MaryamBAno|SPeech off

باور

هر وقت با صدای بلند می‌خندم یاد بزرگواری می‌افتم که یک‌دفعه با عصبانیت گفت آدم می‌خندد نه هر جایی.
هر چقدر بعدش فکر کردم نفهمیدم مگر آن‌جا کجا بود که نباید می‌خندیم نه مجلس عزا بود نه بیت‌رهبری نه اداره‌خاصی.

آن بنده خدا نمی‌داند که من اصلن آدم حرف گوش نکنی هستم مخصوصن وقتی پای تعصبات و مذهبی بودن بوجود بیاید.
من جاهای دیگر وقتی او نیست با صدای بلند می‌خندم و زمانی‌ که به یاد او می‌افتم بیشتر می‌خندم.
من همیشه با صدای بلند می‌خندم آن‌قدر بلند‌ست که حد ندارد.
در این بخش همیشه همه می‌گویند به یکی از پسر‌دایی‌هام رفته‌ام.

خب «هر کس از ظن خود شد یار من»
این جمله در مورد صدای خنده‌ی من صدق می‌کند.
چون افراد تعصبی یا مذهبی نسبت به من گارد می‌گیرند، برعکس افراد اهل‌دل یا افراد غیر‌متعصب و غیر‌مذهبی لذت می‌برند.

این‌که هر کدام از ما در خا‌نه‌ای بزرگ می‌شویم و زیستی متفاوت از هم را تجربه می‌کنیم و آزادی‌های رفتاری و اجتماعی‌مان با هم فرق دارد.
باوری که در خانه‌ات یاد می‌گیری باور مثبت تو فقط در خانه توست، اما دیگری با این باور بزرگ نشده و باور مثبتی برای دیگری نیست.
اما بدون توجه به این نکته شَان و تربیت خانوادگی فرد و خانواده‌ طرف مقابل را زیر سوال می‌بریم جلوی دیگران بدون این‌که بدانیم چه کردیم.

اما متاسفانه هیچ‌وقت این بخش را به جزء عده معدودی ندیدم که بدانند و درک کنند.
نمی‌دانم چرا دائم در تلاشیم تا دیگری را شبیه خود کنیم و آزار دادن از همین‌جا شروع می‌شود.
دائم با رفتار خودمان دیگری را دور‌ و دورتر می‌کنیم.

در ذهن این باور وجود دارد که من بهتر می‌دانم و بهتر بلدم اما نمی‌اندیشد به این‌که من در خانواده‌ای مذهبی و تعصبی بزرگ شدم و این دخلی به طرف مقابل ندارد، این بخش رابطه‌ای با بهتر‌ بودن یا بهشتی بودن ندارد.

گاندی می‌گوید : خیلی خوب‌ست تو کارهایی انجام بدهی که به بهشت بروی اما این‌که دیگران را بخاهی به زور به بهشت ببری آدم احمقی هستی.

مریم‌بانو‌ صنعتی
#یادداشت‌روز
@Speechoff

35 viewsedited 18:38