سیدجواد میری مینق

اما از طرف دیگر خود سیاست‌های جمهوری اسلامی با گشودن زنان به دلیل آن تفکیک جنسیتی که در مکان‌ها و در اماکن گوناگون انجام می‌داد، و برای مدیریت آن «مکان‌های زنانه» نیاز به زنان داشت، به صورت دیگری زنان را وارد اماکنی کرد که (مثلاً می‌گویم) پارک زنانه، باشگاه زنانه، مدرسه زنانه، دانشگاه‌های زنانه، محیط‌های زنانه و... خود این باعث شد در این مدت به صورت آزمایشگاهی اینها تمرین سوژه‌وارگی می‌کردند و برخی از آنها هم یا بهتر است بگویم اکثریت آنها هم از ذیل سیطره‌ی آن نگاه سنتی پدرسالارانه‌ی‌ رنگ و لعاب داده‌ی شرعی و مذهبی خارج شدند و اساساً امکانی را پیش روی جامعه ایران مطرح کردند که به نوعی می‌شود گفت احیای ماتریارکالیسم یا احیای سوژه‌وارگی زنانه در برابر سوژه سرکوب کننده پدرسالارانه در حال ظهور است و در حال همآوردی است و یقیناً نه جامعه به سمت زنانه شدن مطلق خواهد رفت، و نه به سمتی خواهد رفت که بتواند پدرسالاری را تداوم بدهد بلکه درآینده جامعه ایران و حتی در جهان اسلام و حتی فراتر از این، تلفیق امر زنانه و مردانه خواهد بود که به نوعی بتواند بالانس و توازن را در ساحت اجتماعی و جامعه برقرار بکند.
حامد درودیان:
خیلی ممنون آقای دکتر، به عنوان آخرین مطلب که حالا بحث‌مان را ببندیم، به نظر شما آیا چنین دیدگاهی را قبول دارید من به عنوان فرض مطرح می‌کنم که یک عده‌ای خیلی علاقه دارند فضا هر چقدر رادیکال‌تر بشود و نظامی‌امنیتی‌ها وارد بشوند و به شدیدترین وضع عمل کنند و عملاً اعتراضات پایان پیدا کند یعنی هیچ نمودی دیگر پیدا نکند و به یک معنا برگردانند به دوران پیشا"مهسا امینی"، به نظر شما چنین چیزی ممکن است؟ چون در صحبت‌های‌تان اشاره کردید به مصر یا چنین چیزی، می‌خواستم این را هم به نحو مشخص‌تر بفرمایید.

دکتر سیدجواد میری:
ببینید، امکانش که فکر نمی‌کنم خیلی دور از انتظار باشد؛ اما صحبت اینجاست که هزینه‌ی چنین کاری چگونه خواهد بود و این امکان بدون این که (مثلاً می‌گویم) یک جنگ خارجی رخ بدهد یا یک اتفاقی رخ بدهد، (اتفاقاتی که می‌تواند فضا را در سطح کلان به سمت امنیتی شدن و نه فقط امنیتی شدن نظامی شدن ببرد،) رخ نخواهد داد. این امکان هم به نظر من با توجه به برخی از سیگنال‌هایی که در جامعه ایران وجود دارد، خیلی دور از انتظار نیست ولی امیدواریم، امیدواریم که جامعه به این سمت و سو کشیده نشود؛ چون هزینه چنین چیزی هم برای جامعه‌ی ایران، و هم برای ساختار، و هم برای کلیت جامعه ایرانی می‌تواند خیلی زیان‌بار باشد.

حامد درودیان:
آقای دکتر، اگر بخواهیم یک مقایسه‌ای داشته باشیم بین الآن و وقایع قبل از سال 57 همانطور که شما بهتر می‌دانید، در یک دوره‌ای ما مواجه شدیم با حرکت‌های تروریستی یعنی حرکت‌های مسلحانه که توسط یک سری از گروه‌ها اتفاق افتاد که گروه‌های چپ هم بودند مثل حرکتهایی که از سال 49 تا 51 اتفاق افتاد ولی این حرکتهای تروریستی حداکثر تا سال 51 همه‌اش به پایان رسید و شکست خورد. به نظر شما ممکن است که ما یک رادیکالیسمی به این شکل مثلاً بعد از سرکوب امنیتی یا نظامی در شرایط کشور خودمان داشته باشیم یا این را منتفی می‌دانید؟

دکتر سیدجواد میری:
نه منتفی نمی‌بینم و اتفاقاً وضعیت منطقه ما جوری است که این نوع اتفاقات و این نوع روایت‌ها می‌تواند خیلی تأثیرگذار هم باشد. فراموش نکنیم که ما در کنار عراق هستیم، در کنار افغانستان هستیم، به نوعی در سوریه مشغول هستیم، به نوعی با یمن در حال تعامل هستیم؛ به نوعی وضعیت منطقه ما یک وضعیت بسیار بسیار شکننده‌ای است و این که مثلاً حالا گفتمانی مانند داعش، طالبان، القاعده، اینها خیلی چیزهای دوری نیستند. بعضی‌هایشان دو سه سال با ما فاصله دارند و بعضی‌شان حداقل یک دهه یا دو دهه فاصله دارند و این نوع رخدادها هم دور از انتظار نیست یعنی اگر خدای‌ناکرده اتفاقی در ساخت قدرت به معنای حافظ امنیت در کل کشور، یک اتفاقات ناگواری قرار باشد بیافتد، بسیاری از این چیزهایی که شما به عنوان مفروض می‌گویید، ممکن است واقعیت عینی روزمره ما بشود.

صفحه ۸ (پایان)

@seyedjavadmiri

984 viewsedited 08:03