یه توپ دارم قل قلیه...

یک کلاه نقاب دار زرد دارم که خیلی خیلی دوستش دارم. این کلاه را چندسال پیش دوستم از سفر خارجی که رفته بود برایم آورد. نمی دانم به خاطر این که کلاه خیلی به من می آید است یا علاقه ای که به دوستم دارم یا به خاطر رنگ خاص کلاه یا این که کلاه خارجی است اما به هر حال کلاه نقاب دار زرد محبوب ترین کلاه من است. دو سه روز پیش وقتی می خواستم از خانه بیرون بروم رفتم سراغ کلاه هایم که کلاه زردم را بردارم اما کلاهم نبود. همه جا را زیر و رو کردم، لابلای لباس ها، بالای کمدها، پایین کمدها، کشوها، زیر میز، زیر مبل، پشت کاناپه، اما کلاهم نبود که نبود. خوابیده بودم کف آشپزخانه و زیر گاز را نگاه می کردم که پسرم آمد و پرسید "چی کار می کنی؟" گفتم "دارم دنبال کلاهم می گردم" پسرم با تعجب پرسید "زیر گاز؟" گفتم "هرجا را می گردم نیست" پسرم پرسید "کدام کلاه ات؟" گفتم "کلاه زرده" پسر گفت "ا... اونو من گم کردم" "چی؟" پسرم دوباره تکرار کرد "کلاه زرده ات را من گم کردم" گفتم "کلاه من دست تو چی کار می کرد؟" پسرم گفت "دو سه روز پیش داشتم می رفتم بیرون گذاشتم سرم، بعد که برگشتم خانه، نبود. نمی دانم کجا انداختمش" گفتم "برای چی کلاه من را برداشتی؟" گفت "من خیلی وقت ها برش می داشتم، خیلی به من میومد" گفتم "بی اجازه؟" گفتم "مگه آدم بخواد کلاه باباش را برداره باید اجازه بگیره؟" بعد خندید و گفت "چه باحال، جمله ام دوتا معنی داشت، دووجهی بود" گفتم "لوس نشو... چرا کلاه من را بی اجازه برداشتی؟" پسرم گفت "من از خیلی از چیزهای تو استفاده می کنم... کلاه هات، پلیورهات، کمربندهات، ساعت، ادکلن، خیلی چیزها" گفتم "تو بیخود می کنی" پسرم گفت "مگه تو هرچی داری مال من نیست؟" گفتم "نخیر ...حق هم نداری به وسایل من بی اجازه دست بزنی" گفت "اجازه نمی گیرم برای این که می دونم اجازه نمی دی" گفتم "معلومه که اجازه نمی دم، دلیلش اینه که هرچی را برمی داری یا گم می کنی یا داغون می کنی" پسرم گفت "واقعا خسیسی" تمام عمرم احساس می کردم آدم دست و دلباز و لارجی هستم و حالا پسرم توی چشمم نگاه می کرد و می گفت "خسیسم" نظر پسرم برایم مهم بود چون من را خوب می شناخت، چون زیاد با من بود، چون من را از بیرون می دید. گفتم "چرا می گی من خسیسم؟" پسرم گفت "تو که وقتی مردی همه چیزت مال من می شه، چرا الان داری سر یک کلاه اینجوری می کنی؟... من که عمدا گمش نکردم" گفتم "تو از الان فکر مردن و ارث و میراث منی؟" پسرم گفت "نه ... ولی حواست باشه که بالاخره می میری و این ها می مونه، به فکر خودت باش، این ها چیزهای مهمی نیستند" گفتم "من خسیس نیستم" پسرم گفت "باشه خسیس نیستی، وابسته ای" گفتم "به چی وابسته ام؟" گفت "به همه چیز" گفتم "من به هیچ چیز وابسته نیستم" پسرم گفت"یه کمی فکر کن" کمی فکر کردم. پسرم درست می گفت، من به شدت وابسته بودم، به همه چیز، به زندگی، به آدم ها، فامیل، دوستانم، به خانه، به وسایل خانه، به پول، به لباس ها، کتاب ها و فیلم هایم، به هزارتا چیز ریز و درشت. به پسرم گفتم "مگه می شه وابسته نبود؟" پسرم گفت "نمی شه... ولی قبول کن که هرچقدر وابستگی ات کمتر باشه راحت تری" گفتم "تو حرف ساده است، تو عمل نمی شه" پسرم گفت "اقلا سعی خودت را بکن، هرچقدر که شد، شد" گفتم "سخته" پسرم گفت "پس به چیزهای مهم وابسته باش نه به همه چیز، آخه کلاه دیگه مهم نیست" پرسیدم "چیزهای مهم چی هستن؟" پسرم گفت "آدم ها، شاد بودن، خودت... آدم ها مهم ان، آدم ها" به پسرم نگاه کردم، کی اینقدر بزرگ شده بود؟ ته دلم از این که داشت مرا نصیحت می کرد خوشحال نبودم. دلم می خواست هنوز هم حرف من درست تر باشد و من نصیحتش کنم. فکر کردم چیزی بگویم که خجالتش بدهم. گفتم "حواست هست من باباتم؟... من باید تو را نصیحت کنم نه تومنو" گفت "تو تجربه هات را به من بگو... ولی به حرف های منم فکر کن... تو قدیمی هستی ولی من جدیدم... نسل جدید" گفتم "یعنی چی من قدیمی ام؟" گفت "تو قرن بیستمی هستی، من قرن بیست و یکمی" و خندید و از آشپزخانه بیرون رفت. همان جا توی اشپزخانه روی زمین نشستم و از پنجره به شاخه های درختی که روبروی خانه مان بود نگاه کردم. همسایه روبروی مان مشغول خانه تکانی بودند و آقایی با زیرپیراهن و شلوار ورزشی داشت شیشه ها را با روزنامه تمیز می کرد. با صدای بلند رو به بیرون اشپزخانه پرسیدم "سال تحویل چه ساعتیه؟" صدای پسرم آمد که "نمی دونم" رفتم سررسیدی را که به من هدیه داده بودند آوردم و اولش را نگاه کردم. "لحظه تحویل سال ۱۳۹۸ هجری شمسی، ساعت یک و بیست و هفت دقیقه و بیست و هشت ثانیه پنجشنبه...

بعد به روزهای سال ۱۳۹۸در سررسید نگاه کردم، روزهایی که الان فقط یک سری عدد و بدون معنا بودند، چهارشنبه ۱۴فروردین ۹۸ ،شنبه ۱۲ مرداد۹۸ ، دوشنبه ۱مهر ۹۸ پس سال بعد اول مهر دوشنبه خواهد بود و توی آبان سه تا تعطیلی خواهیم داشت، یکشنبه پنجم، سه شنبه هفتم و چهارشنبه پانزدهم ... پس احتمالا هفته دوم آبان یک عده به سفر خواهند رفت و اول فروردین سال بعدتر جمعه است. روزهایی که در حال حاضر هیچ فرقی با هم نداشتند را به سرعت ورق زدم... به زودی این روزها معنی دار خواهند شد. شادی ها، غم ها، تولدها، مرگ ها، تصادف ها، وقایع، جنگ ها، پیروزی ها و شکست ها می آیند و مهر خودشان را به روزها می زنند و روزها را متفاوت می کنند و می روند... مثلا نهم مرداد با دهم مرداد از زمین تا آسمان فرق خواهد کرد. ترسیدم. پسرم راست می گفت. باید وابستگی ام را کم کنم، باید خودم را رهاتر کنم. تصمیم گرفتم تا جایی که می توانم خودم را سبک کنم. رفتم جلوی قفسه لباس هایم ایستادم، بعد جلوی کتاب ها، بعد فیلم ها، بعد... ای وای چقدر دل کندن سخت بود، از هیچکدام شان نمی توانستم بگذرم. به اطاق پسرم رفتم و گفتم "من می خوام وابستگی هام را کم کنم، اما نمی تونم" پسرم گفت "یواش یواش... عجله نکن" و بغلم کرد. گفتم "سعی خودم را می کنم بیخودی هم منو بغل نکن وابسته می شم" پسرم خندید.
دیگر حال بیرون رفتن نداشتم. رفتم توی هال نشستم. دو دقیقه بعد پسرم کلاه به دست آمد و گفت "بیا، کلاه ات... توی کوله ام بود" کلاه زرد را گرفتم و سرم گذاشتم، بعد به پسرم گفتم "هروقت خواستی برش دار" پسرم دوباره خندید.



🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹
نظرات شما:

www.instagram.com/sehat_story




.

‍ ‍ كلاف
ديروز كه آمدم تاكسی سوار بشوم، ديدم يك نفر كه قيافه‌اش با من مو نمی‌زد، بدو بدو دويد و جلوی تاكسی نشست. تاكسی جا نداشت، به مردی كه عين خودم بود گفتم: «ببخشيد، من داشتم سوار تاكسی می‌شدم كه شما دويديد سوار شديد.» مرد گفت: «شما برو سوار يه تاكسی ديگه بشو.» گفتم: «من كار دارم، بايد زودتر سوار تاكسی بشم كه مطلبی را برای روزنامه بنويسم.» مرد گفت: «نگران نباشيد مطلب را من می‌نويسم.»‌
‌
 گفتم: «شما؟... مگه می‌شه؟» مرد گفت: «چرا نشه؟... حرف‌هاش را زديم خواننده‌ها از مطلب‌های تو خسته شدن، قرار شد يه تنوعی ايجاد بشه. برای همين از اين به بعد من می نويسم.»‌ گفتم: «خواننده‌ها قبول نمی‌كنن.»‌
‌
‌ مرد گفت: «خواننده‌ها از كجا می‌فهمن؟» گفتم: «شما اسمتون چيه؟» مرد گفت: اسم و فاميلمون يكيه.» گفتم: «مگه می شه؟»
 گفت: «معلومه كه می‌شه.» مرد اين را گفت و تاكسی راه افتاد و رفت و من خودم را ديدم كه با راننده حرف مي‌زنم و دور می‌شوم. به مسوول صفحه زنگ زدم و شرح ماوقع را گفتم. مسوول صفحه گفت :«تو كه مطلبت را فرستادی. اتفاقا همين چيزهایی كه می‌گی را هم نوشته بودی، ما هم كمی گيج شديم ولی فرستاديمش برای چاپ.» به مسوول صفحه گفتم: «من هنوز مطلبم را نفرستادم.» 
مسوول صفحه گفت: «اتفاقا اين را هم نوشته بودی و كلی خنديديم.» تلفن را قطع كردم. ‌

من كی هستم؟ اين مطالب را چه كسی می نويسد؟
‌
‌‌
‌
‌🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹


تلگرام:
@soroushsehat

اینستاگرام:

www.instagram.com/sehat_story

🌿به صفحه ایران ما در اینستاگرام بپیوندید:


http://www.instagram.com/iran4us

ای كاش
جلوی تاكسی نشسته بودم و چرت می زدم. صدای راننده تاكسی را که با تلفن حرف می زد محو و گنگ می شنيدم؛ «واقعا؟... كی؟... آخه الان مسافر دارم... باشه، باشه... الان می يام.» راننده تلفن را قطع كرد و آرام صدايم كرد: «ببخشيد... بيداريد؟» چشم‌هام رو باز كردم: «بله.» راننده گفت: «خيلی شرمنده‌ام، برام يه مشكل خانوادگی پيش اومده بايد سريع برم خونه. اشكال نداره شما رو پياده كنم، دور برگردون دور بزنم؟» گفتم: «يعنی چی؟... من دربست گرفتم؟»

راننده گفت: «می دونم؛ ولی يه مشكل يه دفعه‌ای پيش اومد. شرمنده‌ام.» گفتم: «آخه من كه وسط اتوبان نمی تونم پياده بشم؟» راننده لحظه‌ای نگاهم كرد و گفت: «خيلی خب اول شما رو می رسونم، بعد می رم خونه.» ‌
‌چيزی نگفتم اما حس خوبی نداشتم؛ وجدانم معذب شده بود.

‌به راننده گفتم: «آقا برو به كارت برس، من پياده می شم.» راننده گفت: «نه، می رسونمت.» گفتم: «نمی خواد، می رم.» راننده گفت: «...»

‌گفتم: «كاش همون موقع كه گفتيد، پياده شده بودم؛ الان خيلی ناراحتم.» راننده گفت: «كاش بهت نگفته بودم پياده شو، منم خدایی خيلی ناراحتم.» هم من ناراحت بودم، هم راننده ناراحت بود و تاكسی می رفت...

✅مقدمه ای برای نوشتن

✍️ ورکشاپ حضوری و آنلاین‌
‌
اطلاعات بیشتر:

https://b2n.ir/y03985
لینک ثبت نام:

https://eseminar.tv/wb108949

✅ زندگی منشوری است در حرکت دوار...



آن سال وسط تابستان برف آمد و همه جا یخبندان شد...
*****
سوز سردی که می آمد مثل اره پوست را می برید و تا مغز استخوان نفوذ می کرد. اوائل بهمن بود.کتاب هایم را زیر بغل زده بودم و دست هایم را با فشار چپانده بودم ته جیبم، ولی فایده ای نداشت. حس می کردم دست هایم مال خودم نیست و انگشتانم تکان نمی خورد. داشتم می رفتم دبیرستان اما مطمئن نبودم که زنده برسم، فکر می کردم هرلحظه ممکن است یخ بزنم یا دست کم گوش ام یا دماغم خشک شود و بیفتد روی زمین. سعی کردم انگشت هایم را تکان بدهم ولی انگشتی وجود نداشت، توی جیبم سنگی بی حرکت افتاده بود. یکی از دخترهای محل مان که خانه شان یک کوچه بالاتر از ما بود، دوان دوان از کنارم گذشت. خیلی از روزها توی راه می دیدمش ولی سلام و علیک نداشتیم. بلد نبودم، رسم هم نبود.

توی محل، پسرها با پسرها حرف می زدند و دخترها با دخترها....


@soroushsehat

توی محل، پسرها با پسرها حرف می زدند و دخترها با دخترها. معلوم بود که دختر محل مان هم سردش است و دارد می دود که گرم شود. کمی جلوتر تصمیم گرفت از پیاده رو به خیابان برود، شاید می خواست تاکسی بگیرد که از شر سرما خلاص شود. از جوی آب کنار پیاده رو به خیابان پرید، اما با وجودی که عرض جو کم بود پای اش به لبه جدول گرفت و کنار خیابان نقش بر زمین شد. توی آن سرما با آن شدتی که زمین خورد مطمئن بودم که دست یا پایش شکسته است. بدو بدو خودم را بالای سرش رساندم. "خوبید؟" دختر که سرخی خجالت سرخی گونه های سرمازده اش را دوچندان کرده بود گفت "بله، چیزی نشد" پرسیدم "مطمئنید؟" گفت "بله، هیچی نیست" معلوم بود که معذب است و دوست ندارد بالای سرش بایستم، برگشتم و درست لحظه ای که می خواستم به پیاده رو برگردم صدایش را شنیدم که گفت "خیلی ممنون" ایستادم .نگاهش کردم و یکباره گرمم شد.

هوا گرم شده بود و لحظه به لحظه داشت گرم تر می شد. احساس کردم داغ شده ام، انگار آتش گرفته بودم. چیزی نگفتم، فریاد هم نکشییدم، فقط برای این که خنک شوم شروع به دویدن کردم و تا دبیرستان یک نفس دویدم. ولی فایده ای نداشت، داشتم می سوختم، انگار میله ای داغ توی شقیقه هایم فرو کرده بودند، کف دست هایم خیس عرق شده بود، پیشانی ام خیس عرق شده بود، مهره های پشتم خیس عرق شده بود، تمام وجودم خیس عرق شده بود و گرما ول کن نبود. روزها و شب های بعد هم هوا خنک تر نشد، شب ها گرما کلافه ام می کرد و خوابم نمی برد و روزها گرما کلافه ام میکرد وبی تابم می شدم. زیر دوش آب سرد می نشستم، ساعت ها توی خیابان راه می رفتم ولی گرما ولم نمی کرد. صبح ها زودتر از خانه بیرون می آمدم و چون برای مدرسه رفتن خیلی زود بود سر محل می ایستادم، عصرها هم زودتر می آمدم و باز سر محل می ایستادم. تا آن که یک روز صبح دختر هم محله ای مان تندتند به طرفم آمد و گفت "بی شعور، چی از جون من می خوای؟... اگه می دونستم اینقدر بی ظرفیتی اون روز مرده بودم هم یه کلمه باهات حرف نمی زدم" یخ زدم. سرما تمام بدنم را گرفت، خواستم بدوم تا گرم شوم، اما نتوانستم و همان جا روی زمین نشستم. دختر همسایه مان رفت و دورتر و دورتر و دورتر شد و بعد یک نقطه شد و بعد دیگر حتی آن نقطه هم نبود. زمین سرد بود و سرما وارد تنم شد و چنان سرمایی خوردم که تمام گلویم را چرک گرفت و سه تا آمپول شش، سه، سه هم افاقه نکرد. یک ماه افتاده بودم و مثل بید می لرزیدم.
****
اردیبهشت اصفهان مثل بهشت است. آن سال ها زاینده رود آب داشت و اردیبهشت اگر در حاشیه زاینده رود قدم می زدی از آنهمه زیبایی مست می شدی. تمام طول سال منتظر بهار و ماه اردیبهشت بودم، آرزویم این بود که تا آخر عمرم، اردیبهشت در اصفهان باشم، در بهشت. ولی سالی که کنکور داشتم اردیبهشت برایم مثل جهنم شده بود. تا کنکور زمان زیادی باقی نمانده بود و مجبور بودم از صبح تا شب گوشه خانه بنشینم و به صفحه کتاب ها زل بزنم... احساس می کردم زندانی ام، احساس می کردم در مخوف ترین زندان جهان اسیر شده ام و فقط و فقط یک خواسته داشتم، دلم می خواست کنکور لعنتی برسدو تمام شود و راحت شوم، نتیجه کنکور برایم مهم نبود، فقط می خواستم زودتر تمام شود و آزاد شوم تا دوباره طعم لذت و زندگی یادم بیاید. روز کنکور رسید، از جلسه که بیرون آمدم مطمئن بودم که قبول نمی شوم. خودم را در خانه حبس کردم. درست فکر کرده بودم، هیچ جا قبول نشدم و تمام طول سال بعد را در همان زندان گذراندم، با شرایطی بدتر و سخت تر. و باز بهار و اردیبهشت را از دست دادم. وقتی بالاخره قبول شدم اردیبهشت اصفهان را برای همیشه گذاشتم و رفتم.برای همیشه ...
****
مرداد بود که برای همیشه رفت. بیشتر از همه دنیا دوستش داشتم. وقتی جنازه اش را توی گور گذاشتند و خاک پوشاندش فهمیدم که دیگر هرگز نمی بینمش. تا به حال این حس را داشته اید؟ تا به حال لحظه ای که عزیزترین تان را برای همیشه از دست می دهید تجربه کرده اید؟ همیشه یک روز یا دو روز یا سه روز نیست، همیشه یک هفته ، یک ماه

و یک سال نیست، ده سال نیست، بیست سال نیست، پنجاه سال هم نیست، همیشه یعنی همیشه، یعنی تا ابد. یعنی تمام. وقتی که تمام شد همانطور که در آن ظهر نیمه تابستان کنار خاکی که پوشانده بودش نشسته بودم دیدم سردم شده است. به آسمان نگاه کردم، آن سال وسط تابستان برف آمد و چنان همه جا یخ زد که فکر می کردم این یخ های قطور دیگر هرگز آب نخواهد شد. یادم است هوا سرد شده بود و من که از سرما می لرزیدم و توان حرکت نداشتم روی همان خاک دراز کشیدم و به زمین چسبیدم و برف تمام تنم را پوشاند.


@soroushsehat

***
پائیز را دوست دارم بخاطر رنگ هایش، نارنجی، زرد، قهوه ای، قرمز، بخاطر پیاده روهایی که با برگ پوشیده می شود، بخاطر صدای باد، صدای پرندگان، صدای درختان که آرام آرام جیرجیر می کنند انگار بدن شان را می کشند و برای خواب زمستانی آماده می شوند، پائیز دیگر هوا گرم نیست ولی سرد هم نشده و روزها دیگر کشدار نیستند ولی شب ها هم بیش از حد بلند نیست. پائیز انگار همه چیز صمیمی تر می شود، عمیق تر، درونی تر و شاید برای همین است که ته مزه غم دارد. در پائیز چای بیشتر می چسبد و قهوه خوش عطرترمی شود و معاشرت بیشتر می چسبد و آدم دوست دارد حرف بزند و دوست دارد سکوت کند و دوست دارد دوستانش را ببیند و دوست دارد دشمنانش را ببخشد و دوست دارد بنشیند و در اطاق را ببند و کمی فکر کند، پائیز وقت فکر کردن است، فکر کردن به بهار و تابستانی که آمد و رفت و زمستانی که می رسد، دیر یا زود می رسد و سال را تمام می کند.
***
همه فصل ها را دوست دارم ولی شاه فصل ها بهار است. حتی آنهایی که عاشق تابستان یا پائیز یا زمستان هستند هم می دانند که شاه فصل ها بهار است. بهار با جوانه های ظریفی که به زور خودشان را از تنه شاخه های خشک بیرون کشیده اند تا همه چیز از اول شروع شود و ادامه پیدا کند...
***
یکی از روزهای عید با پسرم رفتیم پیاده روی. عید خیابان ها خلوت می شود و می شود راه رفت و نفس کشید. به پسرم گفتم "خوبی عید اینه که می شه تو خیابان ها راه رفت و نفس کشید" پسرم جوابم را نداد و به طرف دختری که چند قدم جلوتر از ما می رفت دوید. دختر که می خواست از پیاده رو به خیابان برود از روی جو پریده بود اما پایش به جدول گرفته بود و زمین خورده بود، پسرم خودش را بالای سر دختر رساند و پرسید "خوبید؟"پای دختر شکسته بود...
***
لائوتزو می گوید:
"وقتی مردم برخی چیزها را زیبا می دانند
چیزهای دیگر زشت می شوند
وقتی مردم برخی چیزها را خوب می دانند
چیزهای دیگر بد می شوند"(۱)




(۱) تائوت چینگ، برگردان فرشید قهرمانی


🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹

@soroushsehat

http://www.instagram.com/sehat_story

دوست به قلم سروش صحت

دوست ، تقدیر گریزناپذیر ما نیست. برادر خواهر پسر خاله و دختر عمو نیست که آش کشک خاله باشد.
 
دوستی انتخاب است. انتخابی دو طرفه که حد و مرز و نوع آن به وسیله همان دو نفری که این انتخاب را کرده اند تعریف می شود.
 
با دوستانمان میتوانیم از همه چیز حرف بزنیم و مهم تر آنکه می توانیم از هیچ چیز حرف نزنیم و سکوت کنیم.
 
با دوستانمان میتوانیم درد دل کنیم و مهم تر آنکه می شود درد دل هم نکرد و بدانیم که می داند.
 
از دوستانمان می توانیم پول قرض بگیریم و اگر مدتی بعد او پول خواست و نداشتیم با خیال راحت بگوییم نداریم. و اگر مدتی بعد تر دوباره پول احتیاج داشتیم و او داشت دوباره قرض بگیریم.
 
با دوستانمان میتوانیم بگوییم: امشب بیا خونه ما دلم گرفته و اگر شبی دیگر زنگ زد و خواست به خانه مان بیاید و حوصله نداشتیم بگوییم : امشب نیا حوصله ندارم.
 
با دوستانمان می توانیم بخندیم می توانیم گریه کنیم می توانیم رستوران برویم و غذا بخوریم می توانیم بی غذا بمانیم و گرسنگی بکشیم می توانیم شادی کنیم می توانیم غمگین شویم میتوانیم دعوا کنیم.

می توانیم در عروسی خواهر و برادرش لباس های خوبمان را بپوشیم و فکر کنیم عروسی خواهر و برادر خودمان است.

و اگر عزیزی از عزیزان دوستانمان مرد لباس سیاه بپوشیم و خودمان را صاحب عزا بدانیم.

 با دوستانمان میتوانیم قدم بزنیم می توانیم نصف شب زنگ بزنیم و بگوییم : پاشو بیا اینجا و اگر دوستمان پرسید چی شده؟ بگوییم :حرف نزن فقط بیا. و وقتی دوستمان بی هیچ حرفی آمد خیالمان راحت باشد که در این دنیا تنها نیستیم با دوستانمان می توانیم حرف نزنیم کاری نکنیم جایی نرویم و فقط از اینکه هستند خوشحال و خوشبخت باشیم.