نشر سایه سخن

✍️ ‍ انسان متمدن«عشق» را چگونه تجربه می‌کند؟

کانت هم مانند افلاطون معتقد است که آدمیان در بهترین حالت مایلند خود را با واقعیت‌های بزرگ‌تر از خود بشناسند. با این تفاوت که افلاطون عشق بین اشخاص را همچون پلکانی می‌بیند که بتدریج ما را به چشم‌اندازی گسترده‌تر رهنمون می‌شود..
در حالی که کانت عشق بین اشخاص را مانعی برای رسیدن به این هدف می‌داند. نگاه افلاطون به عشق اروتیک یک عامل متمایزکننده در خود دارد (می‌توان گفت «عقل») که سطح مطلوب عاشق را به سطحی کلی‌تر و کیفی‌تر می‌رساند.
«عقل» از نگاه کانت چیزی فزاینده نیست بلکه مطلق است. عقل یک قوه همگانی است و وظایفی را تعیین می‌کند که گستره‌ای فراتر از اولویت‌های شخصی، عواطف دوستانه و وابستگی‌های همنوعانه دارند. ..

عقلانیت را نمی‌توان صرفاً به دنیای محرمانه روابط خصوصی محدود کرد. کانت خاطرنشان می‌کند که هر رابطه‌ای با دیگران در معرض اندیشه «عقل محض» قرار می‌گیرد و در نتیجه تمایلات خودخواهانه از بین می‌رود: «من دیگران را به خاطر نیک‌اندیشی‌شان نسبت به خودم می‌خواهم؛ پس من هم باید نسبت به دیگران نیک‌اندیش باشم.» اصل انصاف، جوانمردی و عدالت در حقیقت هدف هر جامعه آرمانی است که مستلزم عمل‌کردن بیطرفانه ما به تعهدات اخلاقی فارغ از علایق شخصی است. بنابراین کانت به دلربایی روابط صمیمانه با تردید می‌نگرد.

«هر کسی می‌خواهد تمام آدمیان را دوست بدارد اما تعداد کمی را انتخاب می‌کند و این برای سعادت معنوی حقیقی مضر است و زمانی به این درجه از خیر معنوی می‌رسد که دامنه خیرخواهی خود را به تمام جهان گسترش دهد.»

او تصدیق می‌کند که داشتن دوستان صمیمی برای زندگی ضروری است، چرا که آنها در تصحیح قضاوت‌ها به ما کمک می‌کنند تا از بودن‌مان لذت ببریم اما این به خاطر طبیعت محدود و کوته‌نظرانه ما است

انسان متمدن‌تر نگاه وسیع‌تری دارد و برای او دوستی شخصی جایگاه کمتری دارد؛ انسان متمدن‌تر در پی سعادت جهانی و دوستی با همگان است که فارغ از محدودیت رابطه‌های خصوصی است.

درآمدی بر فلسفه عشق
رابرت واگونر

🆔 @Sayehsokhan

1.2K viewsHassan Malekian, 08:24