Jestem w Oszmianie na Białorusi.
Modlę się w przepięknym, odremontowanym kościele pw. św. Michała Archanioła.

Cudowne ziemie. Poruszająca historia.

I te strzeliste wieże nawiązujące do zjawiskowego wileńskiego baroku, których efekt porusza wyobraźnię, przez co tu - na terenie dawnej Rzeczpospolitej - czuję się, jak gdzieś w La Manchy lub jak konkwistador Franciszek de Orellana wyruszający z Peru w poszukiwaniu krainy El Dorado.

Muszę trzymać się ziemi, by nie uniosło mnie w górę.

Tu na rynku w Oszmianie jest tak cicho o zmierzchu…

Stójmy! - jak cicho! - słyszę ciągnące żurawie,
Których by nie dościgły źrenice sokoła;
Słyszę, kędy się motyl kołysa na trawie,
 
Kędy wąż śliską piersią dotyka się zioła.
W takiej ciszy - tak ucho natężam ciekawie,
Że słyszałbym głos z Polski. -


Jedźmy, nikt nie woła…