#استاد_محمود_امامی

#میلاد_ختم_نبوت

@sooyesama
@malakedaei

عیسی (ع) در ادبیات عرفانی نماد قلب است. زیرا قلب خاستگاه حیات شی است و معجزه حضرت عیسی نیز احیای مردگان بوده است.

البته قلب حیوانی تنها مایه حیات حیوانی است؛ زیرا حواس پنج‌گانه و حرکت ارادی را در بدن پدیدار می‌کند. این قلب با انتشار حیات حیوانی، بدن را زندگی می‌بخشد.

اما قلب آدمی (حقیقی)، حیاتی الهی به قوای نفس می‌بخشد که گونه ژرف‌تری از ادراک را به ارمغان می‌آورد. تپش‌های قلب آدمی، حیات تازه‌ای به قوا می‌بخشد که آنها را به ادراک حقیقت توانا می‌سازد.

اما قلب آدمی چگونه شکوفا می‌شود؟ خداوند تبارک و تعالی این نکته را در داستان حضرت عیسی (ع) روشن کرده است.

تولد عیسی نتیجه نزول جبرائیل (ع) نزد حضرت مریم (س) است؛ «فتمثل لها بشراً سویاً... قال إِنَّمَا أَنَا رَسُولُ رَبِّكِ لِأَهَبَ لَكِ غُلَامًا زَكِيًّا».

این واقعه آفاقی یک حقیقت أنفسی را روشن می‌کند که هرگاه جبرائیلِ عقل برای مریمِ نفس تمثل یافت، عیسای قلب متولد می‌شود.

اکنون ما باید بکوشیم تا عقل جبرئیلی را بر نفس خویش حاکم کنیم تا قلب آدمیِ ما شکوفا گردد.

جبرائیل (ع) فرشته وحی است و نزول جبرائیل بر نفس، به‌معنای پی‌روی از وحی است. اگر شریعت وحیانی را بر نفس خویش حاکم کردیم آنگاه قلب، رفته‌رفته شکوفا شده و حیات الهی را به قوای نفس سرازیر می‌کند.

سپس قلب ما نیز، همان‌گونه که عیسی (ع) به بنی‌اسرائیل گفت، به قوای گونان نفس می‌گوید: «إنّی عَبْدُاللَّهِ آتَانِيَ الْكِتَابَ وَجَعَلَنِي نَبِيًّا... وَجَعَلَنِي مُبَارَكًا أَيْنَ مَا كُنتُ... وَالسَّلَامُ عَلَيَّ يَوْمَ وُلِدتُّ وَيَوْمَ أَمُوتُ وَيَوْمَ أُبْعَثُ حَياً».

#استاد_محمود_امامی

#ولادت_عیسی
#عقل_جبرئیلی
#قلب_آدمی

@sooyesama

همه ملائکه، بلکه همه عالم، داعی الی الله هستند. اما آنها داعی به وجوه و ظهورات الله هستند. ملک «داعی»، را داعی گفته‌اند؛ چون به بالاترین مراتب هستی، و ظهور تامِ الله، دعوت می‌نماید.

او از فراز آسمان هفتم، ندا می‌دهد و به آنجا دعوت می‌نماید.

ده‌هزار «قل هو الله»، استغفار و دیگر اعمالی که در ماه رجب وارد شده، در واقع، اجابت ندای اوست.

این عبادات، از عرش عالم نازل شده، و عرشِ آدم را پرورش می‌دهد.

#استاد_محمود_امامی
(با تصرف و تلخیص)

#ندای_رجب
#ملک_داعی

@sooyesama

بذرها در دل خاک، باید پوسته خود را بشکافند، تا سبز شوند. بذری که در پوسته بماند، تلف خواهد شد.

البته پوسته‌ها لازم‌اند چون مغز را پرورش می‌دهند. اما وقتی مغز پیدا شد، باید از پوسته عبور نماید وگرنه در همان پوسته می‌میرد و پوسته قبر او می‌شود.

رحم مادر بهترین مکان برای رشد جنین است. اما پس از نه ماه که رشد کامل شد، جنین باید از رحم بیرون آید. اگر کمی تاخیر کند، همان رحم قبر او خواهد شد.

عالم، اعم از ماده و مثال و عقل، پوست‌ها و رحم‌هایی تو در تو است، که آدم در هر کدام یک مغزی پیدا می‌کند. اما توقف در هر مقطعی به منزله مرگ و خفگی بنیه آدمی است.

لایه‌های عالم، اگر مغز ویژه خود را به آدم بخشید و او را رها کرد تا به سیر خود ادامه دهد، بستانی بهشتی است. اما اگر آدم را بلعید و او را متوقف ساخت، حفره‌ای جهنمی است؛ «القبر إما روضة من ریاض الجنة أو حفرة من حفر النیران».

چیزی‌که آدم را از همه مقاطع و منازل عبور می‌دهد و همه رحم‌ها و قبرها را بهشتی می‌نماید، توحید است، که سرور اهل قبور است؛ «اللهم أدخل علی اهل القبور السرور».

توحید، روح ساری در عالم است که همه چیز را در خود فانی نموده است. و خداوند با نفخ آن، عالم را نمودار کرده است. همان جلوه اعظم و بی‌کران الهی، که از فراز عرش، آدم را به خروج از قبور و بعثت الی الله دعوت می‌کند.

#استاد_محمود_امامی
(با تصرف و تلخیص)

#قبر
#بعثت
#ملک_داعی
#توحید

@sooyesama

ملک داعی به حقیقت می‌خواند. حقیقتی که عرش الهی را فرا گرفته و چونان سیلی از ساقه‌های عرش به اقیانوس عالم سرازیر می‌گردد؛ «کان عرشه علی الماء»؛ «ینحدر منی السیل و لا یرقی الی الطیر».

او به «الرحمن» دعوت می‌کند که مستولی بر عرش است؛ «الرحمن علی العرش استوی». او داعی به یک چنین حقیقت فراگیر و گسترده‌ای است؛ «ان رحمتی وسعت کل شیء».

ملک داعی در واقع همان جذبه الرحمن است که نغمه خوش‌آهنگ او عالم را به سوی حقیقت مستولی بر عرش فرا می‌خواند؛ «جذبة من جذبات الرحمن خیر من عبادة ثقلین»

و آدم تنها مخلوقی است که نغمه داعی را می‌شنود و از قبرهای عوالم، یکی پس از دیگری مبعوث می‌گردد. تا اینکه با فنای در الرحمن، بر عرش مستولی می‌شود.

شاید به همین جهت مبعث پیامبر خاتم (ص) در انتهای ماه رجب واقع شده است. گویی مبعث ختمی مرتبت، انعکاس نغمه داعی در بنیه آدمی است.

#استاد_محمود_امامی
(باتصرف و تلخیص)

#ملک_داعی
#جذبه_الرحمن
#بعثت_خاتم

@sooyesama

مناجات شعبانیۀ حضرت امیر (ع)، مناجات همۀ انبیاست و حضرت بقیةالله (عج) هم این دعا را می‌خواند. لذا دعاهایی که در مناجات شعبانیه هست، دعاهای حضرت بقیةالله است. این دعاها، دعای حقیقی است. اگر خواستی حضرت بقیةالله (عج) را زیارت کنی باید این دعا را بفهمی.

#استاد_محمود_امامی

#مناجات_شعبانیه
#زیارت_بقیه‌الله

@sooyesama
@malakedaei

عبادت هدف نهایی در سلوک آدمی است و مایه اماته (فنا) و احیای (بقا) آدمی می‌گردد. هر عبادتی کشف تازه‌ای است که ما بدان توجه نداریم.

هیچ کشف و کرامتی، از خود عبادت برتر نیست، تا به‌عنوان پاداش عبادت قرار گیرد. افسوس که نمی‌دانیم چه کیمیای گران‌بهایی در دست داریم و می‌خواهیم آنرا به گوهرهای کم‌ارزش‌تری بفروشیم. سعدی علیه الرحمه چه زیبا فرموده است:

گویند تمنایی از دوست بکن سعدی
جز دوست نخواهم کرد از دوست تمنایی

#استاد_محمود_امامی

#عبادت
#فنا
#بقا

@sooyesama

خداوند تبارک و تعالی می‌فرماید: "واعبد ربک حتی یاتیک الیقین". برخی چنین تفسیر می‌کنند که عبادت هدف نهایی نیست و مقدمه‌ای برای یقین است. از نگاه ایشان عبادت، وسیله و کالایی است که برای دست‌یابی به علم و معرفت، به‌کار می‌آید.

این تفسیر ناقص است؛ زیرا یقین، همواره متعلقی می‌خواهد و متعلق آن در آیه شریفه، خودِ عبادت است. بنابراین معنای آیه چنین می‌شود که خدا را بندگی کن تا به بنده بودنت یقین پیدا کنی.

آدمی هر چیزی را که تمرین کند به همان یقین می‌یابد. برای نمونه اگر تمرین خطاطی کند اندک‌اندک همان خطاطی را به‌گونه یقینی و بدون خطا انجام می‌دهد. پس متعلق یقین در هر بخشی، وابسته به تمرینی است که انجام می‌شود. اکنون اگر عبادت را تمرین کند، به عبادت یقین پیدا می‌کند و حقیقتا عبد می‌گردد.

اگر آدمی به عبودیت و فقر ذاتی خود یقین پیدا کرد، آن‌گاه به حقیقت "الموت" که همان فنای در توحید است، دست خواهد یافت. و سپس روح الهی در او دمیده می‌شود.

این روشی است که از همه روش‌های سلوکی برتر است و زودتر و ژرف‌تر آدمی را به مقصد نهایی خود می‌رساند.

ما هنگامی‌که عبادت می‌کنیم باید توجه داشته باشیم که هیچ پاداشی برای عبادت در نظر نگیریم؛ زیرا عبادت مقصد نهایی ماست.

از همان هنگام که واردِ عبادت می‌شویم، فرمان الهی در ما دمیده شده است. فرمان که آمد ما را از خویش فانی کرده و حیات الهی به ما خواهد بخشید.

عبادت هدف نهایی در سلوک آدمی است و مایه اماته (فنا) و احیای (بقا) آدمی می‌گردد. هر عبادتی کشف تازه‌ای است که ما بدان توجه نداریم.

هیچ کشف و کرامتی، از خود عبادت برتر نیست، تا به‌عنوان پاداش عبادت قرار گیرد. افسوس که نمی‌دانیم چه کیمیای گران‌بهایی در دست داریم و می‌خواهیم آنرا به گوهرهای کم‌ارزش‌تری بفروشیم. سعدی علیه الرحمه چه زیبا فرموده است:

گویند تمنایی از دوست بکن سعدی
جز دوست نخواهم کرد از دوست تمنایی

#استاد_محمود_امامی

#عبادت
#فنا
#بقا

@sooyesama

سالکی از استاد پرسید: چگونه خدمت حضرت بقیة الله ع رسیم؟

استاد فرمود: واجبات را انجام دهید و محرمات را ترک کنید.

سالک ابتدا پنداشت که استاد او را لایق نیافت و پاسخ حقیقی را پنهان کرد. لذا سوال خویش را تکرار نمود. اما دوباره همان پاسخ را شنید. با خود گفت: اگر به این دستور عمل کنم، پس از چهل روز، حتما حضرت را خواهم دید.

استاد فرمود: خودِ انجام واجبات، دیدار حضرت است. دیدارِ حقیقتِ حضرت!

#استاد_محمود_امامی

#زیارت_بقیه‌الله

@sooyesama

مرحوم میرزا جواد آقا در «المراقبات» می‌فرماید: مهم‌ترین مراقبت ماه رجب، توجه و تذکر ملک داعی است.

وقتی‌که طفل به سن تحصیل رسید، باید مرتب به او تلقین کرد که شما یک استعداد علمی داری که باید با تحصیل، تغذیه شود؛ زیرا طفل مایل به بازی است و کنده شدن از بازی‌گری برای او دشوار است.

انسان‌ها طفل راه خدا هستند. باید مرتب یادآوری کنند که یک استعداد الهی دارند و باید آنرا پرورش دهند. وگرنه بازی‌های دنیا انسان را سرگرم می‌کند.

ملک داعی همان بنیهٔ الهی است، که آدمی را به ملکوت اعلی دعوت می‌نماید. باید به این شأن از وجود خویش توجه مداوم داشته باشیم. تا ندای آن‌را ادراک کنیم.

طبق برخی روایات، ملک داعی که در ماه رجب، تنها شب‌ها رخ می‌نماید. در ماه رمضان صبح و شام، در حال دعوت آدم به ملکوت عالم است.

سبب این أمر، روزهٔ روز و عبادات شب است که آدم را در أمر الهی شناور می‌نماید.

#استاد_محمود_امامی
(با تصرف و تلخیص)

#ملک_داعی
#ماه_رمضان

@sooyesama

هر مخلوقی در فصل شکوفایی‌اش، نیاز بیش‌تری به غذا دارد.

لذا در بهار که فصل شکوفایی گیاهان است، نیاز به غذای نباتی افزایش می‌یابد. از این روی گیاهان به آب و نور و هرچه که غذایشان است، احتیاج بیش‌تری پیدا می‌کنند.

در حالی‌که در پاییز و زمستان که فصل فسردگی و ایستایی گیاهان است، نیاز به غذا در آن‌ها کم‌تر است.

آدمی نیز در فصل شکوفایی‌اش این‌گونه است. ما دو فصل شکوفایی آدمیت داریم:
یکی رجب و شعبان و رمضان
و دیگری ذی‌قعده و ذی‌حجه و محرم.

آدم در این دو فصل شکوفایی نیازش به غذای حقیقی‌اش که توحید است، بیش‌تر است. چرا که زمینه رشد و شکوفایی آدمیتِ آدم در این ایام بیش‌تر است.

لذا در این ایام دستورات بیش‌تری از سوی شریعت وارد شده، تا در این بستر آماده، آدمیت ما رشد بیش‌تری داشته باشد.

#استاد_محمود_امامی
(ارسالی از اعضای محترم)

#فصل_شکوفایی_آدمی

@sooyesama

بیش‌تر لغزش‌های بشر ریشه در آن دارد که دارایی پیامبران (ص) را دارایی نمی‌شمارد. ازاین‌رو درپی دستیابی به آن بر نمی‌آید. اما امور حسی و علمی را دارایی پنداشته و همه تلاش خود را برای دست‌یابی و گسترش آن به‌کار می‌گیرد.

انسان باید بپذیرد که پیامبران (ع) یک دارایی واقعی داشتند که برتر از حس و علم است. گرچه انسان در آغاز نمی‌تواند برتری نبوت را به‌تفصیل دریابد، اما اجمالا به‌کمک عقل می‌تواند این دارایی را باور کند. اگر باور کرد آن‌گاه درپی تحصیلش بر می‌آید وگرنه دنبال آن نخواهد رفت؛ «ذَٰلِكَ الْكِتَابُ لَا رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِّلْمُتَّقِينَ * الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ».

ایمان به غیب همان باور به دارایی نبوتی است که پیامدهای آن عبادات ظاهری است. عبادات دستورالعمل‌هایی است که نور نبوت را در آدم شکوفا کند. اما نخست باید آن‌را باور کنیم.

اینکه حضرت سجاد (ع) در شب ۲۷ رمضان از آغاز تا انجام شب، از خداوند «تجافی از دار غرور» و «الموت» را درخواست می‌فرمود برای ما یک درس است؛ زیرا بهترین انسان در بهترین زمان، بهترین درخواست را خواهد داشت. و بهترین درخواست همین گذر از فریب دنیا و بازگشت به دامان حقیقت است که همه این‌ها با الموت [فنا] رخ می‌دهد.

ما باید در این تقاضای حضرت سجاد (ع) بیاندیشیم و از اصرار ایشان دریابیم که یک دارایی برتری درمیان است که فراتر از حس و علم است. باور این نکته کلید راهیابی به بیت نبوت خواهد بود.

#استاد_محمود_امامی

#باور_به_غیب
#تجافی_دار_غرور
#الموت

@sooyesama

شخصی پرسید: چگونه می‌توان به «موت اختیاری» دست یافت؟ به او گفته شد: با عبادت.

شخص سؤال‌کننده گفت: با عبادت نمی‌شود. من سال‌ها اهل عبادات بوده‌ام اما هنوز به این معنا دست نیافته‌ام.

این شخص معنای عبادت و موت اختیاری را نمی‌داند. او می‌پندارد که اگر خلع بدن نموده و از کالبد جسمانی بیرون آید، به موت اختیاری دست یافته است.

خلع بدن را با کمی ریاضت می‌توان تحصیل کرد؛ برخی مرتاضان هندی نیز از این قدرت‌ها دارند.

اگر از بدن جسمانی در آمدی، در قالب مثالی قرار می‌گیری. یعنی از یک قبر تنگ، به قبر گشاده‌تری می‌روی. در حالی‌که آدم حقیقی کسی است که از همه قبرها (حدود) بیرون آمده و در حقیقت مطلق فانی شود.

چیزی‌که عبادت به انسان می‌دهد فنای در توحید افعالی است. موت اختیاری همین است که عبد، اختیار خود را در اختیار خداوند فانی نماید.

اختیار خدا همان دستورات فقهی و اخلاقی است که در شریعت مقدس تبیین شده است.

هرکس به هر اندازه به «أمر» خدا پناهنده شد، به همان اندازه به «موت اختیاری» رسیده است. چه توانایی خلع بدن را داشته باشد و چه نداشته باشد.

البته موت اختیاری مراتب بالاتری نیز دارد، که فنای در توحید افعالی، آغاز آن‌ها است.

#استاد_محمود_امامی

#موت_اختیاری
#خلع_بدن

@sooyesama

سید الشهدا ع در اواخر دعای عرفه، پس از مقدمه سازی‌های فراوان، می‌فرماید:
«أسألک اللهم حاجتي التي ان اعطيتنيها لم يضرني ما منعتني، و ان منعتنيها لم ينفعني ما اعطيتني، اسألک فکاک رقبتي من النار...»؛
(خدایا از تو می‌خواهم خواسته‌ای را که اگر عطایم کنی از منع دیگر نعم ضرری نبینم. و اگر از آن منعم نمایی از دریافت دیگر نعم نفعی نبرم؛ گردنم را از آتش رها ساز)

این آتش، همان جهل و دوری از خداوند است که منشاء تمام شرور و بدیهاست. و با رفع آن همه خیرات و کمالات به بار خواهد نشست.

لذا پس از این دعا و اجابت آن، لحن امام عوض می‌شود و دعا اوج می‌گیرد. و فضا، فضای دیگری می‌شود. چراکه جهل و دوری از خدا (با تمام مراتبش) رفع می‌گردد و معرفت و قرب با تمام مراتبش، حاصل می‌شود. آنگاه زبان دعا تغییر می‌کند و حقایق توحیدی نمایان می‌گردد.

تا جائیکه برخی پنداشته‌اند بخش‌های پایانی دعا (الهی انا الفقیر فی غنای، فکیف لا یکون فقیرا فی فقری...) جزء کلام امام نیست و توسط دیگران الحاق شده است.

اما حقیقت آن است که فرازهای پایانی دعای عرفه، استجابت فرازهای قبلی آن است.

#استاد_محمود_امامی

@sooyesama

#استاد_محمود_امامی

#عبد_الله

@sooyesama

نقل می‌کنند که یزید پس از خطبه امام سجاد ع، اظهار پشمیانی نمود و ابن زیاد را مقصر معرفی کرد. سپس از امام ع راه‌کار توبه خواست. حضرت سجاد ع نماز غفیله را آموزش فرمود.

حضرت زینب ع، که تعجب اطرافیان را از این عمل امام دید، پیش‌قدم شد و از سبب این کار پرسید.امام ع فرمود: او توفیق توبه نخواهد یافت.

ظاهرا سببش این است که در نماز غفیله داریم: «لا اله الا انت، سبحانک انی کنت من الظالمین». و کسی‌که مملو از «من» است، هیچ‌گاه نمی‌تواند بگوید: «کنت من الظالمین».

بشر وقتی‌که پر از «من» شد، اشتباهاتش را توجیه می‌کند. و هرگز نمی‌تواند نقص و زشتی «من» را بپذیرد.

حضرت یونس ع، در ظلمات ثلاث، ندا داد: «لا اله الا انت، سبحانک انی کنت من الظالمین»، و از غم نجات یافت.

آدمی اگر نقص و فقر خود را پذیرفت، راحت می‌شود. وگرنه مدام باخودش درگیر و مغموم است.

#استاد_محمود_امامی

#ذکر_یونسی

@sooyesama

انسان اگر به‌حال خود رها شود سرکش می‌شود. یعنی از بندگی بیرون رفته و ادعای خدایی می‌کند؛ "ان الانسان لیطغی ان راه استغنی" (علق، آیه ۶).

ازاین‌رو بلاها، دردها و سختی‌های زندگی دنیا، رحمت رحیمیه خداست تا آدمی را از طغیان دور نگاه دارد. برای همین زندگی پیامبران (ع) و اولیای الهی پر از سختی و بلا بوده است.

معمولا آنها که در رفاه غرق می‌شوند خوی فرعونی‌شان بیدار می‌شود و آتش نفس‌شان شعله‌ور می‌گردد. اما آنان‌كه به بلاها دچار می‌شوند دل شکسته‌ای دارند و گاه و بیگاه خدا را می‌خوانند.

امام حسین (ع) در شب عاشورا به یاران باوفایش فرمود: خداوند منازل شریف را با تحمل مکروه به بندگانش می‌بخشد.

#استاد_محمود_امامی

#بلا
#بندگی
#تحمل_مکروه

@sooyesama

صفر، ماهی است که خاتم الانبیاء (ص) در آن رحلت می‌کند. ظرفی از زمان که جایگاه فقدان نبوت است. لذا نَحس و بلاخیز است. هر جایگاهی که فاقد روح نبوت باشد، نحس و بلاخیز است.

البته زمان و مکان، به خودی خود، نه نحس‌اند و نه سعد. اما اتفاق‌هایی که در آنها روی می‌دهد بدان‌ها رنگ می‌دهد و سبب نحسی یا سعدی آن‌دو می‌گردد. مانند روز عاشورا و مکان کربلا که نقش ویژه‌ای در تربیت نفوس دارد.

ماه صفر نیز جایگاه رحلت خاتم الانبیاء (ص) است. و هرجا که روح نبوت نباشد نحس خواهد بود. اما ربیع‌الاول (که جایگاه میلاد نبی است) سعد و موجب رشد آدمی است.

اینکه پیامبر (ص) فرمود: «هرکه مرا به خروج صفر بشارت دهد، او را به بهشت بشارت می‌دهم». مراد این است که هرکس از اقامت در صفر (فقدان روح نبوت) خارج شود، وارد بهشت شده است.

حرام و مکروه، «صفر» اند؛ یعنی فاقد روح نبوت هستند، و واجب و مستحب، «ربیع» اند؛ یعنی واجد روح نبوت هستند.

#استاد_محمود_امامی

@sooyesama

همه مقاطع زندگی انسانهای کامل، الهی و قابل زیارت است. اما برخی مقاطع گنجایش بیشتری برای ظهور توحید داشته است.

اکنون حضرت سیدالشهدا ع را در سه مقطع مورد توجه قرار دهید: روز عرفه، روز عاشورا و روز اربعین.

در عرفه، حضرتْ یک تقاضای توحیدی والایی را مطرح می‌نماید و در فقرات دعای عرفه به نمایش می‌گذارد. این فعلا دعا و درخواست است. اما دعایی برخواسته از جان مبارک حضرت، که اقتضای وجودی اوست.

در عاشورا این دعا استجابت می‌شود و حوادثی پیش می‌آید که حضرت سیدالشهدا ع را به اوج تجلی توحیدی می‌رساند. در اینجا، آنچه پیشتر دعا بود، ظهور نموده و حضرت مظهر آن واقع شده است.

در اربعین این تجلی توحیدی به مقام ختمیت می‌رسد؛ زیرا پس از عاشورا حوادث و بلایای تلخ‌تری رخ داد که همان اسارت آل الله بود. و سر مبارک حضرت که همراه این قافله بود، ناظر این قضایا بود. لذا این ابتلائات جدید، یک تجلیات عمیق‌تری می‌آورد که همان ختم تجلی توحیدی است.

لذا زیارت ایشان در روز اربعین اهمیت ویژه‌ای دارد و از نشانه‌های مومن شناخته می‌شود. چراکه یوم اربعین روزی است که اوج توحید در حضرت نمودار شده است. لذا زیارت حضرت در این حال، آثار ویژه‌ای خواهد داشت.

اینکه بیش از بیست میلیون نفر در چنین روزی، جذب این ساحت مقدس می‌شوند بخاطر همین ختم در تجلی است که دل‌ها را شیدا نموده است.

#استاد_محمود_امامی

@sooyesama