📝УЧ КУНЛИК БАХТ

– Адажон, мени кечиринг. Юзингизни ерга қаратиб қўйдим. Бундай бўлишини сира истамаган эдим, ишонинг! Алижон ғалати бўлиб кетди. Акбар унинг рўпарасига келиб бошини эгди. Алижон бўйлари бўйига тенглашиб қолган ўғлининг нафасини ҳис қилиб турар, кўзларида ўзининг кўзларини кўрарди. У шаҳар ички ишлар бўлимидан то уйгача бўлган йўлда машинанинг орқасида ўтириб, бир оғиз гапирмасдан келган ўғли билан қандай гапиришни ўйлаб келаётган эди. Аслида бу чигал ўй унда кеча бошланган. Кутилмаганда укаси Содиқжон офисига кириб келди, ранглари ўчган, кўзлари безовта.
– Тинчликми, ука? Бола-чақа омонми? – Алижонни ҳам хавотир босди.
– Кеннойим қўнғироқ қилдилар. Акбар ўғлингиз бир болани уриб, жағини ёрибди. Хуллас, мелисада эмиш. Можаро каттаймасдан бирортангиз келинглар, бола увол бўлиб кетмасин, дедилар, Алижонни бирпасда совуқ тер босиб кетди.
– Мен... мен нима дейман?! Саккиз йилда... бир марта кўрмаган бўлсам...
– Ие, қизиқсиз-а, ака, сиз бола билан гапиришармидингиз?! Ўша можаро чиқарганлар билан гапиришасиз-да! Эрталабдан буён тиканнинг устида юргандайман! Уйингизга борай десам, хотинингиз билиб қолиб, у-бу дейдими деб хижолат тортдим... Менимча, тезроқ йўлга чиққанингиз яхши...
– Бировни юборсак бўлмасмикан ё ўзинг...
– Ака, бу биров аралашадиган иш эмас. Мен боришга боравераман, ўзимнинг жигарим. Лекин Акбар ўзи асабийлашиб ўтирган бўлса, мадомики, отамга керак эмас эканман, очиқда юргандан кириб кетганим яхши, деса-чи?! Ўтиш ёшида... Кўнгли қил устида чайқалиб туради бу   ёшда ўсмирларнинг. Мард бўлиб ўзингиз борганингиз маъқулми, дейман – Алижон бўйнидан биров судрагандек бўлиб йўлга чиқди. Ўғли, қизи тугул, ҳатто собиқ хотини Комила билан юзма-юз бўлишга ҳам чўчиган эди. “Сиз туфайли болаларим шунақа йўлдан чиқиб кетди!” деб ёқамга ёпишса, деб юрагини ҳовучлаб келди. Йўқ, Комила уни гўё ҳеч нарса бўлмагандай, орадан саккиз йил ўтмагандай, илиққина қарши олди. Қариндош-уруғларни нома-ном сўради. Алижон:
“Буёғига нима дер экан...” деб турганди, Комила бўлиб ўтган воқеалар тафсилотини қисқача тушунтирди.
– Акбар ўзи унақа бебош бола эмас, сал қизиққонроқ, холос. Бундай қараганда ўзи учун ҳам муштлашмаган. Бойвачча бир ўртоқлари коллежга адасининг машинасини миниб келган экан. Оддийроқ бир оиланинг боласи, машинага ишқибозроқ экан, миниб бориб дарахтга урибди. Гуруҳдаги ўғил болалар пул йиғиб, устага бериб тузаттиришадиган, машина эгасини отаси олдида хижолатга қолдирмасликка келишибди. Биттаси чиқиб, ўша ўзининг айбидан ўзи мулзам бўлиб, тағин ўртоқларини қийнаб қўйганидан боши букилиб турган болага:
– Қурбақанинг ишқи шаҳзодага тушган экан. Ҳолинг бую, “Нексия” мингинг келганига ўлайми? Миниб юравермайс.анми кулранг ҳангингни ҳангратиб? – дебди. Болалар:
– Биласан-ку, ўзи оғзи сассиқ. Гапирди, кўйди! – десаям Акбарингиз бориб бўғзидан олибди. Боксга боради-да, уриб ташлабди...
Алижонга воқеаларнинг тафсилотидан кўра ҳам Комиланинг “Акбарингиз” дея гапиргани таъсир қилди. Юрагини ўртаб юборди шу сўз. Аммо бирпасдан сўнг ўзини ўнглаб олди. “Ишини битказиш учун, боласини мушкулотдан қутқариш учун шундай гапиряпти. Ичида қасос олови гуриллаб ёнаётган бўлса керак. Катта шаҳарнинг ўз об-ҳавоси, ўз – тартиботлари бор-да. Одамни ичи йиғлаб ётса-да, кулиб гапиришга ўргатади. Ахир, қайси аёл эрининг қўли узайган пайтида хотин устига хотин олганини, кўз очиб кўрганини и алдаб уйдан чиқариб юборганини кечиради?!”
Аммо Алижонда ўйлаганларини таҳлил қилиб, Комилага ўзига яраша муомала, муносабат қилишга ҳозир фурсат йўқ эди.
– Сиз... ташвишланманг. Ҳаммасини ҳал қиламиз. Дунёда ўлимдан бошқасининг чораси бор...
Мана. Алижон айтганини қилди. Ўғлини уйига қайтариб олиб келди. Лекин кўнгли ҳануз бесаранжом эди. У Комиладан, 15 ёшининг 8 йилини отасиз ўтказган ўғлидан, 12 ёшининг худди шунча йилида “ада” деб эркалай олмай юраги эзилган, қувончи синган қизидан чексиз таънаю дашномлар кутарди. Бир хаёли ўша сўзбўронларга рўпара бўлмаслик учун остонадаёқ ўғлини  машинасидан тушириб:
Давоми 09:15 да

– Ҳамма иш ҳал бўлди, синглингга салом айт! – деб қайтиб кетмоқчи бўлди. Лекин бундай қилолмади. Ўғли “ада” деб узр сўраб бошини эгиб турган бўлса...
Алижон “қулт” этиб ютинди, у нима дейишини билмай ўғлини бағрига босди.
– Ҳечқиси йўқ, ўғлим... Ёшлигимизда биз ҳам хато қилганмиз. Одам билиб хато қилмайди. Лекин хато қилса бўлаверар экан, деб бундан кейин қўлингга эрк берма. Агар керак пайтда ўзингни босганингда,  бугун ўша ақли сенинг  ақлингнинг ярмича ҳам келмайдиган бефаросат тенгдошингдан узр сўрамаган бўлардинг!
– Адажон, кечиринг. Бошқа бундай бўлмайди. Менга ўзимнинг узр сўрашимдан ҳам... ўшаларга сизнинг катта бошингизни кичик қилиб ялинишингиз оғир ботди...
– Қўявер, болам. Оталарнинг боши баъзан-баъзан бола деб эгилиб туради...
Комила ота-бола суҳбатини кўзларида ёш билан кузатиб тураркан, ичкари уйдан Шодия отилиб чикди:
– Ака, адажон!
Алижон беихтиёр икала боласини баравар бағрига босаркан, тамоман гангиб турарди. Ўнгида ўзи авраб уйдан чиқариб юборган муштипарлар турганига ишонмасди. Орадан ўтган йилларда ўзи кўрмаган бўлса-да, собик келинойиси билан доим қўнғироқлашиб турадиган укаси Содиқжондан бу оиланинг баланд-пастини эшитиб турарди. У ҳозир туш кўраяпман, деб ўйласа-да, туши ўзига ёқимли, айни чоқда бироз ишонарсиз, хавотирли туюлар эди.
– Ҳаммаси тамомми? Акамни бутунлай қўйворишдими?
– Ҳа, қизим, бўлди энди. Худога шукур, ҳаммаси яхшилик билан тугади. Қани, дастурхонга. Қани, Шодия қизим, акангга ҳозирлаб қўйган кийимларингни обчик. Адангларга сочиқ бер!
... Алижон ювинди, дастурхон бошига келиб фотиҳа қилди ҳамки, ҳануз ўзини жамлаб ололмасди. Шодия худди садоқатли, вафодор адаси узоқ йўлдан уларни деб машаққат чекиб келгандай, тинмай дастурхонга қистарди:
– Олинг, адажон. Бу салатни янги ўргандим, мазасини тотиб кўринг... Манови пишириқни кўринг-чи...
– Шодия мактабдан кейин курсларга боряпти. Ўтган уч ойда бичиш-тикишга қатнаган эди, энди пазандачиликка боряпти... Дастурхон попугини ўйнаб ўтирган Комила ерга қараган кўйи гапирди.
– Ҳа-а... қизболанинг ҳамма нарсани билгани яхши... Алижон бошқа нима десин? Агар Шодия вижир-вижир қилиб нималарнидир гапириб, суҳбатга жон бериб турмаганида, Алижон юз йил шу ўтиришда ўтирадигандек эди. Акбар ҳам ювиниб, кийимларини алмаштириб чиққач, ош сузилди.
– Ҳар бир нарса яхшиликка, деб шуни айтсалар керак-да. Ойим ош қилсалар, “Ҳадеб ошми”, деб ноз қилардим. Ўшатта ўтирибман-у қип-қизил ош кўзимга кўринади. “Уйга борсам, битта ўзим бир лаган ейман”, дейман! Акбарнинг гапига кўзларидан ёш чиққунча кулишди.
– Ҳа, Содиқжон... Бўлди, йўқ, муаммо йўқ... Лекин... бир-икки кун қоламан. Ишлар бор... Ҳа, уйдагиларга ўзинг у-бу, деб қўярсан...
Комила Алижоннинг укаси билан гапиришаётганини сезди. “Икки-уч кун” сўзи юрагига илиқ тегди. Алижон у ҳакда ҳозир нималарни ўйлаётгани қоронғи-ю лекин Комила... чиндан ҳам вафосиз эридан яхшилик билан қасос. олмоқчи эди. Рост, хиёнатнинг дастлабки кунларида эрини, ҳатто, ўлдиргиси келган эди... Ҳаммаси Алижоннинг омади келиб, қўлига беш-ўн сўм ортиқча пул тушганидан бошланди. Кўркам йигит, остида машина, қўлида пул ўйнаяпти... Котибаси билан дон олишиб юрганини хотини сезиб қолди.
– Дадаси, ҳушингизни йиғинг. Мен... жа унақа... мижозимни биласиз, сизга ёпишиб ётган жойим йўқ. Лекин болаларингиз катта бўляпти. Уларнинг сизни ёмон кўриб қолишидан қўрқаман, – деди. Алижон шу гапга ёпишиб олди. Котибанинг юзига доғ тутшб,  унинг отаси уйга қамаб, сўроққа тутганида Алижоннинг ҳам гуноҳи юзага чиқиб қолди.
– Комила, мен... хато қилдим. Лекин энди ҳаётни орқага қайтариб бўлмайди. Отаси қаматиб юбораман, уйланмаса, деб тиш қайраб юрибди экан. Сизлар ҳозирча бу шаҳардан кетиб туринглар, Акбарнинг бўйи чўзилиб қолди, қулоғига тушиб қолса, ўзинг айтмоқчи, мендан нафратланади. Кейин ўғил болани қайта тарбиялаш осон эмас. Сал гап-сўзлар тинчисин, сизларни қайтариб олиб келаман... Комила Алижоннинг ёлғонларига ишонгиси келгани учун ишонди.  Болаларини олиб номаълум йўлга отланди. Дастлабки пайтларда эри укаси орқали унча-мунча ёрдам бериб турган бўлса-да, кейинчалик иши орқага кетди, ўша қизга уйланиб кетма-кет болалар кўрди.
Давоми 09:45да

Комила ичидан тутаса ҳам, бор кучи билан эрини болаларидан ҳимоя қилди. Ҳатто, бир бурда нонни пиёздоғ қилиб ботириб, гўдакларига едирган машаққатли кунларида ҳам:
– Отанг ўлсин бизни шу кўйга солган! – демади. Қўлига пул тушиб, битта пайпоқ сотиб олсаям:
– Аданг бериб юборибди, – дея ёлғонлади.
Тиш-тирноқли бандасига яратган эгам раҳм қилар экан. Аста-секин уй ҳам, иш ҳам бўлди. Болалар оқ-қорани таниб, туғилган кунларида келаётган ҳадяларни энди дадалари бериб юбормаётганига ақллари етиб қолишган бўлса-да онаси бунча эъзозлайдиган, соясига орқасидан салом берадиган отанинг ёмон одам эмаслигига ишонишарди. Саккиз йилда юз кўришган отага қучоқ очишлари шундан эди...
– Болалар ухладими? – Алижонга алоҳида уйга ўрин солиб қўйган бўлса-да  узоқ иккиланишдан сўнг юрак бетлаб айвонга – Комиланинг ёнига чикди.
– Ҳа... Иккови узоқ чуғурлашишди, кейин ухлашди, шекилли... Комила Алижонга дамлама қуйиб узатди.
– Бир-бирига суяниб қолишган-да... Алижон шундай деб юборди. У хотини тезроқ чақиб-чақиб олишини истарди. Ўзи ҳам айтадиганини айтиб, ичини бўшатгиси келарди. Лекин Комила ортиқча гап қилмади.
– Ҳа... деди оҳиста.
– Комила, жим ўтирма, гапир!Ниҳоят, Алижон “портлади”.
– Нимани? Сиз – гапиринг янгиликлардан. Бу ерда бировни танимасангиз...
– Кимнинг ҳаёти қизиқ сизга?!
– Ўзингни тушунмаганга солма! Болалар нега бунақа? Ё мени масхара қилишяптими?!
Алижоннинг пешонасидан тер чиқиб кетди.
– Меҳр ҳам масхара бўладими? Биласиз, мен... ўзим отасиз ўсганман. Сизнинг дадангиз ҳам мен хонадонингизга келгунимча бандаликни бажо келтирган эканлар... Оғзим тўлиб “Ота” дея олмадим. Елкасига тўн ташлаб, оёғини уқалаб, дуоларини олиш пешонамда йўқ экан. Нега энди болаларимни бор отасидан жудо қиламан?! Хатонгиз ўзингиз билан. Гуноҳингиз бўлса, жазосини берадиган мен эмас. Шундай экан, уларни нега сизга қарши қўяй? Севишсин, меҳр беришсин, тавоф қилишсин! Ота деса ота дегудайсиз. Мана, бошига иш тушганда келдингиз. Ўқиши бор, тўйи бор... Ўйламанг, Комила пулни ўйлаяпти, деб. Худога шукур, ҳунарим бор экан, қозоним ёғсиз, ўчоғим ўтсиз қолмайди. Лекин мен болаларим дилидан ота номини юлиб олиб, ўрнига яра солмоқчи эмасман!
Алижон
Комилага ҳайрон қараб ўтирарди...
Кетмайман, кетгим келмаяпти. Энди сизларсиз яшай олмайман! Мен бунча меҳрибон болаларни ташлаб кета олмайман...
– Қизиқсиз-а, уларингиз нима бўлади?
– Ҳеч нарса олмайман! Укам иш, ҳужжатлар масаласини ҳал қилади, хавотир олма! 
– Барибир-да, уям аёл, умид билан бир ёстиққа бош қўйган, олдидан ўтиш керак-ку...
– Йўқ, боролмайман. Биласан, мен хато қилсам, айбим бор одамимга рўпара келишдан қўрқаман.
– Мен борай бўлмаса?
– Сенга ҳам маслаҳат бермайман...
... Барибир Комила йўлга чикди. У икки-уч кун ичида ҳаётининг ағдар- тўнтар бўлиб кетганига ўзи ҳам ҳайрон эди. Эридан такрор-такрор:
– Кейин афсусланмайсизми? – деб сўради.
– Йўқ, мен ўзи... ичимда доим сизларга интилган эканман, – деди.
“Қизиқ, одамлар қасос, ўч учун яшайди. Қотиллар ёллайди. Мақсади йўлида ўғри, қароқчи бўлади... Мен нима қилдим? Фақат сабр қилдим... Лекин худойим менга қасоснинг бошқачасини бердими? Кетяпман, ўша мени йиллар давомида зор қақшатган аёл олдига... 8 йилда мен уни бир мартаям безовта қилмадим... Энди ҳам кулмайман, масхара қилмайман. Сенга ҳам худойимнинг атагани бор экан, демайман. Эрим болаларининг ёнида қолди, узр айтгани келдим...” дейман... Комила ўз дарвозасига етгунча хаёлан кундоши билан юз хил суҳбат қурди. Қай бирида енгиб, қай бирида енгилди... Оёғи титраб, дарвоза қўнғироғини босди. Аввал: “Шит-шит” қадам товуши, “Ким?” деган овоз... сўнг ўзи кўринди. “Жуда чиройли қиз эди, сўлибди..” Қора кийимда, азалимикан? Комиланинг ичида ршшкми, ўчми... қандайдир тушунарсиз ўт ёнди.
– Келинг... Аёл додиради, гарчанд катта шаҳар, қолаверса, кейинги уч куннинг бахти Комилани гул-гул яшнатиб юборган бўлса-да, аёл таниди...
Давоми 11:29 да

– Кирсам майлими?
– Келинг... Аёлнинг довдираб қадам ташлашидан унинг гангиб қолганлиги сезилиб турарди. Комила сўрига омонат ўтирди, пичирлаб дуо қилди. Аёл иниққина сўрашган бўлди-да, ошхонага йўналди. “Ўзини сал босиб олсин”, деб ўйлади.
Атрофни кузатди... Ўша ҳовли, ўша дарахтлар, ҳатто, гуллар ҳам ўша... Комиланинг ўпкаси тўлди...
– Ассалом... Комила хаёл билан рўпарасига иккита бир хил қизалоқнинг келганини пайқамай қолибди.
– Волайкум ассалом... Комила сумкасида доим конфет олиб юрарди, ҳозир ковлаб, тополмай хижолат бўлди.
– Мен йўл-йўлакай киргандим. Янаги гал, албатта, сизларга конфет олиб келаман, – деди Комила алик олгач.
Қизларнинг бўйи сал тикроғи:
– Раҳмат, холажон. Биз конфет емаймиз, аллергиямиз бор, – деди...
– Бўлмаса қўғирчоқ... Комила беихтиёр гапирарди. Аслида чиндан ҳам кўнглида бу болаларга ғарази йўқ эди. Улар мана шу қадрдон ҳовлида ўтган муҳаббатли, беғубор кунларининг бир парчаси бўлиб туюлди негадир.
– Қўғирчоқни дадажоним олиб келадилар... Қизалоқларнинг овозими, гапириш оҳангими Шодияга ўхшаб кетди.
– Ҳой, Нодира, Одина, холангнинг бошини қотирманглар, йўлдан чарчаб келганлар... Аёл чой олиб чиқаркан қизларини ҳайдади. Юраги алланечук бўлди.
– Ҳой, Нодира, Одина, холангнинг бошини қотирманглар, йўлдан чарчаб келганлар... Аёл чой олиб чиқаркан, қизларини ҳайдади.
– Ҳа-а... Комила уйидан чиқибоқ болаларининг отасига қўнғироқ қилди.
– Қайтинг, Алижон ака, меникиларнинг қаноти ёйилиб қолди. Сал “ҳа-ҳа”лаб юборсак, парвоз қилади. Буларингиз ҳали полапон экан!
– Унинг акалари бор, кўчада қолишмайди. Қўллаб туради. Мен қайтмайман!  – Қайтасиз, Алижон ака... ... Комила гўшакни қўйиб йиғлаб юборди. Зўрға айтди эрининг исмини сўнгги қултум сув, сўнгги ютум ҳаводек, сўнгги ҳовуч нурдек. Сўнг кўз олди туманлашди...
– Худойим, куч бер! Шунча сабр-ирода бердинг, яна куч бер! – Бу гапларни овоз чиқариб айтолдими, айтолмадими, лекин ич-ичида шу нидо кезиб юрарди.
Қутлибека РАҲИМБОЕВА
#ҳикоя
🌸☘️🌸☘️🌸☘️🌸☘️🌸☘️🌸☘️
｡ﾟﾟ･｡･ﾟﾟ｡
ﾟ。реакция қолдиринг💕
　ﾟ･｡･
Улашинг, Кузатинг ва Яқинларингизни таклиф қилинг 🔜 Фойдали канал ➖⬇️

┄┄┅┅✿🍃❀🌺❀🍃✿┅┅┄
@UDDABURON_AYOLLAR
┄┄┅┅✿🍃❀🌺❀🍃✿┅┅┄
@SARAMASLAHATLAR