بهش گفتم:
تنها دلیلی که دارم ادامه میدم، لبخند تو و مامانه بابایی:)

من جزو اون یه درصد ادم خوشبخت هستم که باباشون با تموم سختگیریاش رفیقشونه و بعد اشتباهاتشون دستشونو محکمتر میگیره و بیشتر قلبشنو ناز میکنه:)))

جوری که کار کردن بهم اعتماد به نفس میده>>>>>

غمکده من:)

بغل کن روحمو که خسته‌س...

باید ظرف بشورم، کفشامو تمیز کنم، دوش بگیرم، کار کنم، درس بخونم و عصر هم میخوام برم بیرون.

ممنون که منو به خودم برگردوندی.

یچیزی مرده از پریروز. یه چیزی مثل همه‌ی حسای خوب.

ولی واقعاً من همیشه اینجوری بودم که وقتی یکی ناراحتم می‌کرد به جای تلافی کردن یا گله کردن، خودمو براش کمرنگ‌تر می‌کردم.
یعنی چی؟
یعنی اینکه هر بار می‌شکستم درصد کمتری از من درگیرِ اون آدم می‌شد. مثلاً بعضیا دیگه اصلاً منو ندارن ولی نمیدونن...