عرصه‌های‌ ارتباطی

#شعر🔸نوروز
کامجویان را ز ناکامی چشیدن چاره نیست
بر زمستان صبر باید طالب نوروز را
#سعدی

252 views10:30

@DrNematallahFazeli
🔸هدیه‌دادن صلح نوروزی است
▫️#نعمت‌الله_فاضلی، ٢٧ اسفند ١۴٠٠
هدیه دادن، دلالت‌ها و معناهایی بزرگ‌تر از چیزی دارد که در ظاهر به چشم می‌آید. هدیه، دوستی، مهربانی و صلح است. هدیه در معنای ایده‌آل آن شکلی از ارتباط اخلاقی و دموکراتیک است؛ ارتباطی ژرف، معنادار، دو سویه و انسانی. هدیه، بخشش و پیشکشی است که فاصله‌ها را کم می‌کند و ارزش‌های انسانی و وجودی عشق، فداکاری، گذشت، سخاوت، بزرگمنشی و بزرگواری را بارور کرده و یادآور می‌شود. هدیه هر مقدار هم کوچک باشد، ارزشی بزرگ دارد. هدیه، اعلام صلح آدم‌ها و گروه‌هاست. هدیه دموکراتیک است؛ فراتر از سیاست، قدرت و تفاوت‌های دینی و مادی می‌نشیند و انسان‌ها را از هر گروه سنی، یا هر جنسیتی، یا هر قومی، یا جامعه‌ای به دوستی و صلح دعوت و ترغیب می‌کند. این است که در قلب آیین‌های انسانی قرار دارد.
فلسفه آیین‌ها، بخشش و پیشکش و هدیه دادن است. بخشش و پیشکش کردن، مولفه‌ی شکل دهنده آیین‌هاست. آیین‌های عاشورایی با نذورات گوناگون غذا و نوشیدنی و خیرات و صدقات انجام و اجرا می‌شوند. آیین‌های عزا و عروسی نیز با بذل و بخشش کردن‌ها همراه‌اند. هدیه دادن از مولفه‌های #نوروز، بزرگ‌ترین و باشکوه‌ترین جشن و آیین ماندگار ایرانی نیز هست. رسم هدیه و پیشکش دادن بقایای دوره‌ای از تاریخ و فرهنگ است که زندگی بشر بر نظام هدیه استوار بود. #مارسل_موس انسان‌شناس کلاسیک در "رساله پیشکش" نشان داد تا پیش از ظهور سرمایه‌داری و اقتصاد پولی، حیات اجتماعی بشر بر #اقتصاد‌هدیه استوار بود. مردم طی آیین‌هایی کالاهای مازادشان را هدیه می‌دادند و کالاهای مازاد دیگران را هدیه می‌گرفتند. ضمانت اجتماعی هم برای جبران فرایند هدیه دادن و گرفتن وجود داشت. نظام هدیه نیازهای بشر را تأمین می‌کرد بی‌آن که پولی مبادله یا انباشت شود. این نظام، آرمانشهری بود که با ظهور اقتصاد پولی و سرمایه داری بتدریج از میان رفت و تنها بقایای کوچکی از آن در چارچوب آیین‌های دینی و ملی باقی مانده است. این نیز با سیطره روزافزون ماده‌گرایی و پولی و تجاری‌شدن روزافزون و لجام گسیخته، هر سال نحیف‌تر و کم‌جان‌تر می‌شود.
صلح را می‌توان با هدیه زنده نگهداشت و گسترش داد. نوروز فرصتی است برای تمرین صلح و صلح گستری. می‌توان هدیه داد و هدیه گرفت و برای لحظه‌ای، زیستن در آرمان شهر انسانی را تجربه کرد. هدیه، رسمی است منعطف که برای هر کس، هر جا و هر موقعیتی سازگار می‌شود. شاید هدیه انسانی‌ترین ابداع اجتماعی بشر باشد، ابداعی که ما را دعوت می‌کند به نرمی، انعطاف، دگرخواهی، تساهل، مدارا و ارزش‌های اصیل انسانی و اخلاقی که لازمه زیست جمعی است، ارزش‌هایی که کسی به تبع آن حاکم یا محکوم نمی‌شود، ارزش‌هایی که برای تثبیت سلطه گروهی بر گروه دیگر نیست، ارزش‌هایی انسانی به تمام معنا انسانی.
هدیه دادن و گرفتن، ابداع فرهنگی بزرگ همه انسان‌ها و همه فرهنگ‌هاست. این است که این رسم میراث بشر است، نه میراث دینی خاص یا قوم و قبیله‌ای خاص. اجرای این رسم، یادآور این است که ما انسان هستیم. هیچ فضیلتی بالاتر از بودنِ انسانی و انسان بودن نیست. هدیه، یادآور این فضیلت است. در زمانه‌ای که قدرت‌ها با تکیه بر هر چیز که بتوانند از تسلیحات جنگی یا دین و هنر و فرهنگ، بهره می‌گیرند تا انسان بودن و انسانی زیستن را تحقیر کنند، شاید گریزی نیست برای ما که از هر رسم و آیین انسانی برای مقاومت و دفاع دربرابر انسان‌زدایی و انسان ستیزی قدرت ها، استفاده کنیم. هدیه دادن، مقاومتی است صلح جویانه و انسانی برای دفاع از انسان بودنمان.
https://ipsan.ir/2022/03/18/

255 viewsedited 12:31