یه سندروم دوربین بی‌قرار هست که از سم‌ترین لحظات رفیقات فیلم/عکس می‌گیری، گیف درست می‌کنی و سند ماندگار شدنش تا ابد رو امضا می‌کنی.

خیلی هم حال میده.

نمیدونم در برابر حرف‌های احمقانه سکوت کنم یا بکوبم تو صورت طرف.

بیخیال
آدم‌ها ارزشش و ندارن.

اولین بار بود که نه به عنوان یک "خریدار" یا یک "رهگذر" بلکه به عنوان یک "عکاس" با یک منظره‌یاب جدید وارد بازار می‌شدم. این بخش خودش به‌تنهایی خیلی چیزها رو تغییر می‌ده، به چیزهایی نگاه کردم، دقت کردم که تا به حال شاید توجه آنچنانی‌ای بهشون نداشتم. "مَردم" بخشی از بازار که تا به اون لحظه به عنوان چیزهایی که صرفاً باید ازشون گذر کنم تا به کارم برسم یا کسایی که باعث شلوغی بیش از حد شدن، ازشون یاد می‌کردم. این‌بار فرق داشت، مَردم، آدم‌ها توی قاب اصلی نگاه من بودن و باعث شدن متوجه بشم زندگی برای هر کس ممکنه چطوری منحصر به‌فرد بگذره. سختی‌هاش، غم‌هاش، شادی‌هاش و شاید آرزوهایی که توی دلشون دفن شده و با دیدن جوون‌ها دوباره ازش یاد می‌کنن.

این جمله رو خوندم گفتم حالا برای همه که صدق نمی‌کنه، امشب فهمیدم برای همه صدق می‌کنه.

ذهن مریض در جسم سالم، چیزیه که توی بزرگسال‌ها زیاد میشه دید.

از نسل ما گذشت
اما بیاید ما اشتباه نکنیم
ما این سلسله رو بهم بزنیم
این انتقال بیماری و افکار مریض نسلی رو از بین ببریم. قبل از ازدواج خوب بشناسیم، آدمی که قراره یار و همراه و رفیق و همسر بشه برامون رو، مشورت کنیم با کسی که متخصصه تو این زمینه برای انتخاب، اگه زمانی تصمیم به بچه دار شدن گرفتیم اول به خودمون نگاه کنیم، به چیزی که میخوایم به فرزندمون یاد بدیم، اول باید خودمون و تربیت کنیم، بشیم اونی که میخوایم یاد بدیم، تمومش کنیم آسیب‌های نسلی رو، تموم کنیم افکار کوته نظر و بسته و متعصبانه رو، یاد بگیریم حرف زدن و.
بیاید ما آخرین نسل این آسیب باشیم.

اگه می‌دونستیم کِی قراره این دنیا رو ترک کنیم بازم هر روزمون و این شکلی می‌گذروندیم؟ بازم همین رفتار و ری‌اکشن‌ها و خواسته‌ها رو داشتیم؟

یک‌سری آدم‌ها با ری‌اکشن‌هاشون جوری خستگی و به تن آدم می‌ذارن که، فقط می‌تونی ناامید شی ازشون.

گاهی زندگی به‌قدری آدم و بی‌حوصله و خسته می‌کنه که حتی توان ابرازش رو هم نداری.