من فهمیدم وقتی که یه ادمی از زندگیمون میره یا میذاریمش کنار، بیشتر از اینکه بخاطر رفتنش غصه بخوریم بخاطر بی‌لیاقت بودنش و اینکه مارو با اونهمه پروانه و شوق و حس خوب از دست داد ناراحت میشیم و غصه میخوریم.

بعضی مواقع هم آدم دلش برای زخم هاش تنگ میشه، آدم‌ها و حس هایی که برای همیشه از دست رفت

بعضی از احساسات هم مثل آتیش زیر خاکستره، هیچ وقت از بین نمیره

قهوه دوست ندارم ولی گاهی وقت ها باید مزه زندگی رو چشید

امروز هم ناراحت ترین آدم دنیام، مثل تمام روز‌ها

ادمون دانتس تا ابد مرد مورد علاقم💖

اگه من برم حال جفتمون بد میشه، نذار برم

اوضاع اونجایی بده که کلماتی برای گفتنش وجود نداره

تو زیباترین حقیقتی هستی که در زندگی‌ام میتوانم یافت؛ و اگر زیبایی را در خاکِ بهشت میپنداری افسوس که واژه‌ای جهتِ انتقال احساس عظمتِ آرامشِ هنگام حضورت ندارم؛ افتخار حضوری که هر لحظه طنین آوای مسیحایی تو را در آغوشم میکشد.
و اما اگر بنا بود واژه‌ای مثال باشد برای تقریب 《جایگاهت در عالم رویای من》به ذهن، شاید تنها آسمان میتوانست حق مطلب را تا حدودی ادا کند؛ برای مفهومی که معنا میدهد و حقیقی‌ست و زیبا است؛ برای روحی مشتاق و رها در کالبدی رنجور...

این بود بزرگ شدن؟ ناکامی‌های پی در پی؟

بدترین نوع شکنجه هم انتظار کشیدنه

یعنی چی که خودتو دوست داشته باش؟ من فقط میتونم از خودم متنفر باشم

منو اون پسره که عاشقشم:

گفتم میرم تو چرا باور کردی؟

تمام خاطرات رو مرور میکنی و با خودت میگی کجای راه رو اشتباه رفتم؟ نکنه اصلا مسیر اشتباه بود؟

چقدر ناامید کننده