صدای مردم ایران

نامه ای به صباح کوچکترین دادخواه!
صباح جان هنوز خواب بودی که پدرت را بالای دار کشیدند. حالا که بیدار شدی پا در دنیایی گذاشتی که خودت نمیخواستی. اما از امروز زندگی تو یک زندگی دیگری شده شاید امروز تو کوچکترین دادخواه باشی.

صباح خیلی ها قبل از تو این مسیر را که تو امروز لحظات سنگین آن را تجربه می‌کنی طی کردند. من هم درست زمانی که هم سن تو بودم چنین روزی را بی‌آنکه خود بخواهم به چشم دیدم. با این تفاوت که آن زمان به جای شیخ، شاه برسر کار بود و یک شبه تمام زندگی‌ام عوض شد و خواسته نخواسته به دنیای دیگری پرتاب شدم.

هیچوقت آن شب سیاه و نفس‌گیر از یادم نمی‌رود. صدای گامهای چکمه های ساواکی های روزگار که به خانه سرازیر شدند. عروسک پنبه ای ام را جلوی چشمم پاره پاره کردند و همه پنبه های آن پخش زمین شد.کتاب داستانهایم را پاره و پخش زمین کردند. همه خانه را زیر و رو کردند و صباح عزیز حتی صدای اعتراض از من گرفته شد و حق فریاد را هم از من گرفتند.

صباح! کودکی من هم مثل کودکی تو بود!
آن شب فهمیدم که از این به بعد زندگی من مانند کودکان هم سن خودم نخواهد بود. برای سالها به جای رفتن به کلاس و مدرسه و بازی با دوستانم پشت در زندانها ایستادم. به جای شادی و داشتن بازی های کودکانه زندگی ام را برایم در زندان و قبرستان معنا کردند. نقطه پناه من به وقت دلتنگی یادگارهای خواهر و برادرانم از لباس و مو بافته بود. دیگر از همان زمان همه واژه ها برایم تغییر کرد با کلماتی آشنا شدم که بسیاری از هم سن و سال‌های خودم حتی هجی کردن آنها را هم بلد نبودند. میله‌های زندان، بهشت زهرا، حکم، حبس ابد، ملاقات حضوری، ملاقات کابینی و هزاران کلمه دیگر که فقط در دیکتاتوری‌ها‌ تکرار و تکرار می‌شود.

خیلی زود بزرگ شدم. بزرگتر از آن چیزی که سنم معنا می‌کرد. وقتی پا در دنیای بزرگی گذاشتم دیگر کودکی معنا نداشت.

و حال وقتی تو را در میدان شلوغ شهر دیدم که در میان های و هوی کودکان تنها ایستاده ای با یک طناب دار و عکس پدرت گویا که تصویر خودم را در آئینه تو نگاه می‌کردم. در دلم هزاران بار به این نظام سراسر اعدام و جنایت لعنت فرستادم .

مرا با خود به گذشته ها بردی. آخه صباح گذشته که تمام نمیشود. گذشته درس‌های نوشته‌ شده برای آینده است. شاید داستان های تلخ و داستانهای پر شکوه ما نانوشته باقی مانده باشد اما سینه به سینه گفته می‌شود و این زمزمه‌ها به فریاد تبدیل خواهد شد. حال چه دیکتاتور بخواهد و چه نخواهد.

زخم‌های دیکتاتوری بر پیکر ما
زخم‌هایی که دیکتاتورها بر پیکرمان زدند سبز شده و سبز خواهد شد. نگاه کن که چگونه نه نسل‌های قبل از ما و نه نسل‌ ما در برابر تمامیت جنایت و وحشت سرخم نکرد و ایستاد. این نسل ادامه دارد در من در تو که هنوز در دنیای کودکی هستی یا شاید تو هم الان مانند من دیگر بزرگ شده باشی.

نماد این نسل‌های ایستاده من هستم تو هستی ما نسلی هستیم که در دیکتاتوری به دنیا آمدیم، زیستیم و بزرگ شدیم و برای آزادی مبارزه کردیم و هنوز هم ایستاده‌ایم و هستیم. امیدوار هستیم و سرود آزادی میخوانیم .

ما نمیخواهیم دیگر کودکی باشد که طلوع آفتاب برایش یادآور ریسمان داری باشد که بر پیکر پدر، برادر و یا همسری آویخته شده است .

و صباح عزیزم امروز نماد آن نسل تو شدی. هر روز و هر جا باید فریاد پدرت باشی. باید خون به ناحق ریخته شده او به دست این دژخیمان را فریاد بزنی. فریادت در این سرزمین پر پژواک است زیرا که زخم‌های جوانه زده بر تن‌ها بسیار است. پس اشک نریز و برخیز. از امروز تو دیگر چه بخواهی چه نخواهی بزرگ شدی. اگر چه باری که بر شونه های نحیف‌ات گذاشته شد سنگین تر از آن است که بتوانی به آن فکر کنی اما از امروز تو به صف دادخواهان پیوستی.
#قيام_تا_سرنگونى
#نه_شاه_نه_شيخ
#آری_به_جمهوری_دمکراتیک
https://t.me/sedayemardomiran2021/53677

کانال خبری انجمن صدای مردم ایران

14 views15:02