انبار سیب
بعد از چیدن سیب میرزابلوری را در نیمه مهرماه از درخت و پس از سوا کردن سیب‌های معیوب (کارمو و ناچا کاردن)، سیب‌های مرغوب را در اتاق خنکی نگه‌داری می‌کنند.
سیب‌های میرزا بلوری در این اتاق‌های خنک تا نوروز سالم باقی می‌مانند.
با سپاس از سرکار خانم توکلی
@t94dara
بعد از چیدن سیب میرزابلوری را در نیمه مهرماه از درخت و پس از سوا کردن سیب‌های معیوب (کارمو و ناچا کاردن)، سیب‌های مرغوب را در اتاق خنکی نگه‌داری می‌کنند.
سیب‌های میرزا بلوری در این اتاق‌های خنک تا نوروز سالم باقی می‌مانند.
با سپاس از سرکار خانم توکلی
@t94dara
#جشنهای_ایران_باستان
#آذرگان
در نُهمین روز از آذرماه در گاه‌شمار زرتشتی که نام روز و ماه یکی می‌شود یعنی روز آذر در ماه آذر، جشن «آذرگان» برگزار می‌شود که در گاه‌شمار خورشیدی برابر است با سوم آذرماه خورشیدی.
ابوريحان بیرونی در صفحه ۲۵۶ ترجمه آثارالباقيه درباره این جشن می‌آورد:
«...روز نهم آذر عيدی است که به مناسبت توافق دو نام آذرجشن می‌گويند و در اين روز به افروختن آتش نيازمند هستند و اين روز جشن آتش است و به‌نام فرشته‌ای که به همه آتش‌ها موکل است ناميده شده...»
آذر در اوستا «آتَر/ آتَرش» و در پهلوی «آتُر / آتَخش» و در فارسی امروز «آذر / آتش»است.
آذر، ایزد نگاه‌بان آتش و فروزه اهورامزداست، برای همین گاه او را در شمار امشاسپندان آورده‌اند.
در فرهنگ ایران، آتش یکی از پدیده‌های طبیعی ستودنی (یکی از چهار آخشیج) است چون گرمای زندگی را در کالبد دیگر پدیده‌های هستی جاری می‌سازد و با نور خود که نشانی از آذر اهورایی است؛ جان و دل یاران اهورامزدا را روشنایی می‌بخشد پس «سوی پرستش» اهورامزداست و آتش‌بندان در آتشکده از آن پرستاری می‌کنند.
جشن آذرگان از جشنهای ویژه آتش در فرهنگ ایران است که در ستایش آذر اهورایی برگزار می‌شود.
نیاکان‌مان آذرگان را روزی خجسته می‌دانستند و در خانه‌ها و بام‌ها آتش افروخته و آن روز را با شادی و شادمانی و خواندن نیایش‌ها و گستردن سفره آیینی با خوراکی‌های گوناگون در آتشکده‌ها که آذین‌بندی شده بودند، جشن می‌گرفتند.
به هنگام جشن، بر آتش چوب‌های خوش‌سوز و خوش‌بو می‌نهادند و آن‌گاه به مناسبت آغاز سرما، از آتش فروزان در آتش‌گاه، هر کس اخگری به خانه برده و آن آتش تا پایان زمستان در خانه‌ها فروزان بود و نمی‌گذاشتند خاموش شود و آن را نیک‌فرجام و فرخنده می‌دانستند.
یکی از نیایش‌هایی که در آذر روز هرماه و از جمله در آذر روز از آذرماه خوانده می‌شود «آتش‌نیایش» نام دارد که پنجمین نیایش از پنج نیایش «خرده اوستا» است.
@t94dara
#آذرگان
در نُهمین روز از آذرماه در گاه‌شمار زرتشتی که نام روز و ماه یکی می‌شود یعنی روز آذر در ماه آذر، جشن «آذرگان» برگزار می‌شود که در گاه‌شمار خورشیدی برابر است با سوم آذرماه خورشیدی.
ابوريحان بیرونی در صفحه ۲۵۶ ترجمه آثارالباقيه درباره این جشن می‌آورد:
«...روز نهم آذر عيدی است که به مناسبت توافق دو نام آذرجشن می‌گويند و در اين روز به افروختن آتش نيازمند هستند و اين روز جشن آتش است و به‌نام فرشته‌ای که به همه آتش‌ها موکل است ناميده شده...»
آذر در اوستا «آتَر/ آتَرش» و در پهلوی «آتُر / آتَخش» و در فارسی امروز «آذر / آتش»است.
آذر، ایزد نگاه‌بان آتش و فروزه اهورامزداست، برای همین گاه او را در شمار امشاسپندان آورده‌اند.
در فرهنگ ایران، آتش یکی از پدیده‌های طبیعی ستودنی (یکی از چهار آخشیج) است چون گرمای زندگی را در کالبد دیگر پدیده‌های هستی جاری می‌سازد و با نور خود که نشانی از آذر اهورایی است؛ جان و دل یاران اهورامزدا را روشنایی می‌بخشد پس «سوی پرستش» اهورامزداست و آتش‌بندان در آتشکده از آن پرستاری می‌کنند.
جشن آذرگان از جشنهای ویژه آتش در فرهنگ ایران است که در ستایش آذر اهورایی برگزار می‌شود.
نیاکان‌مان آذرگان را روزی خجسته می‌دانستند و در خانه‌ها و بام‌ها آتش افروخته و آن روز را با شادی و شادمانی و خواندن نیایش‌ها و گستردن سفره آیینی با خوراکی‌های گوناگون در آتشکده‌ها که آذین‌بندی شده بودند، جشن می‌گرفتند.
به هنگام جشن، بر آتش چوب‌های خوش‌سوز و خوش‌بو می‌نهادند و آن‌گاه به مناسبت آغاز سرما، از آتش فروزان در آتش‌گاه، هر کس اخگری به خانه برده و آن آتش تا پایان زمستان در خانه‌ها فروزان بود و نمی‌گذاشتند خاموش شود و آن را نیک‌فرجام و فرخنده می‌دانستند.
یکی از نیایش‌هایی که در آذر روز هرماه و از جمله در آذر روز از آذرماه خوانده می‌شود «آتش‌نیایش» نام دارد که پنجمین نیایش از پنج نیایش «خرده اوستا» است.
@t94dara