انسان همانگونه که در طی زندگی، تن عوض می‌کند، روح نیز عوض می‌کند. و این دگرگونی همیشه به آهستگی و در طول روزها انجام نمی‌گیرد: ساعات بحرانی هم هست که در آن، همه چیز یکباره تجدید می‌شود.
پوستِ بی جانِ سابق می‌افتد. در این ساعات پر اضطراب انسان گمان می‌کند که همه چیز به پایان رسیده است.
ولی همه چیز دارد شروع می‌شود. یک زندگی می‌میرد. همان وقت یک زندگی دیگر زائیده می‌شود.
پوستِ بی جانِ سابق می‌افتد. در این ساعات پر اضطراب انسان گمان می‌کند که همه چیز به پایان رسیده است.
ولی همه چیز دارد شروع می‌شود. یک زندگی می‌میرد. همان وقت یک زندگی دیگر زائیده می‌شود.
اگر ما به این اعتقاد نداشته باشیم که برای آینده‌ای بهتر از حال، امیدی وجود دارد، و امید نداشته باشیم که زندگی‌هامان به‌نحوی بهبود خواهد یافت، از لحاظ روحی خواهیم مُرد. بالاخره هر چه باشد، اگر امیدی به بهتر شدن اوضاع نداشته باشیم، پس اصلاً چرا زنده‌ایم؟ اصلاً چرا تلاش می‌کنیم؟