Достар мен ойланып шаршадым😂🥲. Ойланбау үшін барлығын қағазға не заметкиге жазып қою керек.

Ойланбасаң да болмайды

Стоматологқа бардым. Жұлдыз Қайратқызымен кездестім. Маманың мантысын жедім. Бақыт демей немене?

Болашақта еркін қазақ секілді ел қатарлы жұмыс жасап, әр айлықтың 10% саяхатқа жинап, автостпоппен Қазақстанды, одан қалды шетелді аралағым кеп кетті.

Видеолары шабыт сыйлайтыны сөзсіз. Тек шынымен менің қалауым ба, жоқ тек шабыт сыйлай ма соны ажырату керек😍.

Осы жазда тағы пикник жасаймыз деп жасамай қалуға, Ақтауға барамыз деп бара алмай қалуға, шетелге шығамыз деп шыға алмай қалуға дайындалып жатсыңдар ма?

Подросток кезде: сериал, дораманы қызық болғаны үшін қарайсың.

Есейе бергенде: проблемаларды ұмыту үшін қарайсың.

Қазір: Жай ғана сол проблемаға беріп жатқан эмоцияны дорама көрумен алмастырасың. Проблеманың шешілмейтінін білесің, қабылдайсың.

О-осознанность😂💫

Соңғы күндері ортаның маңызын түсініп жатырмын. Әсіресе білім алуда. Ой алмасуда. Қарапайым білетін ақылды сөздер болуы мүмкін. Бірақ шабыт сыйлайды, ойландырады. Басыңдағы пазлдар құрастырыла береді.

Ағылшындарда ата-ана үмітін ақтау деген жоқ шығар иә. Екі танысымның сторисын көргем ғой, екеуі де ата-анасын уайымдайтыны жайлы салып қойған екен дәә. Ымм мені де сол нәрсе ойландырып отқан. Жай жаза салайын дееееп.

Бірақшы ата-ана үмітін ақтау деген не ол? Көбіне чувство вины, долг-тан болатындай бізде, махаббаттан емес. Оны ақтау мүмкін емес сияқты.

Ақша табу, оқу, үйлену/тұрмыс құру? Ол өзің үшін ғой түптеп келгенде. Риза болар. Бірақ ата-ана үмітін ақтау деген ол емес сияқты.

Тек жақсы қарым-қатынас, жылы мәміле ғана. Оны да жарытпаймыз. Міндетсіну тағы бар.

Сонда қандай үмітті ақтаймыз деп жүрміз? Тағы да салыстыру бар сияқты әлеуметтік желіден неше түрліні көріп алып. Машина, үй әперу, шетелге саяхат, қымбат сыйлықтар. Олар қарапайым нәрседен бастаған болуы мүмкін (сыйластық, кішкентай сыйлық) немесе шынайы арадағы қарым-қатынастары қандай екенін білмейміз.

Мына естігенім қатты ұнап қалды🥹❤️🫶

Сен ниет етпесең де, ізгі амалың ата-анаң дүниеден өткен жағдайда сауап боп барып тұрады екен.

Осы естігенім есіме түсіп кетті.

Негізі ойлаған затымды жазсам анықтық пайда болады миымда. Сол үшін де осында жазамын. Сендер үшін де өзекті нәрсе болса, қуаныштымын.

Чувство долга - это нравственная необходимость, это обязательство, которое возникает добровольно внутри нас. Кант считал, что чувство долга есть механизм, позволяющий нам быть нравственным. Спорное утверждение, ведь все зависит от того, к чему мы и как испытываем долг. В последнее время стало модным высмеивать чувство долга, даже отрицать. Мол, человек никому ничего не должен. Мол, собственное счастье есть единственное предназначение и смысл его жизни. Так-то оно так, да не совсем. Я утверждаю, что без чувства долга человек становится несчастливым. Я утверждаю, что чувство долга и есть высшая категория счастья. Давайте разберемся?

Сколько вам надо денег, чтобы почувствовать себя счастливым? Я серьезно. Миллион? Десять? Сто? Миллиард? И что вы будете с ним делать? Да-да, я все еще серьезно. Купите что-то, дом там построите. В дело вложите какое-нибудь. Будете путешествовать. Что еще? Сложно сказать, ведь непонятно зачем. То есть прежде чем дать ответ на вопрос "Какая сумма сделает вас счастливым", вам надо дать ответ на вопрос "Для чего вам эти деньги и что вы хотите с их помощью достичь". И тут мы утыкаемся носом в нравственные категории, базирующиеся на чувстве долга. Спасти мира от полиомиелита? Накормить голодных в Африке? Обучить новым профессиям всех бухгалтеров и водителей?

Сколько вам надо знаний, чтобы быть счастливым? Иметь высшее образование? Степень кандидата наук? Доктора? Вы обклеите дипломами стены в квартире? А зачем они вам еще? Предположим, будете преподавать. Создадите школу. Разовьете новое направление в науке. Чтобы что? Познание ради познания? Мы все умрем, и вы умрете, просто ваша голова от обилия информации не поместится в гроб? Это цель? Нет ведь. Ни один нормальный человек не скажет, что знание это цель. Он скажет - средство. Чтобы колонизировать Марс. Или все же начать разговаривать с дельфинами. Или увеличить продолжительность жизни человека хотя бы до 250 лет. Вот ради чего стоит учиться, верно?

Сколько вам надо известности, чтобы стать счастливым? Быть узнаваемым в городе? В стране? В мире? Быть самым популярным блогером - это чудесно. А для чего? Чтобы узнавали на улице и мешали ходить? Чтобы в ресторане было не поесть от просящих автографы? Чтобы скрываться от папарацци и бояться утечек home video? Нет ведь, известность - это инструмент. Инструмент достижения чего-то. Можно свои мысли продвигать и менять общество. Можно развивать у других чувство прекрасного. Можно делать людей лучше, счастливее. Значит, известность - это просто инструмент? Так получается?

Проблема, с которой сталкиваются многие, заключается в том, что жить для своего счастья - скучно. Узнать, заработать и потешить эго - не сложная задача в современном мире. Еще проще убедить себя, что узнал, заработал и потешил уже достаточно. И через некоторое время, совсем небольшое, начинают возникать вопросики. Про смыслы вопросики. Счастлив ли я, если не счастливы другие? Могу ли я сделать других более счастливым? А скольких я могу осчастливить? И вы не поверите - это и есть чувство долга. Добровольно принятые на себя моральные обязательства. Нерациональные и необоснованные. Но составляющие основу того, что мы понимаем под человеком.

Балаға кітап, дәптер де таңдай білу өнер екен. Мектепке аяқ баспаған немересіне қарап жүрді. Кітапшаның ішін мұқият оқып, жазба дәптерінде суреттің түсі жоқ екенін, орыстардан кітап шығаруды үйрену керегін айтқанынан, базарда әліппе алғанында ішінде қате болғанын айтқанынан
қазақ тілі, қазақ әдебиеті пәнінің мұғалімі деп топшыладым. Дәл солай болып шықты.

"Менің сезім мүшелерім" кітапшасын оқып тұрғанда қыздың аты Сезім бола ма екен, Айман, Айгүл деген есімдер жетеді ғой деп бір таңданды. Ертегілерді ашып қарағанында қысқа етіп жазбаса бала жалығады, ұйықтап кетеді, орыстан үйренеріміз бар деді.

Махаббат тілім - кітап беру.

Өткенде әріптесіме оқи тұруға бергем. Бүгін әкеліп беріпті. Үстіне тәттісін қалдырып кеткен. Оқып аяқтамаған болар, тәттісін шай ішуге әкелген шығар десем. Сондай әдетім бар үндемей қоя салатын дейді🥰

Жеңгем тамағымызды дайындап қойды. Шай қайнаса құя саласың ғой, жата тұрам деп кетті. Аха дедім. Тамақ ішіп отырып қалай шәйнөк қайнағанын байқамадым да. Інім тұрып столда отырғандарға шай құйып берді. Мен іштей риза болып бір жағынан таңырқап қалдым😂.

Мелочь но приятно крч)

Хотя мен шайқұмар емеспін. Өзіне құйғанда басқаларға да құйғаны ғой.

Салмасам болмайды. Кері байланыс маңызды мен үшін