«این قانون نانوشته»
#در_حاشیه
#سیدمحمدامین_سپیده‌دم
▫️همیشه می‌گویند اگر خواستید کسی را برای یک مسئولیت انتخاب کنید، اول نگاهی به تخصص او بیندازید تا شرایط لازم برای واگذاری آن جایگاه را داشته باشد و اصطلاحاً بتواند از پسش بربیاد و در دومین مورد هم به تعهدی توجه کنید که او باید به کار و هدف و مسیر پیش رویش داشته باشد تا از جان و دل مایه گذاشته و در آن کار کم نگذارد و زیر بار مشکلات و فشارهایی که ممکن است در طول مسیر سراغش بیایند، شانه خالی نکند.
▫️در شریف اما قانون نانوشته‌ای هم در عمل و حین واگذاری بسیاری از مدیریت‌ها به افراد، پیاده می‌شود که معتقد است بخش قابل توجهی از مسئولیت‌های حساس و مهم را نمی‌توان به یک فرد غیر هیئت‌علمی سپرد؛ تفکری که مثلا یک روز، مانع از تصدی مدیریت‌های فرهنگی و اجتماعی توسط افراد غیر هیئت‌علمی می‌شود و روز دیگر مدیریت‌های اداری و حتی عمرانی را به یک عضو هیئت‌علمی واگذار می‌کند!
▫️این توافق نانوشته، از معاونت‌های اداری-مالی و البته فرهنگی-اجتماعی دانشگاه گرفته تا تربیت‌بدنی و حوزه ریاست و حتی مسئولیت فناوری اطلاعات و ارتباط با صنعت دانشگاه را فقط و فقط برازنده‌ی یک عضو هیئت‌علمی می‌داند و حاضر نیست فردی خارج از ساختار اساتید و ای‌بسا حتی یک دانش‌آموخته‌ی آشنا و مسلط در آن حیطه را به‌راحتی در این مسئولیت‌ها قرار دهد؛ اصولاً شاید این نگاه هم وجود داشته باشد که کسی غیر از اعضای هیئت‌علمی اصلاً نمی‌تواند معاون یا حتی رئیس دانشگاه شود یا در سطوح پایین‌تر، مسئولیت امور فرهنگی، اجتماعی، تربیت‌بدنی، عمرانی، اداری، ارتباطات، حوزه ریاست و... شریف را بر عهده بگیرد و اصطلاحاً از پس آن بر نخواهد آمد.
▫️موضوعی که باعث می‌شود نه تنها تخصص‌گرایی در بعضی از این نقاط کمتر شود و دایره انتخاب هم محدود به همین اعضای هیئت‌علمی موجود شود، بلکه رودربایستی‌های موجود بین استادان کاری خواهد کرد که نتوانند به راحتی فرد مسئول را پس از پایان مسئولیتش، سوال و جواب کنند یا در صورت کم‌کاری با وی خداحافظی کنند؛ از زاویه‌ی شخصی هم اگر نگاه کنید، پس از قبول مسئولیت، مشکلات مختلفی بر اثر همین سرشلوغی‌ها نصیب استادان می‌شود و فعالیت‌های آموزشی و پژوهشی‌شان می‌تواند دچار اختلال شود.
▫️این یادداشت البته قرار نیست لزوم قرار گرفتن یکی از اعضای هیئت‌علمی در جایگاه‌های تخصصی مثل بخش‌های پژوهشی، آموزشی و جذب و ارتقاء استادان و... را نفی کند، اما قانون نانوشته‌ی انحصار همه مدیریت‌ها به استادان و اعضای هیئت‌علمی باتوجه به سرشلوغی‌ها یا تجربه یا تخصص ناکافی برخی از آن‌ها، بعید است وضعیت شریف در خیلی از نقاط را در مدت زمان مناسبی به پیشرفت قابل قبولی برساند.
🆔 @sharifdaily
#در_حاشیه
#سیدمحمدامین_سپیده‌دم
▫️همیشه می‌گویند اگر خواستید کسی را برای یک مسئولیت انتخاب کنید، اول نگاهی به تخصص او بیندازید تا شرایط لازم برای واگذاری آن جایگاه را داشته باشد و اصطلاحاً بتواند از پسش بربیاد و در دومین مورد هم به تعهدی توجه کنید که او باید به کار و هدف و مسیر پیش رویش داشته باشد تا از جان و دل مایه گذاشته و در آن کار کم نگذارد و زیر بار مشکلات و فشارهایی که ممکن است در طول مسیر سراغش بیایند، شانه خالی نکند.
▫️در شریف اما قانون نانوشته‌ای هم در عمل و حین واگذاری بسیاری از مدیریت‌ها به افراد، پیاده می‌شود که معتقد است بخش قابل توجهی از مسئولیت‌های حساس و مهم را نمی‌توان به یک فرد غیر هیئت‌علمی سپرد؛ تفکری که مثلا یک روز، مانع از تصدی مدیریت‌های فرهنگی و اجتماعی توسط افراد غیر هیئت‌علمی می‌شود و روز دیگر مدیریت‌های اداری و حتی عمرانی را به یک عضو هیئت‌علمی واگذار می‌کند!
▫️این توافق نانوشته، از معاونت‌های اداری-مالی و البته فرهنگی-اجتماعی دانشگاه گرفته تا تربیت‌بدنی و حوزه ریاست و حتی مسئولیت فناوری اطلاعات و ارتباط با صنعت دانشگاه را فقط و فقط برازنده‌ی یک عضو هیئت‌علمی می‌داند و حاضر نیست فردی خارج از ساختار اساتید و ای‌بسا حتی یک دانش‌آموخته‌ی آشنا و مسلط در آن حیطه را به‌راحتی در این مسئولیت‌ها قرار دهد؛ اصولاً شاید این نگاه هم وجود داشته باشد که کسی غیر از اعضای هیئت‌علمی اصلاً نمی‌تواند معاون یا حتی رئیس دانشگاه شود یا در سطوح پایین‌تر، مسئولیت امور فرهنگی، اجتماعی، تربیت‌بدنی، عمرانی، اداری، ارتباطات، حوزه ریاست و... شریف را بر عهده بگیرد و اصطلاحاً از پس آن بر نخواهد آمد.
▫️موضوعی که باعث می‌شود نه تنها تخصص‌گرایی در بعضی از این نقاط کمتر شود و دایره انتخاب هم محدود به همین اعضای هیئت‌علمی موجود شود، بلکه رودربایستی‌های موجود بین استادان کاری خواهد کرد که نتوانند به راحتی فرد مسئول را پس از پایان مسئولیتش، سوال و جواب کنند یا در صورت کم‌کاری با وی خداحافظی کنند؛ از زاویه‌ی شخصی هم اگر نگاه کنید، پس از قبول مسئولیت، مشکلات مختلفی بر اثر همین سرشلوغی‌ها نصیب استادان می‌شود و فعالیت‌های آموزشی و پژوهشی‌شان می‌تواند دچار اختلال شود.
▫️این یادداشت البته قرار نیست لزوم قرار گرفتن یکی از اعضای هیئت‌علمی در جایگاه‌های تخصصی مثل بخش‌های پژوهشی، آموزشی و جذب و ارتقاء استادان و... را نفی کند، اما قانون نانوشته‌ی انحصار همه مدیریت‌ها به استادان و اعضای هیئت‌علمی باتوجه به سرشلوغی‌ها یا تجربه یا تخصص ناکافی برخی از آن‌ها، بعید است وضعیت شریف در خیلی از نقاط را در مدت زمان مناسبی به پیشرفت قابل قبولی برساند.
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
