زمبور

سفرنامه_زلزله_کرمانشاه
قسمت سوم

صبح با رضا یک رفیق تهرانی ماشین دار که خودجوش برای کمک آمده همراه می شویم. وظیفه ما مشاهده و رصد مناطق و کمبودهاست.
در قصر شیرین گشتی می زنیم. تنها نکته خاص تجمع مردم جلوی هلال احمر برای گرفتن چادر است. با مرد میانسالی که در بازار شهر خرازی دارد، صحبت می کنیم. فیلم و عکس های ترک های خانه اش را نشان می دهد. بیشتر خانه هایی که فروریخته، مثل این مورد غیر قابل استفاده هستند.
از قصر شیرین بطرف سرپل ذهاب می رانیم. ۲۵ کیلومتر است. نرسیده به شهر وارد راهی روستایی می شویم. روستایی در حومه شهر و کنار اداره جهاد کشاورزی. باز هم مردم در حیاط اداره شلوغ کرده اند و از تیم هلال احمر مستقر در مرکز طلب چادر دارند. هلال احمری ها می گویند تا حالا بیش از ۴ هزار چادر توزیع شده ولی حکایت قطره و دریاست.
در حال بیرون آمدن هستیم. مردی جلو می آید و با بغض پسر ۵ ساله برادرش را که در زلزله کشته شده نشان می دهد :
"ای بچه چطور بزرگ می شه؟!"
وارد شهر می شویم. شهری با یک نیمه ویران و یک نیمه نسبتا سالم. ابتدای شهر همان پروژه مسکن مشهور مهر دیده می شود. پروژه ای که نقاب از چهره دولت پرادعا برداشت. آپارتمان های این شهرک هیچ کدام ویران نشده و فقط نما و سقف های کاذب فروریخته است. کمی بالاتر از مسکن مهر، محله فولادی است. منطقه ای که بیشترین آسیب را در زلزله دیده است. چند خانه کاملا ویران، چند تا نیمه ویران و بقیه با ترک های خطرناک.
با مردم صحبت می کنیم. مهمترین مشکلشان نبود چادر و وسایل گرمایشی است. درباره امنیت می پرسیم. نگاه می کنند و می خندند؟ غارت؟!! چنین چیزی نشنیده اند. مردم حتی یک مورد دزدی در این محله ندیده اند. جالب اینکه تنها بنای تقریبا سالم محله دبستان قیام است.
در سرپل دور می زنیم و به دفتر امام جمعه و نماینده ولی فقیه می رسیم. اینجا مرکز مردمی کمک رسانی سرپل است. انبوه مواد غذایی و دیگر اقلام که مردم فرستاده اند، با مدیریت امام جمعه به مناطق مختلف ارسال می شود. اطلاعاتی درباره روستاهای منطقه می گیریم و برای رفتن به منطقه اَزگَله وارد ترافیک خروجی سرپل ذهاب می شویم.
ادامه دارد ...

https://telegram.me/zambur