«چه‌قدر خوبیم ما!»

#یادداشت
#سبحان_رحمانی

❇️ این‌طور که از صحبت‌ها به نظر می‌رسید، جبر زمانه و نیازها و امکانات و ساختارهای موجود، تعیین‌کننده‌تر از نظام اندیشه و نگرش فلسفی به دانشگاه بوده و در طی سالیان گذشته به این عقبه فکری دانشگاه به عنوان یک نهادِ علمِ نافع توجه کمتری شده است. اگر روزی حشرات موذی مسئله کشور شود، دانشگاه امروزی می‌رود با اقتباس از فرهنگ ایرانی-اسلامی از شیشه‌های رنگارنگ در و پنجره‌ها استفاده می‌کند یا برای مقابله با این حشرات، سم‌های مختلف و کشنده را ابداع می‌نماید؟ اصلا اگر روزی مسئله کشور این باشد، دانشگاه نسبت به آن واکنشی نشان خواهد داد؟ البته منظور دانشگاه است و نه یک فرد منتسب به دانشگاه!

@sharifdaily

«چه‌قدر خوبیم ما!»

#یادداشت
#سبحان_رحمانی

❇️ تقریبا هم‌زمان با تأسیس دانشگاه صنعتی شریف در ایران، دانشگاهی در هند با الگوگیری مشابهی از دانشگاه ام.آی.تی ایجاد می‌شود به نام آی.آی.تی! که چندین مرکز در شهرهای مختلف هندوستان دارد؛ مانند همان اتفاقی که پیش از انقلاب بین دانشگاه شریف و دانشگاه صنعتی اصفهان فعلی در حال رخ دادن بود. شعار اولیه آی.آی.تی این است: «وقف خدمت به ملت». در مراسم پنجاهمین سالگرد تأسیس این دانشگاه کنفرانسی با موضوع «نقش موسسات وابسته به آی.آی.تی در ملت‌سازی» برگزار می‌شود. اتفاق جالبی است؛ بعد از ۵۰ سال گفتند بیاییم ببینیم که چه‌قدر به شعارمان نزدیک شده‌ایم؟!

🔸 به نظر می‌رسد اینکه امروزه بیش از ۸۰ درصد دانشجوهای علوم کامپیوتر آی.آی.تی تحصیلات تکمیلی‌شان را در آمریکا می‌گذرانند و همان‌جا هم مشغول به کار می‌شوند و یا اینکه وقتی فهرست دانش‌آموختگان آی.آی.تی را مرور می‌کنید انگار دارید فهرست مهندسان و کارآفرینان نامی آمریکا را نگاه می‌اندازید، در برگزاری این همایش بی‌تأثیر نباشد. شاید دلیل برگزاری این همایش این بود که نیم‌قرن پیش کسی تصور نمی‌کرد که موسسه علم وفناوری برلا در هند موفقیت بیشتری در حل مسائل جامعه هند داشته باشد، اگرچه به بهای وجه جهانی کمتر. شعار اولیه آی.آی.تی این بود: «وقف خدمت به ملت» ولی پرسشی که اعضای دانشگاه در برابر این شعار مطرح کردند این بود: کدام ملت!؟

🔸 در جلسه‌ای که گذشت، روایت و نظرات چند نفر از مهم‎ترین روسای دانشگاه را در مورد دانشگاه صنعتی شریف شنیدیم ولی دوست دارم روی برهه‌ای از تاریخ دانشگاه بیشتر تمرکز کنیم که در این جلسه مطرح نشد؛ جایی که دکتر سید حسین نصر، پیش از انقلاب اسلامی رئیس دانشگاه بود. خود دکتر این‌گونه توضیح می‌دهد که «چیزی که من به عنوان رئیس دانشگاه می خواستم انجام دهم، ساختن یک تکنولوژی بومی در ایران بود و نه صرفا کپی‌برداری از تکنولوژیِ غربی».

🔸 شاید در نگاه اول جمله خاصی به نظر نرسد ولی فرض کنید که محمدرضا پهلوی دارد به شما دستور می‌دهد که باید در این دانشگاه، تکنولوژی و نیروی کار صنعتی را فراهم کنی و در جواب بگویی چند دقیقه صبر کن! کدام صنعت؟ با کدام تکنولوژی؟ غربی یا ایرانی؟ این جمله در واقع پلی‌ست از نگاه ما به دانشگاه به عنوان یک مجموعه‌ای از ساختمان‌ها همراه با تعدادی دانشجو، استاد و کارمند که بودجه‌ای به آن وارد می‌شود و خروجی‌های پراکنده‌ای هم دارد و نگاه ما به دانشگاه به عنوان یک نهاد علم، یک نهاد اجتماعی اثرگذار که به‌دنبال علمِ نافع است، یک مبدأ تحول.

🔸 بعد از این توصیف دکتر نصر از هدف خودش و به عبارت دیگر رسالت دانشگاه، دیدن آن علامت سوال بزرگی که هندی‌ها جلوی دانشگاه‌شان (که از خیلی جهات شبیه ماست) بعد از ۵۰ سال گذاشتند و همچنین دیدن سردرگم بودن بسیاری از دانشجوها و فارغ‌التحصیلان دانشگاه شریف و عدم جایابی مناسب آنها در جامعه و بسیاری سوالات جدی و بنیادینی که درمورد آموزش عالی در ایران و دانشگاه صنعتی شریف وجود دارد، تصورم این بود که می‌آیم در جلسه‌ای با حضور موثرترین مدیران دانشگاه در ادوار گذشته و در مورد برخی مسائل ریشه‌ای دانشگاه صحبت می‌شود ولی بخش خوبی از جلسه به «چه‌قدر خوبیم ما!»گفتن‌ها گذشت. بازار تعریف‌ها از شرایط فعلی داغِ‎ داغ بود. البته بعضی جاها صحبت‌ها چالشی می‌شد ولی آنها هم خیلی زود خاتمه می‌یافت.

🔸 این‌طور که از صحبت‌ها به نظر می‌رسید، جبر زمانه و نیازها و امکانات و ساختارهای موجود، تعیین‌کننده‌تر از نظام اندیشه و نگرش فلسفی به دانشگاه بوده و در طی سالیان گذشته به این عقبه فکری دانشگاه به عنوان یک نهادِ علمِ نافع توجه کمتری شده است. اگر روزی حشرات موذی مسئله کشور شود، دانشگاه امروزی می‌رود با اقتباس از فرهنگ ایرانی-اسلامی از شیشه‌های رنگارنگ در و پنجره‌ها استفاده می‌کند یا برای مقابله با این حشرات، سم‌های مختلف و کشنده را ابداع می‌نماید؟ اصلا اگر روزی مسئله کشور این باشد، دانشگاه نسبت به آن واکنشی نشان خواهد داد؟ البته منظور دانشگاه است و نه یک فرد منتسب به دانشگاه! سوالات بسیار زیادی در این‌گونه مسائل وجود دارد.

🔸 امیدوارم که فرصت‌های دیگری هم به‌وجود بیاید که درمورد این مسائل صحبت کنیم؛ مسائلی از جنس اینکه این دانشگاه فعلی قرار بوده چه کار انجام بدهد و الآن چه‌کار می‌کند؟ آیا هدف‌گذاری‎ و ساختار سال ۱۳۵۰ برای سال ۱۴۰۰ هم مناسب است؟ نسبت این دانشگاه با جامعه ایران چیست؟ تهران، نبودن شریف را احساس خواهد کرد؟ ایران چه‌طور؟

t.me/sharifdaily/7217

@sharifdaily

«مدیریت مداری»

#آن‌سوی_آجرهای_قرمز
#محمدتقی_ضرغام_افشار

❇️ مدیریت در دوران گذار، مدیریت خطیری‌ست. می‌توان همان قواعد تمامیت‌خواهانه در گذشته را اعمال نمود اما باید دانست به سرعت، مقبولیت و مشروعیتت را در افکارعمومی از دست می‌دهی، آن هم در شرایطی که انبوهی از رسانه‌های رقیب در کمینت نشسته‌‌اند.

@sharifdaily

«مدیریت مداری»

#آن‌سوی_آجرهای_قرمز
#محمدتقی_ضرغام_افشار

❇️ اظهارات مدیر شبکه سه درباره علت اخراج فردوسی‌پور بحث‌های زیادی را برانگیخته؛ اینکه او از مدار خارج شده بود و حرکت‌هایش می‌توانست الهام‌بخش دیگران باشد. برخلاف تحلیل‌های رایج عمدتا سیاسی، نگاهی جامعه‌شناختی به این رخداد می‌اندازیم.

🔸 جوامع در سیر تاریخی‌شان، در برهه‌هایی وارد «دوره گذار» می‌شوند، به این معنا که مناسبات و قواعد گذشته، به تدریج مشروعیت و مقبولیت‌شان را از دست می‌دهند؛ در حالی که مناسبات و نظم جدید نیز هنوز استقرار پیدا نکرده‌اند: «کهنه، زوال یافته در حالی که نو هنوز متولد نشده». در چنین موقعیت‌هایی (مثل امروز جامعه ما) سازمان‌های رسمی اصرار دارند تا به هرقیمتی، مناسبات سنتی را حفظ کنند. در نقطه مقابل، جامعه تمنای آن را دارد که به سمت نظمی جدید با قواعدی متفاوت حرکت کند. اینجاست که «شکاف بین حاکمیت و مردم» یا «شکاف بین سازمان و جامعه» رخ می‌دهد.

🔸 سازمان صداوسیما دقیقا چنین شرایطی دارد؛ سازمانی که با چنگ و دندان می‌خواهد قواعد گذشته‌اش‌ مبنی بر ارائه یک خوانش بسته از سبک زندگی، نوع سیاست‌ورزی، نوع دین‌ورزی و... را به جامعه تحمیل کند و حضور هر فرد شاخصی را که حتی احتمال زاویه گرفتن از رویکردش را داشته باشد، یک تهدید تلقی می‌کند. چنین رویکردی طبیعتا به دلیل حضور در دوره گذار، از سوی جامعه پس زده می‌شود. در چنین فضایی فردوسی‌پور که صدای قسمت قابل توجهی از مردم شمرده می‌شود و طبعا نمی‌تواند با قواعد خشک و مستقر همکاری کند، به عنوان یک زائده تلقی می‌شود؛ زائده‌ای که از مدار مدیریت تنگ‌نظرانه فروغی خارج شده، در حالی که هم‌زمان به شدت با قواعد پذیرفته‌شده در جامعه همراه و هماهنگ است و حکم به اخراجش، شکاف‌ها را عمیق‌تر می‌کند.

🔸 مدیریت در دوران گذار، مدیریت خطیری‌ست. می‌توان همان قواعد تمامیت‌خواهانه در گذشته را اعمال نمود اما باید دانست به سرعت، مقبولیت و مشروعیتت را در افکار عمومی از دست می‌دهی، آن هم در شرایطی که انبوهی از رسانه‌های رقیب در کمینت نشسته‌‌اند. در عین حال می‌‌توان با رویکردی بلندنظرانه و با شروع یک بازی جدید، شرایط را آماده گذاری آرام و موفق به نظمی جدید نمود و حاکمیت و جامعه‌ای را که تا پیش از این نیروهایشان صرف فرسایش یکدیگر می‌شد، به هماهنگی و هم‌افزایی با هم هدایت نمود.

t.me/sharifdaily/7219

@sharifdaily

«گنگسترهای پیر اما بی‌رحم»

#سام_ستارزاده

❇️ اولسان هیوندای تا به حال هفت‌بار با نماینده‌های غرب آسیا رودررو شده و هر هفت جدال خود را برده، آن هم با دریافت تنها یک گل از بنیادکار. آنها به خط حمله قدرتمندشان برای رسیدن به برد هشتم و البته جام دوم تاریخ‌شان اتكا می‌ورزند ولی سدی که برابر آنهاست، مقاومتش را در برابر جونيورها و یانسن‌های زیادی به رخ کشیده. پرسپولیس یحیی اگر باهوش و بابرنامه عمل کند، می‌تواند از نقطه ضعف رقیب کره‌ای که میانگین سنی بالای ۳۰ سال ترکیب آغازگرش است، نهایت استفاده را ببرد و در زمان خستگی رقیب، ضربه کاری را به آخرین حائل میان آنها و نشان قهرمانی قاره کهن وارد کند.

@sharifdaily

«گنگسترهای پیر اما بی‌رحم»

❇️ ذره‌بین روی اولسان هیوندای، ببر وحشی کره‌ای: یادداشت #سام_ستارزاده در شماره امروز روزنامه #ایران_ورزشی درباره حریف کره‌ای پرسپولیس در فینال لیگ قهرمانان آسیا

🔸 برای مردم بندر اولسان، کلمه «هیوندای» تنها در فرهنگ لغت نیست که معنای «مدرنیته» و «تمدن‌گرایی» می‌دهد. همان‌طور که کارخانه صنایع سنگین هیوندای با تبدیل اولسان به قطب کشتی‌رانی و پتروشیمی کره جنوبی، این بندر را قلب تپنده صنعت کره قرار داده، تیم نخست فوتبال این بندر که تحت تملک همین کارخانه قرار دارد نیز در عرض کمتر از چهار دهه در قامت یک تیم مهارناپذير در حمله خود را به فوتبال آسیا نشان داد.

🔸 دو فصل به‌یادماندنی اولسان هیوندای در لیگ قهرمانان، کارشناسان ورزشی را مجاب ساخت تا به آنان لقب «گنگسترهای آسیا» را بدهند؛ اولی در سال ۲۰۰۶، جایی که در ۶ بازی ۱۴ مرتبه موفق به گلزنی شدند و در نهایت هم‌کشوری آنان، جئونبوک موتورز، ترمزشان را در یک قدمی فینال کشید، دیگری هم در سال ۲۰۱۲ که با ۲۴ گل به فینال رسیدند و در شهر خود سه گل دیگر نیز برای الاهلی عربستان کنار گذاشتند تا فاتح باارزش‌ترین عنوان تاریخ‌شان گردند.

🔸 در این دوره نیز، ببرهای اولسان در تمام دیدارهایشان جشن گلزنی گرفنند؛ مجموعا ۲۱ بار اما برخلاف هشت سال قبل، آنها با یک دفاع مستحکم خود را به فینال رساندند. تنها ۵ گل خورده، آن هم در شرایطی که سنگربان ملی‌پوش‌شان، جو هئون‌وو، به علت ابتلا به کرونا تنها یک بازی برایشان انجام داد. هدایت اولسان در اختیار کیم دو هون است؛ مهاجم اسبق چشم‌بادامی‌ها که سابقه گلزنی به تیم ملی کشورمان و سلسائو را هم دارد. بهره‌مندی از یک اسکواد عمیق و باکیفیت، امکان طرح‌ریزی چهارمین تیم برتر تورنمنت در اجرای بازی مالکانه و برترین تیم مسابقات از لحاظ تعداد شوت و گل را به این سرمربی ۵۰ ساله داده است.

🔸 دوسوم این گل‌ها را سه بازیکن زده‌اند؛ جونيور نگرائو، بیارن جانسون و بیت‌گارام یون. اولی که با اختلاف فاحش نسبت به رقبایش در کی‌لیگ به آقای گلی کره جنوبی رسیده و دومی که ژانویه امسال و از آلکمار آمده، به ندرت در کنار هم بازی می‌کنند، چرا که اولسان معمولا با یک مهاجم هدف بازی می‌کند. با این وجود، پای هر یک ۵ بار به گلزنی باز شده. دقیق‌تر بررسی کنیم، از هر ۴ شوت هرکدام یکی منجر به گل شده، یون کمی عقب‌تر بازی می‌کند؛ در پست هافبک دفاعی اما مهارت ایستگاهی‌زنی و شوت‌زنی وی در دور گروهی کمک شایانی به صعود آبی‌های اولسان کرد. به علاوه، خلاقیت این هافبک شماره ۱۰ در خلق موقعیت، او را با سه پاس گل، در جمع برترین‌های فصل آسيا قرار داده.

🔸 در دفاع، جذاب‌ترین مهره گنگسترها در فینال شنبه‌عصر، جونگ سئونگ هئون است؛ از این زاویه که این مدافع ملی‌پوش، درباری اختتامیه سال ۲۰۱۸ نیز با پیراهن کاشیما مقابل پرسپولیس قرار گرفت. با توجه به نامشخص بودن وضعیت جسمانی کیم کی‌هی، احتمالا جونگ زوج دیو بولتهویس در خط دفاعی اولسان باشد. مدافع چپ آنان نیز پارک جو هو است؛ بازیکنی که یک سال در ماینتس و دو سال در دورتموند زیر نظر توماس توخل کار کرده و پنج بازی هم با پیراهن زنبورها انجام داده. آنها یک لژیونر مطرح دیگر نیز در خط میانی دارند؛ لی چئونگ یونگ، وینگر سابق کریستال‌پالاس، بولتون و بوخوم.

🔸 کیم دو هون معمولا تیمش را با آرایش ۱-۳-۲-۴ به زمین می‌فرستد. بازیکنانش در پیدا کردن یکدیگر با چشم‌های بسته در کنفرانس شرق شهره هستند.

🔸 هافبک‌هایی نظیر بیت گارام و دو جائه وون نیز به استفاده از کوچک‌ترین فضاها برای شوت‌زنی از راه دور عادت ورزیدند. البته یحیی گل‌محمدی بیشتر نگران مهارت پنالتی‌گیری طرف کره‌ای، به ویژه جونيور است. در سوی مقابل، فاصله زیاد بين مدافعين اولسان با یکدیگر و البته با هافبک‌ها، نقطه ضعف قابل توجه این تیم به شمار می‌رود؛ امتیازی که به پرسپولیس داده شده تا روی ضدحمله‌ها برای افزایش بخت گلزنی به این اولسان حساب باز کند.

🔸 اولسان هیوندای تا به حال هفت‌بار با نماینده‌های غرب آسیا رودررو شده و هر هفت جدال خود را برده، آن هم با دریافت تنها یک گل از بنیادکار. آنها به خط حمله قدرتمندشان برای رسیدن به برد هشتم و البته جام دوم تاریخ‌شان اتكا می‌ورزند ولی سدی که برابر آنهاست، مقاومتش را در برابر جونيورها و یانسن‌های زیادی به رخ کشیده. پرسپولیس یحیی اگر باهوش و بابرنامه عمل کند، می‌تواند از نقطه ضعف رقیب کره‌ای که میانگین سنی بالای ۳۰ سال ترکیب آغازگرش است، نهایت استفاده را ببرد و در زمان خستگی رقیب، ضربه کاری را به آخرین حائل میان آنها و نشان قهرمانی قاره کهن وارد کند.

t.me/sharifdaily/7221

@sharifdaily

«دو سال پیش نشد، امسال اما...»

یکی از عجیب‌ترین شنبه‌های سال‌های اخیر، ۱۲ آبان بود؛ روزی که اکثر دانش‌آموزان، معلمان، دانشجویان، استادان و کارمندان به جای آنکه به درس و کلاس و کار فکر کنند، برای دیدن فوتبال مهیا شده بودند. ساعت ۹:۳۰ اولین روز کاری هفته، بازی رفت فینال جام قهرمانان باشگاه‌های آسیا میان پرسپولیس و کاشیما آنتلرز در ژاپن، همه‌جا را در این سوی دنیا درگیر خود کرده بود؛ حتی استادی که با لباس ورزشی سر کلاس ۹ تا ۱۰:۳۰ رفت، تا ۹:۳۰ درس داد و تا ۱۰:۳۰ همه سر کلاس فوتبال دیدند... از میان جمعیت یک نفر داشت با بوق تماشاگران را رهبری می‌کرد. منتظر دیدن یک طرفدار دوآتیشه با ریش و سبیل مفصل و هیکلی درشت بودیم که دیدیم در ردیف سه از در ورودی، دست چپ، دختری پرسپولیسی بوق را در دست دارد و تشویق‌های ایسلندی و ایرانی را هدایت می‌کند.

❇️ دو سال پیش بازی رفت فینال لیگ قهرمانان آسیا را کنار هم و در آمفی‌تئاتر مرکزی دیدیم، هرچند برای قرمزها خوش‌یمن نبود و نشد آنچه باید می‌شد. امسال از هم دور هستیم و منتظریم ببینیم پرسپولیس کار ناتمامش را تمام می‌کند یا نه؟

🔸 روایت تماشای بازی دو سال پیش #پرسپولیس و کاشیما آنتلرز ژاپن در آمفی‌تئاتر مرکزی را در سایت روزنامه می‌توانید بخوانید.

@sharifdaily

«آسیا هنوز هم تخصص آبی‌هاست»

❇️ حالا قسمت نبود یا آل کثیر یا امیری یا پهلوان یا شجاع، یا چه وقت اسپک زدن شیری بود یا احمد را توی شش قدم زدند یا دسته ما از بچگی دم نداشت، پرسپولیس برای دومین بار دومی آسیا را به خانه آورد.

🔸 خداقوت به بازیکنان قرمزپوش و تبریک به هواداران‌شان بابت تیم دوست‌داشتنی‌ای که دارند و تبریک به استقلالی‌ها که به جای رقیب‌شان، هم‌رنگ‌شان قهرمان شد.

@sharifdaily

🔰 یلدا بهانه‌ایست برای جمع شدن و شاد کردن دل همدیگر؛ ولی امسال به ناچار از دیدار دوستان محرومیم. با این حال، قصد داریم باز هم جمع شویم و دلی شاد کنیم.
دلِ عزیزانی که در این دوران بیشتر از همه‌کس مصیبت‌زده‌اند؛ محرومان و کادر درمان.

🎁 راه‌های ما برای شاد کردن این عزیزان در شب یلدا:
🔸تامین بسته های غذایی برای افراد نیازمند
🔹تهیه پک شب یلدا برای کادر درمانی بیمارستان به مناسبت روز پرستار - ولادت حضرت زینب (س)

💳 علاقه‌مندان میتوانند برای ارسال کمک‌های خود به درگاه پرداخت زیر مراجعه و گزینه‌ی مورد نظر خود را انتخاب کنند:
🌐 Fardayesabz.sharif.ir/charity

#یلدای_محبت

@sharifdaily

«امروز چه کنیم؟»

❇️ #معاونت_پژوهش_و_فناوری دانشگاه به مناسبت هفته پژوهش و فناوری امروز از ساعت ۱۸ تا ۲۰ میزگردی را با موضوع «مأموریت دانشگاه‌ها در دنیای نوین» برگزار می‌کند.

🔸 دکتر #یحیی_تابش، استاد دانشکده علوم ریاضی شریف، دکتر #امین_صابری، استاد دانشکده مدیریت علم و مهندسی دانشگاه استنفورد، دکتر #فروهر_فرزانه، استاد دانشکده مهندسی برق شریف، دکتر #حمیدرضا_ربیعی، استاد دانشکده مهندسی کامپیوتر شریف و دکتر #عبدالرضا_سیمچی، استاد دانشکده مهندسی و علم مواد شریف مدعوین این میزگرد هستند.

🔸 برای شرکت در این برنامه از لینک زیر می‌توانید استفاده کنید.
vc.sharif.edu/ch/rtw

@sharifdaily

«یلدا در نیجریه»

❇️ نیجریه را بیشترمان با تیم فوتبالش می‌شناسیم؛ تیمی چغر و بدبدن با لباس‌هایی که همیشه نامزد زیباترین لباس‌های جام جهانی می‌شود و سال ۲۰۱۴ هم در اولین بازی‌مان در برزیل یک مساوی ازشان گرفتیم و رفتیم به سوی بازی حماسی با آرژانتین. نیجریه علاوه بر تیم فوتبال، بیشترین جمعیت را در قاره آفریقا دارد و در اوپک هم حرف‌های زیادی برای گفتن. البته خبرهای مربوط به شیعیان این کشور هم در رسانه‌های ایران بازتاب زیادی پیدا می‌کند.

🔸 #صدرا_علی‌بک دانشجوی ورودی ۹۷ مهندسی #مکانیک شریف به لطف مجازی شدن کلاس‌های درس چهل روزی می‌شود که در این کشور آفریقایی به سر می‌برد. به بهانه شب یلدایی که مجبوریم مثل باقی این ده ماه اخیر در خانه بمانیم، گفتیم گپ‌وگفتی با صدرا داشته باشیم و از تجربیاتش در این سفر بشنویم.

🔸 ساعت ۱۹ در صفحه اینستاگرام روزنامه این گفت‌وگو را به صورت زنده می‌توانید دنبال کنید.

instagram.com/sharifdaily

@sharifdaily

«که آخری بُوَد آخر شبانِ یلدا را»

#فاطمه_نوری

❇️ نمی‌دانم یلدای قبل که فال به دیوار دانشکده می‌چسباندیم و بادکنک‌های سبز و قرمزمان را باد می‌کردیم، فکرش را می‌کردیم یلدایی از راه برسد که دانشگاه خالی و سوت‌وکور یلدا را صبح کند؟ خالی از دانشجوهایی‌ که برای پیدا کردن بلندگو و میکروفون سالم، با سرعتی نزدیک به نور طول و عرض دانشگاه را طی می‌کنند و در راهروها داد می‌زنند! فکرش را می‌کردیم دانشگاه خالی از خوراکی‌های خوش‌مزه و البته پر از کثیف‌کاریِ یلدا باشد که بعضا تاریخ‌مصرف‌شان هم گذشته؟ فکرش را می‌کردیم دانشگاه خالی از صدای ساز و هم‌خوانی بچه‌ها باشد؟ فکرش را می‌کردیم کف سالن‌های دانشگاه به جای آن‌که پر از دانه‌های انارِ مخلوط‌شده با ژله باشند، از تمیزی برق بزنند؟ چه کسی دانشگاه بدون جشن یلدا را، بدون دور هم بودن را، بدون در آغوش گرفتن دوستان را، بدون دیدن و خندیدن و دل‌خوش بودن را تصور می‌کرد؟ چه کسی فکرش را می‌کرد که چرخِ گردون تا این حد با ما از در کج‌رفتاری تا کند؟

@sharifdaily

«که آخری بُوَد آخر شبانِ یلدا را»

#فاطمه_نوری

❇️ امان از هر آن‌چه که از دست داده‌ایم و امان از خاطراتی که از آن‌ها به جا مانده. امان از یلدا!

🔸 نمی‌دانم یلدای قبل که فال به دیوار دانشکده می‌چسباندیم و بادکنک‌های سبز و قرمزمان را باد می‌کردیم، فکرش را می‌کردیم یلدایی از راه برسد که دانشگاه خالی و سوت‌وکور یلدا را صبح کند؟ خالی از دانشجوهایی‌ که برای پیدا کردن بلندگو و میکروفون سالم، با سرعتی نزدیک به نور طول و عرض دانشگاه را طی می‌کنند و در راهروها داد می‌زنند! فکرش را می‌کردیم دانشگاه خالی از خوراکی‌های خوش‌مزه و البته پر از کثیف‌کاریِ یلدا باشد که بعضا تاریخ‌مصرف‌شان هم گذشته؟ فکرش را می‌کردیم دانشگاه خالی از صدای ساز و هم‌خوانی بچه‌ها باشد؟ فکرش را می‌کردیم کف سالن‌های دانشگاه به جای آن‌که پر از دانه‌های انارِ مخلوط‌شده با ژله باشند، از تمیزی برق بزنند؟ چه کسی دانشگاه بدون جشن یلدا را، بدون دور هم بودن را، بدون در آغوش گرفتن دوستان را، بدون دیدن و خندیدن و دل‌خوش بودن را تصور می‌کرد؟ چه کسی فکرش را می‌کرد که چرخِ گردون تا این حد با ما از در کج‌رفتاری تا کند؟

🔸 یلداست. یلدایِ تنهایی‌ست و سگِ سیاه افسردگی در کمین است. حتی شاید تاکنون بسیاری از ما را هم بغل کرده باشد. سخت می‌گذرد. برای بعضی از دوستانم سال‌هاست که همه شب‌ها یلداست. برای من هم که سه سالی می‌شود. از یلدای تو چه‌قدر می‌گذرد؟

🔸 سخت است اما بیا ما هم سخت باشیم. می‌دانم که دیگر نمی‌توانیم یک‌دیگر را در آغوش بکشیم، اما بیا سخت باشیم.
مگر نه این است که از پسِ بلندترین شبِ سال هم بالاخره خورشید طلوع خواهد کرد؟

🔸 یلدای تنهایی‌ست اما قوه تخیل‌مان را که از ما نگرفته‌اند! فضای مجازی را نیز. این بار خودت هندوانه‌ را تنها قاچ بزن و تنها بخور اما روزی را تصور کن که دوباره یک سینی‌ پر از پوست هندوانه در کنارت خواهی دید. به کسانی که همین حالا تصورشان کردی زنگ بزن و بابت صدای دل‌نشینی که می‌شنوی شکرگزار باش. شاید روزی سرنوشت همین صدا را هم از ما بدزدد. برایشان حافظ بخوان و از روزهای بهتری بگو که حافظ در دیوانش وعده داده و حافظ هم که قرار نیست صادق نباشد.

🔸 می‌دانم که تصور کردن صدها دانشجو در کنار هم خیلی وقت است که برای همه ما مشکل شده، اما تو لحظه‌ای را تصور کن که سالن از صدای جیغ بچه‌ها پر شده و جشن یلداست. لحظه‌ای را تصور کن که یکی از بچه‌ها شربت پخش می‌کند و در همان حال چند لیوان هم از دستش می‌فتد و روی لباس تو می‌ریزد و لباست کثیف می‌شود. این‌بار اما تو عصبانی نمی‌شوی‌. این‌بار تو و همه ما به خوبی قدرِ این کثیف شدن لباس‌مان را می‌دانیم.

🔸 جالب نیست؟ زندگی سخت بود و شب‌های بلند زیادی داشت، حتی همان زمانی که هنوز در دانشکده‌هایمان کنار هم جشن می‌گرفتیم. اما شب‌های بلندِ پر از تنهایی، برای خودش عالم دیگری دارد. حالا همه‌ی ما به درد مشترکی مبتلاییم که در عین دوری به هم نزدیک‌ترمان کرده. چه زیباییِ غم‌انگیزی!

🔸 راستی حالا که به هم نزدیک‌‌تر هستیم گفته بودم که چه‌قدر دوستت دارم؟ نمی‌شناسمت اما مگر یلدا برای همین نیست که دور هم جمع شویم و به هم بگوییم که چه‌قدر خاطر هم را می‌خواهیم؟ که به هم بگوییم چه‌قدر برای عبور از تاریکی‌ها به وجود هم نیاز داریم؟

🔸 پس غمگین نباش! امشب که تمام شد و یلدا داشت نفس‌های آخرش را می‌کشید، برو و پنجره اتاقت را باز کن و طلوع خورشید را نگاه کن. برو و به قولِ فروغ:
«نگاه کن که مومِ شب به راهِ ما چگونه قطره قطره آب می‌شود.»
نگاه کن و رفتن شب را به خاطرت بسپار.

دوست‌دارت، دوستت، یلدای ۱۳۹۹.

t.me/sharifdaily/7228

@sharifdaily

«یاد یلدا و دوستان که هست»

❇️ حالا که دل‌مان تنگ است و دست‌مان کوتاه، شاید خاطرات به دادمان برسند؛ پس اگر عکسی از یلداهای سال‌های گذشته دانشگاه دارید (و قابل انتشار است!) برایمان بفرستید تا دورهم ببینیم و کمی حال‌مان در این شب مثلا طولانی بهتر شود.

🔸 ادمین روزنامه منتظر عکس‌هایتان است. ناامیدش نکنید. آلبوم تلفن‌های همراه‌تان قطعا چیزی برای عرضه دارند.

@sharifdaily

«بازگشت یلدایی رادیو۷»

#پیشنهاد
#برنامه_تلویزیونی
👤عرفان:
✅ در یکی از شب‌های مرداد ۸۹، شبکه‌ی نوپای آموزش (هفتِ آن زمان) میزبان برنامه‌‌ای تلویزیونی بود که در طول چند سال آینده با طی کردن مسیری آهسته و پیوسته به همراه شبانه خانه‌های آرام تبدیل می‌شد.

🔸 رادیو هفت هر هفته از شنبه تا پنج‌شنبه با مجریانی هزاررنگ و طرح و بخش‌هایی متنوع پخش می‌شد؛ از داستان‌گویی و نمایشنامه‌خوانی گرفته تا گپ‌وگفت و تفسیر حافظ و موسیقی‌های دل‌نشین و البته تیتراژ جذابش، که همه و همه نشان از ذوق و کلیشه‌شکنی داشتند.

🔸 و حالا در دوره‌ای که مسابقات کپی و فیک پرحجم و شلوغ از یک سو، شکاف سیاسی و مدیران سیاست‌زده از سوی دیگر و قهر نخبگان، شبکه‌های تلویزیونی کشور را کم‌تر از همیشه شایسته صفت ملی کرده‌اند، دوباره پخش شدن برنامه‌ای که هم نشان‌هایی از آشتی ملی دارد و هم خلاقیت و اصالت را در حد قابل قبولی عرضه می‌کند، نور کوچکی‌ست در تاریکی.

🔸 از امشب ساعت ده. شبکه آموزش، رادیوی دوست‌داشتنی ۷!

@Pishnahadable