«یا اسمش را عوض کنید، یا رسمش را»

#در_حاشیه
#سیدمحمدامین_سپیده‌دم

❇️ هر رویداد، فعالیت، برنامه یا اثر تولید شده، زمانی می‌تواند عملکرد خود را «مطلوب» یا «موفق» بداند که به‌عنوان ابتدایی‌ترین نکته، بتواند حداقل انتظاراتی که مخاطب از او دارد یا خود در ذهن آن‌ها ایجاد کرده را برطرف کند؛ در غیر این‌صورت، هم طرف مقابل را دلسرد و سرخورده خواهد کرد و هم به اعتباری که داشته ضربه وارد خواهد شد.

▫️#نمایشگاه_کار هم از این قاعده مستثنی‌ نبوده و نیست؛ رویدادی سالانه که امسال پس از‌ یکسال وقفه، در شریف برپا شد و تبلیغات و بازتاب‌های مختلفی هم در داخل و خارج دانشگاه، قبل، حین و پس از خود به همراه داشت.
آنچه در ابتدا به‌ذهن می‌آمد نمایشگاهی با تنوع شرکت‌ها و حوزه‌های کاری بود تا بتواند بخش خوبی از توانمندی‌ها و فعالیت‌های مهندسی را پوشش دهد و برای هرکس مطابق سلایق و توانمندی‌هایش برنامه و امکان جذب داشته باشد.

▫️واقعیت اما چندان با این ذهنیت همخوانی نداشت؛ حداقل در یک نگاه کلی به‌نظر می‌رسید شرکت‌ها آنچنان گستردگی و تنوع مناسبی بین رشته‌ها ندارند و عمدتاً در حیطه‌های محدودی از دانشکده‌های #کامپیوتر، #صنایع و #مدیریت_و_اقتصاد خلاصه شده بودند؛
از همین دو-سه دانشکده‌ هم شرکت‌های حاضر با هدف‌های مشخص و محدودی دانشجو جذب می‌کردند و می‌توان گفت که در همین دانشکده‌ها هم به نوعی عدم تنوع موضوعی در فرصت‌های شغلی دیده می‌شد و همه یا اغلب دانشجویان دانشکده‌ را شامل نمی‌شد؛ تاجایی که بعضی‌ها یه شوخی یا شاید جدی می‌گفتند «این نمایشگاه صرفاً به‌دنبال کدزن‌ها و بازاریاب‌ها و مدیر محصول‌هاست و برای بقیه فرصت شغلی خاصی ندارد.»

▫️همین باعث شده بود که از سوی دیگر، دانشجویان #عمران، #هوافضا، #مهندسی_شیمی، #نفت، #مکانیک و #مواد چندان امیدی به وجود بسترهای فعالیت در غرفه‌های حاضر نداشته و در طول برگزاری رویداد یا به جباری نرفته یا فقط برای بازدید از غرفه‌ها و چرخیدن در محیط نمایشگاه در آن حاضر شوند.
موضوعی که در دوره‌های قبلی هم نشانه‌هایی از آن در ترکیب غرفه ها به چشم می‌خورد اما به گستردگی امسال نبود.

▫️اگرچه نمی‌توان این موضوع را هم انکار کرد که نمایشگاه تا حدی نشان‌دهنده اوضاع واقعی بازار و اقتصاد ایران است و فعلاً چرخ این مجموعه‌ها بهتر می‌چرخد اما باتوجه به تنوع نسبتاً بیشتری که در دوره‌های قبلی نمایشگاه به‌چشم می‌آمد و از طرفی ظرفیت‌هایی که همین روزها در صنایع دیگر وجود دارند و در دانشگاه به‌دنبال ارتباط با دانشجویان هستند، برای دوره‌های بعدی نمایشگله یا باید به‌حال این موضوع فکری کرد و از شرکت‌های گسترده‌تری دعوت به‌حضور کرد و فرصت فعالیت دانشجویان دانشکده‌های بیشتری را ایجاد کرد یا با تغییر نام و رویکرد تبلیغاتی و اطلاع‌رسانی پیش از آن، انحصارش در چند رشته‌ اعلام شده و برای اشتغال سایر رشته‌ها، نمایشگاه‌های دیگری در روزهای دیگر سال برپا شود.

🆔 @sharifdaily

‍ «این قانون نانوشته»

#در_حاشیه
#سیدمحمدامین_سپیده‌دم

▫️همیشه می‌گویند اگر خواستید کسی را برای یک مسئولیت انتخاب کنید، اول نگاهی به تخصص او بیندازید تا شرایط لازم برای واگذاری آن جایگاه را داشته باشد و اصطلاحاً بتواند از پسش بربیاد و در دومین مورد هم به تعهدی توجه کنید که او باید به کار و هدف و مسیر پیش‌ رویش داشته باشد تا از جان و دل مایه گذاشته و در آن کار کم نگذارد و زیر بار مشکلات و فشارهایی که ممکن است در طول مسیر سراغش بیایند، شانه خالی نکند.

▫️در شریف اما قانون نانوشته‌ای هم در عمل و حین واگذاری بسیاری از مدیریت‌ها به افراد، پیاده می‌شود که معتقد است بخش‌ قابل توجهی از مسئولیت‌های حساس و مهم را نمی‌توان به یک فرد غیر هیئت‌علمی سپرد؛ تفکری که مثلا یک روز، مانع از تصدی مدیریت‌های فرهنگی و اجتماعی توسط افراد غیر هیئت‌علمی می‌شود و روز دیگر مدیریت‌های اداری و حتی عمرانی را به یک عضو هیئت‌علمی واگذار می‌کند!

▫️این توافق نانوشته، از معاونت‌های اداری-مالی و البته فرهنگی-اجتماعی دانشگاه گرفته تا تربیت‌بدنی و حوزه ریاست و حتی مسئولیت فناوری اطلاعات و ارتباط با صنعت دانشگاه را فقط و فقط برازنده‌ی یک عضو هیئت‌علمی می‌داند و حاضر نیست فردی خارج از ساختار اساتید و ای‌بسا حتی یک دانش‌آموخته‌ی آشنا و مسلط در آن حیطه را به‌راحتی در این مسئولیت‌ها قرار دهد؛ اصولاً شاید این نگاه هم وجود داشته باشد که کسی غیر از اعضای هیئت‌علمی اصلاً نمی‌تواند معاون یا حتی رئیس دانشگاه شود یا در سطوح پایین‌تر، مسئولیت امور فرهنگی، اجتماعی، تربیت‌بدنی، عمرانی، اداری، ارتباطات، حوزه ریاست و... شریف را بر عهده بگیرد و اصطلاحاً از پس آن بر نخواهد آمد.

▫️موضوعی که باعث می‌شود نه تنها تخصص‌گرایی در بعضی از این نقاط کمتر شود و دایره انتخاب هم محدود به همین اعضای هیئت‌علمی موجود شود، بلکه رودربایستی‌های موجود بین استادان کاری خواهد کرد که نتوانند به راحتی فرد مسئول را پس از پایان مسئولیتش، سوال و جواب کنند یا در صورت کم‌کاری با وی خداحافظی کنند؛ از زاویه‌ی شخصی هم اگر نگاه کنید، پس از قبول مسئولیت، مشکلات مختلفی بر اثر همین سرشلوغی‌ها نصیب استادان می‌شود و فعالیت‌های آموزشی و پژوهشی‌شان می‌تواند دچار اختلال شود.

▫️این یادداشت البته قرار نیست لزوم قرار گرفتن یکی از اعضای هیئت‌علمی در جایگاه‌های تخصصی مثل بخش‌های پژوهشی، آموزشی و جذب و ارتقاء استادان و... را نفی کند، اما قانون نانوشته‌ی انحصار همه مدیریت‌ها به استادان و اعضای هیئت‌علمی باتوجه به سرشلوغی‌ها یا تجربه یا تخصص ناکافی برخی از آن‌ها، بعید است وضعیت شریف در خیلی از نقاط را در مدت زمان مناسبی به پیشرفت قابل قبولی برساند.

🆔 @sharifdaily

«حرف غیر مفت»

#در_حاشیه
#سیدمحمدامین_سپیده‌دم

▫️تعبیر «حرف مفت» را خیلی‌هایمان به‌ توهین یا طعنه می‌شناسیم؛ اصلاً در فرهنگ جامعه هم عبارتی تخریبی به‌حساب می‌آید. جمله‌ای که اگر ذهنیت‌های رایج را درباره‌اش کنار بگذاریم، معنی مهم و جالبی دستگیرمان خواهد شد. حرف مفت را اصولاً به سخنان و باورهایی می‌توان چسباند که گوینده بابتش، هزینه مالی، آبرویی، جانی، زمانی و... نمی‌دهد، برایش سختی خاصی ندارد و اگر لازم باشد ده‌ها بار دیگر هم آن‌را تکرار می‌کند.
حالا اگر به‌وی بگوییم این صحبت یا تفکر غلط است یا اگرچه درست اما باید فلان هزینه‌ را بابتش بپردازی، احتمالاً کمی برای گفتنش صبر کرده و به عواقب آن فکر خواهد کرد؛ حالا هرچه این هزینه بیشتر باشد، مدت، میزان و نحوه فکر او بیشتر خواهد شد.

▫️این‌ مدل را می‌توان به فعالیت‌های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و حتی علمی هم گسترش داد. خیلی از حرف‌ها یا کارهای ما اصولاً هزینه خاصی ندارند؛ یا اگر هم دارند، چندان به چشم نمی‌آیند؛ مثلاً اگر انتخاب کنیم ساعت‌ها به بطالت در فضای مجازی باشیم، شاید در ظاهر ضرری نکنیم اما عمری را از دست داده‌ایم که طبق همان سخن معروف، مثل ابر می‌گذرد و کسی صدایش را نمی‌شنود تا از مصرف کردنش، ناراحت شده و به هزینه‌ای که صرف کرده، فکر کند.
بسیاری از طرفداری‌ها و مخالفت‌های سیاسی هم در همین قاعده جا می‌گیرند؛ خیلی‌هایشان بدون هزینه و با اطمینان از هزینه نداشتن انجام می‌شوند و اگر فرد احساس کند این طرفداری یا اعتراض، بهمان هزینه را برایش دارد، ممکن است به انجام کلامی یا عملی آن حتی فکر هم نکند.

▫️بعضی‌ها اما این‌طور نیستند؛ با چندین ساعت فکر و مشورت و تجربه و مشاهده و... به جمع‌بندی درباره یک موضوع خاص می‌رسند و به سمتش حرکت می‌کنند؛ در راه رسیدن هم اگرچه تلاش می‌کنند با کمترین هزینه انجامش دهند اما هزینه‌های ظاهری‌اش را به جان می‌خرند و به قول خودمان کوتاه نمی‌آیند و بزرگترین هزینه‌ها که جان و آبروی خود و عزیزانشان هست را هم پایش می‌گذارند. انسان‌هایی که تمام عمر و اعتبار و توانشان را صرف گسترش علم یا رفع محرومیت یا پیشرفت کشور یا سلامت آدم‌ها می‌گذارند، یکی از همین‌ها هستند که انتخاب کردند بزرگترین دارایی‌هایشان را در آن مسیر بگذارند.

▫️شخصیتی مثل #اسماعیل_هنیه هم یکی دیگر از همین‌هاست؛ کسی که بعد از دو ترور ناموفق، از دست دادن چهارده عضو نزدیک خانواده‌اش، چندین سال زندان و تبعید از محل زندگی خود و خانواده‌اش، باز هم پای حرف و عقیده‌اش می‌ماند و تا آخرین لحظه عمرش به سویش حرکت می‌کند و در نهایت هم ترور می‌شود؛ این‌جور آدم‌ها ارزشمند‌ند؛ چه مخالفشان باشیم، چه موافقشان؛ عیار دارند و حرف مفت نمی‌زنند! امثالشان بیش باد.

🆔 @sharifdaily