... در گذشته، ما کوچی بودیم و گله‌دار. و همه تقریبا، به اندازه‌ی هم چیزهایی داشتند، و همه، تقریبا، برای همه کار می‌کردند. این را تو می‌گویی، پدر. آیا آن چه را که خودت می‌گوی، قبول داری؟
- قبول دارم، قبول دارم ...
- پس چه شد که ناگهان، گروه کوچکی گله‌دار شدند و ثروتمند، و گروه بزرگی، چوپان و گله‌پا و عامی و تنگدست؟
- خب ... خب عده‌یی لیاقت داشتند که مالشان را حفظ کنند، و عده‌یی نداشتند.
- پس چیزی به اسم (لیاقت) وجود داشت و هنوز هم دارد که باعث شود عده‌یی اربابی کنند، و عده‌یی نوکری ارباب را بکنند؛ مزدبگیر شوند و با گردن کج، جلوی ارباب بایستند و به جای آن که نان از سر سفره‌ی خودشان بخورند، ته مانده‌ی سفره‌ی گله‌داران را بخورند. این طور نیست پدر؟
- من هیچ‌وقت به چوپان‌ها، مهترها و کسانی که سر زمینم کار می‌کردند بَد نکردم و ته سفره‌ام را برای آن‌ها نتکاندم. اگر ندانسته بد کرده باشم هم امروز دیگر نمی‌کنم؛ چون زمین و گله ندارم تا بتوانم...
- پدر سعی کن حرفم را بفهمی تا مجبور نشویم مثل اسب مسابقه، دائما دور یک میدان بچرخیم، من از (آقاویلر) حرف نمی‌زنم، از (آی‌دوغدی) حرف نمی‌زنم، از هیچ کس به خصوصی حرف نمی‌زنم. اگر نام می‌برم، نام، وسیله است. من از کل آن گروه کوچکی حرف می‌زنم که به قول تو به خاطر لیاقتشان توانستند گروه بسیار بزرگی را به بندگی بکشند... تو منکر این قضیه هستی؟
- نه.. خیلی‌ها واقعا بد رفتار می‌کنند.
- بد رفتار می‌کنند؛ چون، به قول تو، لایق‌تر هستند. یعنی، عملا، لیاقت، همان چیزی‌ست که باعث می‌شود عده‌یی فاسد شوند، زورگو شوند، ظالم شوند، و قدرت آن را پیدا کنند که محصولِ کار دیگران را برای خودشان بردارند. آیا باز هم اسم این چیز را (لیاقت) می‌گذاری پدر؟
- لااقل، زمانی اسمش لیاقت بود.
- ممنونم پدر. این جوابِ کاملی‌ست. زمانی، اسمش (لیاقت) بود اما بعد، چه؟ اولین کسانی که لیاقت نشان دادند و گله‌هایشان را بزرگ‌تر کردند و زمن‌ها را تصرف کردند و دانه پاشیدند و از هر دانه صد دانه برداشتند، حق داشتند صاحب همه‌ چیزهایی باشند که محصولِ کار و لیاقت خودشان بود؛ اما آیا بچه‌های اینها هم، باز، لایق بودند؟ و لایق‌تر از مزدبگیران بدبخت بودند؟ یک نسل که گذشت، دیگر این بچه‌های ثروتمندان نبودند که واقعا لیاقت داشتند؛ بلکه لایق واقعی، همان چوپان‌ها و مزدبگیرها بودند؛ همان کسانی که می‌توانستند زمین‌ها را خوب بکارند و گله‌ها رو خوب نگه‌دارند. باز نگو که من خودم روی زمین‌هایم کار کرده‌ام

پزشک می‌گفت: (فلان و بهمان شما حاکی از آن‌اند که در شکم شما فلان چیز و بهمان چیز چنین و چنان شده. اما اگر نتیجه‌ی چنین و چنان آزمایش فلان و بهمان را تایید نکند باید نتیجه گرفت که فلان و بهمان ... و اگر چنین و چنان نتیجه بگیریم...) الا آخر. برای ایوان ایلیچ فقط یک مسئله اهمیت داشت و آن این بود که آیا بیماری‌اش خطرناک است یا نه. اما پزشک این پرسش نابه‌جا را با بزرگواری ناشنیده گرفت. از نظر دکتر این پرسش بیمار بسیار مهمل بود و در خور بحث نبود. کار او علمی بود و به سنجش احتمال آویختگی کلیه‌ها و نزله‌ی مزمن و آپاندیسیت محدود می‌شد. برای او، ابدا مسئله‌‌ی زندگی یا مرگ ایوان ایلیچ اهمیت نداشت. او فقط می‌بایست در جدال میان آویختگی کلیه و آپاندیسیت داوری کند و این کاری بود که در حضور ایوان ایلیچ با زبردستی بسیار از عهده‌ی آن بر می‌آمد و آپاندیسیت را پیروز اعلام کرد. منتها آزمایش ادرار ممکن بود حاوی اطلاعات تازه‌ای باشد و در آن صورت می‌بایست در این خصوص تجدید نظر کند. این‌ها تمام به درستی عین همان حرف‌هایی بود که ایوان ایلیج خود هزار بار با همین تسلط به متهمان می‌زد.

چشم فیودور پتروویچ ضمن بحث به ایوان ایلیچ افتاد و فورا ساکت شد. دیگران هم به او نگاه کردند و ساکت شدند. ایوان ایلیچ با چشمانی درخشان به جلو خود ماتش برده بود و پیدا بود که از آن‌ها بیزار است. ناگزیر بایست این آزردگی جبران شود اما به هیچ روی جبران شدنی نبود. لازم بود که سکوت به طریقی شکسته شود اما هیچ‌کس پیش‌قدم نمی‌شد و همه می‌ترسیدند که ناگهان جو آداب‌دانی تو خالی به‌هم بریزد و واقعیت، چنان‌که هست بر همه نمایان گردد.

ایوان ایلیچ می‌خواست گریه کند. می‌خوست نوازشش کنند و برایش اشک بریزند. اما به جای این‌ها همکارش شِبک به دیدنش آمد و ایوان ایلیچ به عوض این که گریه کند و نوازش بخواهد حالتی جدی و سخت و حاکی از ژرف‌اندیشی به خود گرفت و بنابه عادت قدیم شروع کرد درباره‌ی حکم دادگاه استیناف اظهار نظر و بر عقیده‌ی خود پافشاری کردن

(حالا اگر زندگی من، زندگی آگاهانه‌ام، همه گمراهی بوده باشد چه؟)

در یونان و روم باستان، برای آموزش سبک‌های مختلف نگارش از آثار و کتب معروف استفاده می‌کردند و از افراد می‌خواستند که با تقلید از این گونهِ آثار، مهارت‌های نوشتاری و دایرهِ لغات خود را افزایش دهند. بنابراین، افراد جامعه با خواندن این‌گونه کتاب‌ها، اصول اخلاقی و اخلاقیات در سیاست را نیز به طور طبیعی فرامی‌گرفتند. به عبارت بهتر، هر چند در ظاهر سبک‌های نگارش تعلیم داده می‌شد، در باطن تعلیم مسائل اخلاقی، سیاسی و تاریخی نیز لحاظ می‌گشت (مورفی، ۲۰۰۱). اما در آمریکا، با محور قرار گرفتن علم در همهِ زمینه‌ها، سیاست آموز‌ش‌ندادن اصول و ارزش‌ها در پیش گرفته شد و توجه به مسائلی مانند اخلاقیات یا نحوهِ شکل‌گیری شخصیت دانش‌آموزان به بوتهِ فراموشی سپرده‌شد.

تاریخ و سرگذشت آموزش انشانویسی ثابت کرده است که برای ترویج یک سبک جدید در سیستم آموزش یک کشور، دست‌کم به سی تا پنجاه سال زمان نیاز است

حال این که زنجیره‌وار کردن رویداد‌های تاریخی چه لزومی دارد سوالی است که پاسخ آن در جوابی که معلمان به پرسش (هدف از آموزش تاریخ چیست؟) دادند، نهفته است. از نظر یکی از معلمان، نقش عمدهِ کلاس تاریخ (متصل) کردن رویدادهایی است که به صورت اطلاعاتی پراکنده در ذهن دانش‌آموز وجود دارند. از طرفی، معلم دیگری اعتقاد داشت که بازگویی اتفاقات و رویدادها به ترتیب زمانی و به صورت زنجیره‌وار، یعنی به ترتیب وقوع، برای ذهن انسان امری بسیار طبیعی است. در انسان تمایل به نظم‌بخشیدن به دانسته‌ها وجود دارد. یکی از برترین روش‌هایی ادراک، درک از طریق روش (سلسله زمانی) است. در این روش ارتباط بین رویدادها از طریق ترتیب حاکم بر آن‌ها مشخص و روشن می‌شود. این معلم می‌افزاید، از آن‌جا که در روش بازگویی سلسله‌وار، معنا و مفهوم هر یک از رویدادها در خلال یک زنجیره درک می‌شود، به دانش‌آموزان کمک می‌کند که صرفا به از برکردن طوطی‌وار مطالب نپردازند. از نظر معلمان ژاپنی، روش بازگویی سلسله‌وار صرفا یکی از روش‌های فراگیری قلمداد نمی‌شود بلکه از طریق پرسش و پاسخ میان معلم و دانش‌آموز، تاریخ مجددا بازآفرینی می‌شود و همه شاگردان کلاس به همراه هم، دوباره آن را مانند شخصیت‌های تاریخی تجربه می‌کنند و از تجسم آن لذت می‌برند

علم ادعا دارد که در پی کشف چیزهای جدید است ولی بیشتر دانشمندان درصدد تحکیم و پابرجا نگه‌داشتن چارچوب‌های فعلی حاکم بر تفکر و منطق در حوزهِ علوم و روش‌شناسی (متدولوژی) هستند. در نتیجه، هنگامی که کشف تازه‌ای باعث به‌لرزه‌درآمدن ساختار چارچوب‌های فعلی تفکر می‌شود. دانشمندان به طور جمعی در صدد حفظ آن برمی‌آیند. به عبارت ساده‌تر، حتی در حوزهِ علم نیز تفاسیری را که از این مقوله‌ها می‌شود، به عنوان معیار و استاندارد حاکم می‌شناسند. بنابراین، با پیدایش یک تفسیر جدید، اعضای گروه یا جمع دچار واکنش احساسی می‌شود و در پی پس‌زدن آن بر‌می‌آیند

اگر با پدر جنگ جوید کسی
پدر بی‌گمان خشم گیرد بسی

وگر خویش راضی نباشد ز خویش
چو بیگانگانش براند ز پیش

وگر بنده چابک نباشد به کار
عزیزش ندارد خداوندگار

وگر بر رفیقان نباشی شفیق
به فرسنگ بگریزد از تو رفیق

وگر ترکِ خدمت کند لشکری
شود شاهِ لشکرکُش از وی بری

ولیکن خداوندِ بالا و پست
به عصیان، درِ رزق بر کس نبست

AN EFFICIENT ORCHESTRA

A young business school student finally got the chance to apply his learning. He was asked to select an organization about which he had no familiarity, to study it, and make recommendations to improve its efficiency. He chose a symphony orchestra, attended his first concert, and submitted the following analysis:

a. For considerable periods the four oboe players had nothing to do. The number of oboes should therefore be reduced, and the work spread more evenly over the whole concert program, thus eliminating the peaks and valleys of activity.

b. All twenty violins were playing identical notes. This would seem to be an unnecessary duplication, so the staff of this section should be cut drastically.

c. Obsolescence of equipment is another matter warranting further investigation. The program noted that the leading violinist’s instrument was several hundred years old. If normal depreciation schedules had been applied, the value of this instrument would have been reduced to zero and the purchase of more modern equipment recommended long ago.

d. Much effort was absorbed in the playing of demisemiquavers, which seems to be an unnecessary refinement. It is recommended that all notes be rounded up to the nearest semiquaver. If this were done, it would be possible to use trainees and lower-grade operatives more extensively.

e. Finally, there seemed to be too much repetition of some of the musical passages. Therefore, scores should be pruned to a considerable extent. No useful purpose is served by repeating on the horns something which has already been handled by the strings. It is estimated that, if all redundant passages were eliminated, the whole concert time of two hours could be reduced to twenty minutes and there would be no need for an intermission