#ذهـن_آگاهـى #پـذيـرش
ما تمام آنچه که لازم است را داریم تا "زندگی" کنیم.
بدن و ذهن!
بدنی که دردها را میشناسد و برای همین دردها طراحی شده است، فقط کافی ست اجازه دهیم و به عبورِ جریانِ درد ایمان بیاوریم.
و ذهنی که میتواند آگاه و روشن شود!
همینها کافیست برای گذر؛ برای تجربه؛ و برای لمسِ عمیقِ زندگی.
باقی توهم است و توقع!
زندگی دقیقا همین "اکنونی" ست که پیش روی ماست و همیشه در اکنون بخشی از ما ناراضی ست.
ناراضی بودن حقیقتی تلخ در انسانهاست؛ در ماست.
و برای اینکه بتوانیم با ناراضی بودنمان کنار بیاییم به آینده فکر میکنیم. به برنامه ها و هدفها! ما برای کم کردنِ نارضایتی مان بیشترین کاری که میکنیم فرار از "همین لحظه است"!
غافل از اینکه نارضایتی کم نخواهد شد. با هیچ دست آوردی کم نخواهد شد! مگر با پذیرشِ "اکنون".
در همین لحظه قرار بگیریم.
به اطرافمان نگاه کنیم.
به خودمان در مسیر زندگی مان.
به تصمیم هایی که گرفته ایم و تصمیم هایی که هنوز منتظر فرصت مناسب تری هستیم!
به مسیرهایی که آمده ایم و مسیرهایی که پیش رو داریم.
ببینیم که چقدر ناراضی هستیم وقتی خودمان را ورق میزنیم!
و هر روز منتظر دست آورد جدید تری هستیم تا کمی از حس نارضایتی کم کنیم؛ اما نمی آید! آن حس رضایت عمیقِ همیشگی نمی آید
@Tohidclinic
حقیقت همین است.
اگر بتوانیم در همین لحظه با خودمان و تمام آنچه داریم و نداریم آرام بگیریم به احتمال زیاد حجمِ نارضایتی درونی مان کم میشود.
برای زندگی کردن همین کافیست.
بدن و ذهنی که میتواند روشن شود و از بستگی و تحریف بیرون بیاید.
اینها برای لمسِ زندگی کافیست.
اما در بیشتر مواقع ما نمیخواهیم زندگی کنیم بلکه میخواهیم از زندگی بدوشیم و فقط و فقط به دست آوریم!
و این اشتباهِ بزرگ ماست.
در ما بخشی ناراضی وجود دارد که هر چه در راستای راضی کردنش تغذیه اش کنید باز هم راضی نمیشود.
ما با به دست آوردن های زیاد راضی نخواهیم شد.
زندگی محلِ به دست آوردن نیست.
محلِ پذیرش و همراه شدن است.
گاهی در میانِ شلوغی های زندگیمان بایستیم و فقط چند لحظه در "اکنون" قرار بگیریم.
در اکنون میتوانیم "حس کنیم" و بخش ناراضی مان را آرام کنیم و دوباره برگردیم به مسیرِ همیشگیِ به دست آوردن و تلاش کردن.
به خودتان این حقیقت را یاداوری کنید.
بدن من برای همین دنیا طراحی شده است پس کمی بیشتر به آن اعتماد کنم. او میداند چطور مرا از سختی ها و دردها رد کند.
ذهنی دارم که روشنگری را میتواند بیاموزد و میتواند به من کمک کند که از بندِ تحریف ها و دروغ هایی که به خودم میگویم رها شوم.
و به نظر میرسد "اکنونی" وجود دارد که میتوانم گاهی در آن استراحت کنم و اجازه دهم که زندگی لمس شود، با تمام نداشته ها و ناکامل بودن ها.
همین کافیست.
متن#پونه_مقیمی
@Tohidclinic
ما تمام آنچه که لازم است را داریم تا "زندگی" کنیم.
بدن و ذهن!
بدنی که دردها را میشناسد و برای همین دردها طراحی شده است، فقط کافی ست اجازه دهیم و به عبورِ جریانِ درد ایمان بیاوریم.
و ذهنی که میتواند آگاه و روشن شود!
همینها کافیست برای گذر؛ برای تجربه؛ و برای لمسِ عمیقِ زندگی.
باقی توهم است و توقع!
زندگی دقیقا همین "اکنونی" ست که پیش روی ماست و همیشه در اکنون بخشی از ما ناراضی ست.
ناراضی بودن حقیقتی تلخ در انسانهاست؛ در ماست.
و برای اینکه بتوانیم با ناراضی بودنمان کنار بیاییم به آینده فکر میکنیم. به برنامه ها و هدفها! ما برای کم کردنِ نارضایتی مان بیشترین کاری که میکنیم فرار از "همین لحظه است"!
غافل از اینکه نارضایتی کم نخواهد شد. با هیچ دست آوردی کم نخواهد شد! مگر با پذیرشِ "اکنون".
در همین لحظه قرار بگیریم.
به اطرافمان نگاه کنیم.
به خودمان در مسیر زندگی مان.
به تصمیم هایی که گرفته ایم و تصمیم هایی که هنوز منتظر فرصت مناسب تری هستیم!
به مسیرهایی که آمده ایم و مسیرهایی که پیش رو داریم.
ببینیم که چقدر ناراضی هستیم وقتی خودمان را ورق میزنیم!
و هر روز منتظر دست آورد جدید تری هستیم تا کمی از حس نارضایتی کم کنیم؛ اما نمی آید! آن حس رضایت عمیقِ همیشگی نمی آید
@Tohidclinic
حقیقت همین است.
اگر بتوانیم در همین لحظه با خودمان و تمام آنچه داریم و نداریم آرام بگیریم به احتمال زیاد حجمِ نارضایتی درونی مان کم میشود.
برای زندگی کردن همین کافیست.
بدن و ذهنی که میتواند روشن شود و از بستگی و تحریف بیرون بیاید.
اینها برای لمسِ زندگی کافیست.
اما در بیشتر مواقع ما نمیخواهیم زندگی کنیم بلکه میخواهیم از زندگی بدوشیم و فقط و فقط به دست آوریم!
و این اشتباهِ بزرگ ماست.
در ما بخشی ناراضی وجود دارد که هر چه در راستای راضی کردنش تغذیه اش کنید باز هم راضی نمیشود.
ما با به دست آوردن های زیاد راضی نخواهیم شد.
زندگی محلِ به دست آوردن نیست.
محلِ پذیرش و همراه شدن است.
گاهی در میانِ شلوغی های زندگیمان بایستیم و فقط چند لحظه در "اکنون" قرار بگیریم.
در اکنون میتوانیم "حس کنیم" و بخش ناراضی مان را آرام کنیم و دوباره برگردیم به مسیرِ همیشگیِ به دست آوردن و تلاش کردن.
به خودتان این حقیقت را یاداوری کنید.
بدن من برای همین دنیا طراحی شده است پس کمی بیشتر به آن اعتماد کنم. او میداند چطور مرا از سختی ها و دردها رد کند.
ذهنی دارم که روشنگری را میتواند بیاموزد و میتواند به من کمک کند که از بندِ تحریف ها و دروغ هایی که به خودم میگویم رها شوم.
و به نظر میرسد "اکنونی" وجود دارد که میتوانم گاهی در آن استراحت کنم و اجازه دهم که زندگی لمس شود، با تمام نداشته ها و ناکامل بودن ها.
همین کافیست.
متن#پونه_مقیمی
@Tohidclinic