندهم.

آخرین‌بار که داشتم از کلوپ می‌آمدم بیرون، برایش بوس فرستادم؛ برای زنِ جهنمی که باهاش بهشت پیروزی را فتح کرده بودم.
#محمدجواد_اسعدی
@gharar_5shanbeha

55.6K views10:30