پیام نوروزی وحید سرخ گل، زندانی سیاسی پادشاهی‌خواه محبوس در زندان اوین به مناسبت نوروز ۲۵۸۳ شاهنشاهی

به نام ایران
به نام زهرا خواهرم، به نام مهسا، به نام بی‌بی گوهر مادرم
به نام نوروز که زهر شد به کام ما، عیدی که چهل و چند سال است جز یادآور غم عزیزان و قهرمانان وطن نیست.
عیدی که جای خالی سر سفره فراوان دارد؛ اما عید است، از خنده باید گفت؛ خنده‌های کیان زمان آب‌تنی، خنده نیکا که می‌خواند «سلطان قلبم ...» خنده حمیدرضا که می‌خواند «بارون اومد و یادم داد».
چند سال پیش دغدغه عید، جز خالی‌بودن جیب‌های همیشه خالی‌مان نبود، بی‌تفاوتی به خالی‌بودن جای آدم‌ها آسان نیست. اگر با سکوت‌ دوباره بی‌تفاوتی‌مان را جار بزنیم به چه می‌رسیم؟
به جای خالی وطن در شناسنامه‌های‌مان؟ یا سالگردهای بیشتر در گوشی‌ها؟
بیایید کنار همه خنده‌های زیبا، که آرزو می‌کنم همیشگی باشد، کنار خاطره‌های شیرین، گاهی کم گاهی زیاد، چند دقیقه جای سکوت و تفکر، برای ایران‌مان فریاد بزنیم؛ مهم نیست نعره‌ای که می‌کشیم پر از خشم باشد یا بغض، مهم این است که سکوت نکنیم و جای خبربازی، خبرساز باشیم.
نوروز پیروز


@Siasattalkh