🍃🌼🍃 ХАЙРЛИ ОКШОМ КАЛБИ ГУЗАЛЛАРИМ🍃🌼🍃

🍃🌸🍃СОГСАЛОМАТ ИШДАН ЧАРЧАМАЙ КАЙТДИНГЛАРМИ...🍃🌸🍃

🍃🌺🍃БУГУНГИ ОКШОМИНГИЗ ХАР КУНГИДАНДА ХАЙРЛИ ВА ЛАТОФАТЛИ БУЛСИН МЕХРИБОНЛАРИМ🍃🌺🍃


✨ 𝐓𝐞𝐥𝐞𝐠𝐫𝐚𝐦 |


T.me/sinovlarihayot

📝НИЯТГА БОҒЛИҚ

Яқин бир ошнам анча вақт кўринмай қолди. Сим қоқдим. Дастакни ҳеч ким кўтармади. Бу ҳол бир неча марта такрорланди. Ташвишланиб, кечроқда уйига бордим. Иккинчи қаватда, икки хонали уйда ёлғиз яшайди. Эшик қўнғироғини босдим. Ҳеч ким эшикни очмади. Ажабландим… Бирор кориҳол юз берганида албатта бехабар қолмасдим. Етмиш ёшдан ошганига қарамай, бақувват эди. Фақат оёқ оғриғидан кўп қийналарди. Оғриқ кучайган бўлса…
Уч-тўрт чақирим нарида, катта ҳовлида яшайдиган ёлғиз қизи ва куёви тез-тез хабар олиб туришини ўзидан эшитганман. Ўшалар олиб кетишдимикан? Йўғ-а, куёвиникида яшашни сираям хоҳламайдиган одам у. Бу фикрни ҳам ўзи айтган…
Энди қўнғироқни қўйиб, эшикни устма-уст тақиллатдим. Тағин жимлик. Рўпарадаги эшикдан қўшни аёл мўралади. Унга хижолатангиз қараганча:
-Билмайсизми, Юсуф ака бирор ёққа кетганларми? – деб сўрадим.
-Пешиндан кейин кўрувдим, уйларига кириб кетувдилар.
-Ухлаб қолдилармикан? – деб ҳайратимни яширолмадим.
-Йўғ-е, ҳали эрта-ку, — аёл елка қисди. – Яна уриниб кўринг… қулоқлари сал оғир, эшитмаган бўлсалар… – эшик ёпилди.
-А? — дея анграйиб қолдим. Сўнг қўнғироқни яна босиб, эшикни тақиллатдим. Ўша ҳол.
Учрашувдан умидни узиб, изимга қайтдим. Пастга тушиб, иккинчи қават деразасига назар солдим. Ажабо, кабинет аталмиш хонадан тушган ёрқин чироқ нури пастдаги кичкина боғчани ёритиб турибди!
“Иш билан жиддий банд бўлса, ҳеч нимани эшитмагандир, — деган хаёлга бордим. – Яна бир уриниш керакмикан?”
Айни шу топда хаёлимга ажиб фикр келди. Боғча атрофини қуршаган жонли тўсиқдан ярим қулочча узунликдаги шохни синдириб олдим-да, аниқ мўлжаллаб, дераза ойнасига отдим. Нақ нишонга урибман! Аммо тарссиллаган овоздан ўзим чўчиган ҳолда жуда хижолат чекдим. Худди шу чоғ дераза очилиб, ошнамнинг катак кўйлакдаги кенг келбати намоён бўлди. Қувончим ичимга сиғмай:
-Бормисиз! – дея иккала қўлимни баланд кўтардим.
Юсуф ака ҳам қўлларини кўтариб, жилмайганча силкитди. Сўнг ортига бурилди. Салдан кейин очиқ эшик ёнида қучоқлашиб кўришдик.
-Соғлиқ жойидами? – деб сўрадим ундан устол атрофига ўтирганимиздан сўнг. — Кўринмай қолдингиз?
-Курсида китоб ўқиб ўтирувдим, ойнага урилган шохчани кўриб қолдим…
-Э… эшикни роса дўппосладим… Банд экансиз-да, эшитмабсиз…
-Ҳа, оёғим оғриғи бир оз пасайди.
Қўшни аёлнинг гапи эсимга тушиб:
-Қулоғингиз яхши эшитмаяптими? – деб сўрадим.
-“Қутадғу билик”ни қайтадан ўқияпман. Зўр асар!
Бош силкитиб, маъқуллашдан ўзга иложим қолмади. Кейин кулимсираганча қулоғимни кўрсатиб:
-Бунга нима қилди? — дедим овозимни кўтариброқ.
Энди Юсуф ака фикримни англаб, хўрсинди, “И-ҳиҳ” деганча синиқ кулди. Кейин хўрсинганча кечмиш воқеани гапириб берди:
-Охирги чоғларда оёғим қаттиқ оғриб, юролмай қолдим. Хусусан, кечалари кўп азоб чекардим. Бир кеча оғриққа, юролмаслик азобига чидолмай, Худога нола қилиб: “Эй, Художон, мени юришдан жудо қилмай, оёқларимни оғритмай, бунинг ўрнига қулоғимни кар қилсанг бўлмасмидики, маза-матрасиз гапларни эшитишдан ҳам қутулардим”, деб юборибман.
Кулгим қистади, аммо кулмадим, ошнамга саволомуз қарадим.
-Қизиқ бўлди: оғриқ таққа тўхтаб, қотиб ухлаб қолибман. Яхши кайфиятда уйғониб, ўрнимдан турсам, ҳеч қанақа оғриқ сезмадим. Қушдай енгилман. Хонада бемалол юриб, телевизор қулоғини бурадим. “Ассалом, Ўзбекистон”ни кўриб борардим. Ажаб, ҳаракатлар, тасвирлар бор, оғиз очиб, юмишяпти, овоз йўқ. Шоша-пиша бошқа каналларни бурадим. Ҳаммасида шундай.

​​​-Ўзи баъзан овоз йўқолиб қолади…
-Э, йўқ, оёқоғриқ тўхтади. Телевизорни текшириб кўриш учун қизимга сим қоқдим. Телефонлар ҳам соқов бўлиб қолганми, деб ўйладим. Мен гапираман, бақираман, қизим жавоб қайтармайди. Жаҳлим чиқади… Ярим соатдан кейин қизим ҳаллослаб келиб қолди. Ўзининг калидида эшикни очган, уйга кирган, билмаганман. Келиб, мени қучоқлаб олди, нима деганини билмайман. Бир вақт йиғлаб юборса бўладими? Кўзёшидан сездим. Шунда билдим: қулоқларим том битган экан.
-Ниятингиз ижобат бўлибди-да, — дедим лаб тишлаб.
-Аҳ? — деб Юсуф ака менга анграйиб қаради.
Гапимни баланд овозда такрорладим. Бироқ, фойдаси бўлмади. Шундан кейин устол устида турган оқ қоғозларнинг бирига: “Доим яхши ният қилиб юриш керак: яхши ниятгаям, ​​ёмонигаям фаришталар омин деяркин” , деб ёздим. Ёзувни ўқиб:
-Ёмон ният дарров қабул қилинганига қаранг! – деди ошнам гулдираган овозда, ўзидан норози бўлиб. –Лекин қулоқ ҳам жуда керак экан-да.
-Оллоҳ-таоло одамни шундай яратганки, бирорта ортиқча аъзонинг ўзи йўқ.
-Аҳ?
Энди кулишга мажбур бўлдим. Кейин тилимга келган сўзларни таржимон – қоғозга туширдим: “Донишмандлар демишларки, яхши ният доимо ҳамроҳингиз бўлсин ва уни адо этиш пайида бўлинг. Оллоҳ: “Сендан ҳаракат, мендан баракот”, деган.
-Рост! – деди ошнам ёзувга қараб олиб, билагимдан сиқиб. — Оғриқ зўридан буни унибман-да, мана, жабрини ўзим ҳам, бошқалар ҳам тортаяпти.
-“Ҳар қалай, ишлаяпсиз экан”, деб ёздим.
-Худога шукур, энди ўзимгаям, бошқаларгаям – бутун оламга фақат яхшилик тилайман!
“Яхшиликдан ҳам улуғроқ ният бормикан?” — деган ўй хаёлимдан кечди ва дарҳол ўрнимдан туриб, ошнамни бағримга босдим.
T.me/sinovlarihayot

👟 Oq oyoq kiyimlarni oqartirishga qiynalasizmi?

Unda shu usul bilan yuvib ko'ring, natijasi albatta xursand qiladi👍🏻.

☝️🏻Qovoqli kózlarga strelka yarashmaydi desangiz adashasiz.

😇 Tóg'ri chizishni órganib olsangiz bólgani.

Ассалому алайкум ва рахматуллоху ва барокатух..!


🌻 Бугун Сешанба кунни Аллоҳ файзидан, баракотидан барчаларимизни насибадор қилсин.

Қалбингиз иймонга, ✨
Уйингиз қувончга, ✨
Юзингиз нурларга, ✨
Кунингиз ҳайрли солиҳ амалларга тўла бўлсин!
Хонадонингизни файзу-барокат тарк этмасин!


✨ 𝐓𝐞𝐥𝐞𝐠𝐫𝐚𝐦 |

T.me/sinovlarihayot