وای ازین دل که نی هرگز بکامم
وای ازین دل که آزارد مدامم

وای ازین دل که چون مرغان وحشی
نچیده دانه اندازد بدامم

#بابا_طاهر

غم با لطف تو شادمانی گردد
عمر از نظر تو جاودانی گردد

گر باد به دوزخ برد از کوی تو خاک
آتش همه آب زندگانی گردد
 

#بابا_افضل_کاشانی

جدا از رویت ای ماه دل افروز
نه روز از شو شناسم نه شو از روز

وصالت گر مرا گردد میسر
همه روزم شود چون عید نوروز

#بابا_طاهر

 

زنهار! در این راهِ مجازی نایی
تا کار حقیقتی نسازی، نایی

این ره، رهِ مردان و سراندازان است
جان بازان اند، تا نبازی، نایی

#بابا_افضل_کاشانی

تا کی پی اسباب و تنعم گردی؟
تا چند دَرِ سرای مردم گردی؟

در دایره ی وجود تو دایره ای ست
زین دایره گر برون روی گم گردی

#بابا_افضل_کاشانی

ز بوی زلف تو مفتونم ای گل
ز رنگ روی تو دلخونم ای گل

منِ عاشق، ز عشقت بی قرارم
تو چون لیلی و من مجنونم ای گل

#بابا_طاهر

ای دل، ز شرابِ جهل، مستی تا کی؟
وی نیست شونده، لافِ هستی تا کی؟

ای غرقه ی بحر غفلت، ار ابر نِه‌ای؟
تر دامنی و هوا پرستی، تا کی؟

#بابا_افضل_کاشانی

دلا از دست تنهایی، به جانم
ز آه و ناله‌ی خود، در فغانم

شبانِ تار، از درد جدایی
کند فریاد، مغز استخوانم

#بابا_طاهر

ای آن که شب و روز، خدا می طلبی
کوری، گرش از خویش، جدا می طلبی

حق با تو به صد زبان همی گوید راز:
سر تا قدمت منم، کِه را می طلبی؟!

#بابا_افضل_کاشانی

مو آن دلداده ی بـی خانمانم
مو آن محنت نصیبِ سخت جانم

مو آن سرگشته خارم، در بیابان
که چون بادی وزد، هر سو دوانم

#بابا_طاهر

وی جمله ی خلق را ز بالا و ز پست
آورده به فضل خویش، از نیست به هست

بر درگه عدل تو، چه درویش و چه شاه
در خانه ی عفو تو، چه هشیار و چه مست

#بابا_افضل_کاشانی